De ultieme playlist van Live

De Playlist-editie van Lust For Life ligt in de winkel! Voor dit nummer maakten Nederlandse muzikanten een top 10 van een andere bewonderde artiest. Omdat er uiteraard een selectie gemaakt moest worden, stellen Lust For Life-medewerkers de komende weken playlists samen van enkele namen die niet aan bod komen in LFL062. Vandaag: journalist Thomas Spiekerman over Live.

Voordat ik me stortte op singer-songwritermuziek en daar sinds 2012 ook maandelijks voor Lust For Life over ging schrijven, was ik groot fan van bands als Live, Matchbox 20, Manic Street Preachers en Red Hot Chili Peppers. Omdat ik als puber opgroeide in een muzikaal relatief matige tijd vol pretpunk en nu-metal greep ik toch wat meer terug op de toegankelijke gitaarrock van eind jaren ’90 en begin ’00. In 2001 werd ik voor het eerst echt gegrepen door muziek toen Overcome van Live een hit werd. Ik kocht de single en draaide het schijfje wekenlang obsessief aan een stuk door.

Live kende ik toen al wel van I Alone, The Dolphin’s Cry en Run To The Water en ik vond het al best een leuk bandje, zij het ietwat excentriek met die vreemde zanger en zijn spirituele uitspattingen. Vanaf V als vertrekpunt ben ik alle eerdere albums van de band gaan uitpluizen en uiteraard bleef ik het vaakst terugkeren naar Throwing Copper, de meest energieke plaat met alleen maar goede liedjes. Toch bleek elk album wel zijn charme te hebben. Door de enorme populariteit van de band in Nederland (shows binnen enkele minuten uitverkocht) en mijn onervarenheid als concertganger ben ik pas vanaf 2003 naar concerten van Live gegaan. Daar merkte ik pas hoe goed ze echt waren.

Ergens is dus ook met deze band mijn liefde voor singer-songwriters begonnen. Ed Kowalczyk was als groot fan van John Lennon, Bono, Michael Stipe, Bruce Springsteen en Vic Chesnutt zelf ook een ambitieuze songwriter. Hij streefde het allerhoogste na, wat soms resulteerde in pompeuze nummers met overdreven symboliek, maar qua teksten en melodieën heeft hij zeker een eigen stempel gedrukt op de moderne pop- en rockmuziek. En hij heeft heel wat mooie liedjes geschreven, zoveel zelfs dat klassiekers als Run To The Water, All Over You en Lightning Crashes buiten deze top 10 zijn gevallen.

10. Brothers Unaware (Mental Jewelry, 1991)

Na eerst onder de bandnaam Public Affection een plaatje gemaakt te hebben, is Mental Jewelry het echte debuut van Live. De juiste energie is er al in ruime mate aanwezig en de teksten barsten van de ideeën van vier vrienden die de wereld willen verbeteren met muziek als hulpmiddel. Bassist Patrick Dahlheimer krijgt hier nog veel ruimte en de plaat klinkt nog steeds funky, zij het wat gedateerd inmiddels. Brothers Unaware blijft een mooi liedje, recht uit het hart gespeeld en gezongen door vier Amerikaanse jongens uit het dorpje York die als broers een band gevormd hebben.

9. Lighthouse (Birds Of Pray, 2003)

Het laatste briljante nummer van de band met Kowalczyk als zanger. Het album dat daarna nog uitkwam, Songs From Black Mountain uit 2006, was eigenlijk al een verkapte soloplaat van Ed waarbij de bandleden ver naar de achtergrond waren verdreven en nauwelijks elektrische gitaren waar te nemen vielen. Op Lighthouse waant de Throwing Copper-geest na tien jaar nog ouderwets rond met een explosief refrein en een berg energie die nog even nagalmt als de gitaren tot rust zijn gekomen.

8. Natural Born Killers (The Turn, 2014)

Na de breuk met frontman Ed Kowalczyk vormden gitarist Chad Taylor, drummer Chad Gracey en bassist Patrick Dahlheimer een tijdje het zijproject The Gracious Few met bevriende muzikanten uit de band Candlebox. Zo hard had Live sinds Secret Samadhi niet meer geklonken, maar het was ondanks een mooi liedje als Crying Time geen Live. Met goede vriend Chris Shinn als vervanger van Kowalczyk begon de band wel weer als Live te klinken. Voor de comebackplaat The Turn werd Throwing Copper als blauwdruk gebruikt en hoewel de teksten en de zang toch wezenlijk anders zijn, past de plaat mooi in de eerdere discografie. En het werd zowaar voor veel fans de beste plaat sinds The Distance To Here. Met Natural Born Killers als een soort I Alone 2.0.

7. Insomnia & The Hole In The Universe (Secret Samadhi, 1997)

Na het succes van Throwing Copper verscheen het duistere album Secret Samadhi. Turn My Head en Ghost hadden best hits kunnen worden, maar Freaks en Lakini’s Juice waren net wat te hard of te heftig voor tere zielen. Achteraf bekeken vormde Secret Samadhi vooral een zoektocht van de band om tot hun latere succesgeluid van The Distance To Here te komen. Die kreeg ook het spirituele randje mee, maar dan optimistisch van karakter, ideaal om mensenmassa’s mee te krijgen. Secret Samadhi was een introverte plaat, The Distance To Here een euforische uitbraak die het grote publiek aansprak. Toch blijft dit een steengoed album, met Insomnia & The Hole In The Universe als uitschieter omdat daar nog het meest de catchy sound van Throwing Copper-songs als Top of Waitress in zit.

6. The Dolphin’s Cry (The Distance To Here, 1999)

Je kan er niet aan ontkomen dit nummer te noemen in de ultieme playlist van Live, want hiermee begon het echt hard te gaan voor Live. De alto die naar Pinkpop ging kende de band al, maar met The Dolphin’s Cry kregen ze ook de TMF-kijker en Radio 538-luisteraar achter zich aan. Het enorme zelfvertrouwen van de band en vooral Ed Kowalczyk werd meteen zichtbaar toen Live hier mee kwam aanzetten. Kowalczyk had na diverse kapsels zijn definitieve haardracht gevonden (gewoon kaal) en wist met de energie in dit nummer duizenden mensen aan het springen en zwaaien te krijgen. En ook de tekst kende een poëtisch hoogstandje met ‘rosegarden of trust’ als benaming voor de vrouwelijke intieme zone.

5. I Alone (Throwing Copper, 1994)

Als ik binnen drie seconden mijn favoriete videoclip ooit zou moeten noemen, denk ik dat ik niet lang hoef te twijfelen. I Alone is de meest absurde clip ooit gemaakt. Een decor dat een parodie is op een legendarische clip van Nirvana (Heart Shaped Box) en vier jonge Amerikaanse muzikanten die zich geen houding aan weten te nemen met hun plotselinge succes en artiestenleven. Het verhaal gaat dat Chad Gracey zijn drumstel was vergeten en daarom doelloos over de set zwalkend er het beste van probeert te maken. Terwijl Kowalczyk de onwennige houding van zijn band probeert over te compenseren door zijn ogen in de cameralens te duwen. Met nog wat potsierlijke Oude Testament-symboliek met slangen en bomen is de parodie compleet. En toch blijft het een fantastische clip, misschien juist omdat het zo’n oprecht beeld geeft van gewone mensen die in een rare showbizzwereld terecht zijn gekomen. De clip is tevens meesterlijk besproken door Beavis & Butthead.

4. Meltdown (The Distance To Here, 1999)

De creativiteit kende geen plafond in de periode voor The Distance To Here en de ene na de andere furieuze rocksong kwam op de stapel te liggen. Eén van Live’s allerbeste liedjes Vine Street wist deze plaat zelfs niet te halen, maar door de grote hoeveelheid hits op dit album worden er sowieso nog wel eens wat fijne nummers vergeten. Sparkle, We Walk In The Dream en met name Meltdown behoren tot de sterkste nummers die Live ooit op plaat zette. Op het podium misschien minder makkelijke meezingers dan Dance With You of Voodoo Lady, maar stukken geïnspireerder. ‘In a place where everything dies it’s you I follow’ blijft een van de beste regels van de band.

3. Top (Throwing Copper)

Je leest het al aan de reacties op YouTube bij dit nummer. Het liedje van de plaat dat je in één klap terugbrengt naar de jaren ’90. En waarom stond deze niet eerder op de site? Het is een echte fanfavoriet, eigenlijk is het Throwing Copper in een notendop. Een korte krachtsexplosie die enorm veel positieve energie bij de luisteraar opwekt. Toen Kowalczyk op Pinkpop 2014 het album integraal kwam spelen met orkest zag je ook vooral tijdens Top een grote glimlach op zijn gezicht verschijnen. Alsof hij zelf ook weer even terug in de tijd ging en een golf van positieve energie over zich heen kreeg. Mocht er ooit toch een reünie plaatsvinden, dan komt deze misschien wel weer op de setlist…

2. Overcome (V, 2001)

Gehaat en verguisd door cynici, maar toch zeer geliefd bij de fans en Top 2000-stemmers. De weerstand tegen het nummer is te begrijpen als je denkt dat het lied met een commercieel doel gemaakt is naar aanleiding van de aanslagen op 11 september 2001. Maar V was een restjesalbum van liedjes die al tijden in de ijskast lagen. Zo ook Overcome, een nummer dat mogelijk al dateert uit 1998. Pas met piano en violen vond de band het nummer het best tot zijn recht komen. Een slaatje slaan uit een ramp was het zeker niet en patriottisme opwekken ook niet. Maar je kan het er wel in zien als je anti-Amerikaans in het leven staat, al wilde de band juist mensen steunen en hoop teruggeven door middel van muziek. Hoe dan ook: het blijft een van de laatste hoogtepunten uit het oeuvre van Live dat voor een aanwas van nog meer nieuwe fans zorgde en voor ondergetekende begon het echte fan-zijn dus ook pas met deze single. Wat mij betreft ook de ultieme Live-ballad, meer nog dan Lightning Crashes, door de impact die Overcome had. Lightning Crashes is schitterend, Live’s populairste song zelfs op Spotify, maar een persoonlijke band met dat nummer heb ik veel minder.

1. White, Discussion (Throwing Copper, 1994)

Er is veel duidelijk geworden over het almaar toenemende ego van Kowalczyk. Hij wilde meer geld opstrijken dan de rest van de band voor een optreden, hij wilde zijn broertje Adam meer op de voorgrond hebben en uiteindelijk leidde dit samen met alle andere ruzies waar we geen weet van hebben tot een breuk. De fans hebben er twee artiesten voor teruggekregen. Live nieuwe stijl met Chris Shinn en Ed Kowalczyk solo. Maar geen van die twee brengt het oergevoel van Live helemaal terug. Live was een perfecte samensmelting van vier individuen, vergelijkbaar met U2. Geen briljante muzikanten an sich, maar zet je ze samen in één ruimte, dan krijg je iets magisch. Die samenwerking, die ultieme vriendschap en broederschap komt tot uiting in deze meesterlijke akoestische versie van White, Discussion. Het is van niemand een one-man-show. Geen gekheid of grote gebaren, maar samen muziek maken. De bassist doet zijn ding in zijn eigen wereldje, de gitaar kan naar hartenlust gieren, de drummer mag beuken en Ed kan zij ei er ook nog eens volledig in kwijt. Dit filmpje is Live in optima forma.