10 onvergetelijke nummers van John Prine (1946-2020)

Een top 10 samenstellen van John Prine-nummers is al haast even onmogelijk als een lijstje maken van de beste Bob Dylan-songs. De door Dylan en vele andere vakgenoten bewonderde singer-songwriter overleed op 7 april tragisch genoeg aan de gevolgen van het coronavirus. Hij laat een indrukwekkend oeuvre achter vol intelligente, ontroerende en bijtende teksten, maar ook vaak genoeg met een gevatheid die alleen door grootheden als Randy Newman en Warren Zevon geëvenaard werd. Lust For Life licht tien onvergetelijke John Prine-songs uit.

10. Some Humans Ain’t Human

Een aangrijpend nummer met wijze woorden, afkomstig van het album Fair & Square (2005). IJzersterk is de gesproken passage halverwege: ‘Have you ever noticed when you’re feeling really good/There’s always a pigeon that’ll come shit on your hood/Or you’re feeling your freedom and the world’s off your back/Some cowboy from Texas starts his own war in Iraq’. En we hoeven natuurlijk niet te vertellen naar welke ‘cowboy from Texas’ Prine hier verwijst.

9. Speed Of The Sound Of Loneliness

Zoals vaker bij Prine is dit hoogtepunt van zijn album German Afternoons (1986) een simpel nummer dat je aandacht vooral opeist dankzij de ongewone tekst. De ultieme versie werd zeven jaar later vastgelegd voor het album Other Voices, Other Rooms van singer-songwriter Nanci Griffith, waar de schrijver van het lied zelf overigens ook in meezingt. Die gastbijdrage was echter niet eens nodig geweest om zowel de woorden als de melodie te herkennen als typisch Prine.

8. In Spite Of Ourselves

Naast serieuzer werk blonk John Prine ook uit in maffe en komische teksten. Zoals dit couplet uit In Spite Of Ourselves: ‘He ain’t got laid in a month of Sundays/Caught him once and he was sniffin’ my undies/He ain’t too sharp but he gets things done/Drinks his beer like it’s oxygen/He’s my baby, I’m his honey/I’m never gonna let him go’. Het nummer staat op het gelijknamige album uit 1999, dat bestaat uit duetten met zangeressen als Emmylou Harris, Lucinda Williams en Iris DeMent. Laatstgenoemde hoor je ook in dit titelnummer.

7. Angel From Montgomery

Een van Prine’s bekendste nummers, voornamelijk dankzij de uitstekende cover van Bonnie Raitt uit 1974. De tekst is geschreven vanuit het perspectief van een vrouw op leeftijd die dolgraag zou ontsnappen aan het saaie leven dat ze leidt. Aan het einde van het nummer stelt de gedesillusioneerde dame zichzelf de memorabele vraag: ‘How the hell can a person go to work in the morning and come home in the evening and have nothing to say?’

6. It’s A Big Old Goofy World

In 1991 bracht Prine zijn sterkste album sinds halverwege de jaren zeventig uit. Voor The Missing Years wist hij enkele beroemde gastvocalisten te strikken, onder wie Bruce Springsteen, Tom Petty en Bonnie Raitt. Verschillende nummers behoren tot Prine’s beste, maar de ballad It’s A Big Old Goofy World verdient speciale vermelding. Alleen al vanwege die prachtige wijze woorden in het vierde couplet: ‘If you lie like a rug and you don’t give a damn/You’re never gonna be as happy as a clam’.

5. Lake Marie

Prine bleef in de jaren negentig albums van hoog niveau maken, waaronder Lost Dogs And Mixed Blessings (1996). Bob Dylan verklaarde zelfs eens in een interview dat hierop misschien wel het allerbeste nummer van zijn collega te vinden is: Lake Marie. En inderdaad, de verhalende tekst is ouderwets briljant en de iets stevigere sound (het album werd geproduceerd door Howie Epstein van Tom Petty & The Heartbreakers) doet het nummer bepaald geen kwaad.

4. Sam Stone

Het debuut uit 1971 wordt doorgaans gezien als het ultieme John Prine-album. Het is geen schande dat de singer-songwriter het niveau van die lp nooit meer overtrof, aangezien werkelijk elk nummer indruk maakt. Bovendien kun je er veel van zijn bekendste werk op vinden, waaronder het aangrijpende Sam Stone. De tekst gaat over een oorlogsveteraan met een drugsverslaving: ‘There’s a hole in daddy’s arm where all the money goes/Jesus Christ died for nothing, I suppose’.

3. Blue Umbrella

Prine had kennelijk slechts drie akkoorden nodig om zijn prachtige teksten kracht bij te zetten. Een mooi voorbeeld daarvan is deze ballad van zijn derde album Sweet Revenge (1973), dat behoorlijk dicht in de buurt kwam van het hoge niveau van zijn debuut. Blue Umbrella mag dan een simpel lied zijn en een van de vele over liefdesverdriet, Prine weet zich toch weer te onderscheiden wanneer hij de ik-persoon laat smeken: ‘Just give me one good reason/And I promise I won’t ask you anymore/Just give me an extra season/So I can figure out the other four’.

2. Souvenirs

Een typisch John Prine-nummer van zijn prima tweede lp Diamonds In The Rough (1972). De tekst over ‘memories that can’t be boughten’ krijgt echter een extra lading op het album Souvenirs uit 2000, waarvoor hij meerdere van zijn klassiekers opnieuw opnam met spaarzame instrumentatie. Met zijn kenmerkende droge humor schreef hij in het boekje bij die cd: ‘Deze collectie met nieuwe heropnames was oorspronkelijk uitsluitend bedoeld voor Europa, aangezien ik altijd al populair wilde zijn in Duitsland. Nadat we de songs beluisterden, besloten we dat we het album misschien ook in Amerika moesten uitbrengen, aangezien ik daar ook altijd al populair wilde zijn.’

1. Hello In There

‘So if you’re walking down the street sometime/And spot some hollow ancient eyes/Please don’t pass ‘em by and stare/As if you didn’t care, say hello in there, hello’. Dit erg ontroerende lied van Prine’s debuutalbum is juist in deze tijd relevant: met Hello In There roept de singer-songwriter op om aandacht te schenken aan de eenzame bejaarden. Onder anderen Joan Baez nam een mooie cover op (voor haar succesplaat Diamonds And Rust uit 1975), maar luister ook naar Prine’s eigen heropname op het eerder al genoemde album Souvenirs. Hij zingt het nummer een toontje lager en met de doorleefde stem van een man die zelf inmiddels ook de pensioengerechtigde leeftijd nadert, waardoor de tekst alleen maar indringender wordt.

Foto: www.johnprine.com/press