De ultieme playlist van Jackson Browne

De playlist-editie van Lust For Life ligt in de winkel! Voor dit nummer maakten Nederlandse muzikanten een top 10 van een andere bewonderde artiest. Omdat er uiteraard een selectie gemaakt moest worden, stellen Lust For Life-medewerkers de komende weken playlists samen van enkele namen die niet aan bod komen in LFL062. Vandaag: redacteur Dominique van der Geld over Jackson Browne.

Een Neil Young-playlist werd al voor ons gemaakt door Band Of Horses, terwijl Janne Schra hetzelfde deed met Joni Mitchell. En de tien beste nummers van Springsteen of Dylan kiezen, is gezien hun enorme output simpelweg onmogelijk. Vandaar dat ik uitkom bij een andere artiest die ongeveer even belangrijk voor mij is. Of je je nu geweldig of verschrikkelijk voelt, Jackson Browne is er – net zoals zijn vier hierboven genoemde collega’s – altijd voor je met zijn unieke stem en briljante teksten.

10. Running On Empty (Running On Empty, 1977)

De opzwepende titelsong van het ‘on the road’ opgenomen album Running On Empty en een classic rock-radiofavoriet. Ik hoorde het nummer voor het eerst in de film Forrest Gump en dat was gelijk mijn eerste kennismaking met de muziek van Jackson Browne.

9. Fountain Of Sorrow (Late For The Sky, 1974)

Er bestaan songs met vrolijkere titels dan Fountain Of Sorrow, maar deze prachtig geschreven tekst is niet zo treurig als je zou denken: ‘Fountain of sorrow, fountain of light / You’ve known that hollow sound of your own steps in flight / You’ve had to hide sometimes, but now you’re all right / And it’s good to see your smiling face tonight.’ Deze woorden zouden over Joni Mitchell gaan, met wie Browne een korte relatie had. Een andere beroemde folkzangeres, Joan Baez, nam een sublieme cover op van Fountain Of Sorrow voor haar album Diamonds And Rust.

8. Of Missing Persons (Hold Out, 1980)

Met het door critici nogal lauw ontvangen Hold Out scoorde Browne zijn eerste en enige nummer 1-plaat in Amerika. Hoewel het album inderdaad niet zo sterk is als zijn seventies-werk, staan er wel enkele van zijn fraaiste songs op. Zoals de ballad Of Missing Persons, geschreven voor de dochter van wijlen Lowell George, de zanger en gitarist van Little Feat met wie Browne goed bevriend was. ‘Now you’re the little girl-child and you look so much like him.’ Erg aangrijpend.

7. The Birds Of St. Marks (Standing In The Breach, 2014)

Een nummer van Browne’s meest recente album, maar stiekem werd The Birds Of St. Marks al in de jaren zestig geschreven, toen de zanger zelf nog niet zo bekend was en nog veel voor andere artiesten componeerde. Dit prachtlied droeg hij op aan Nico, die we natuurlijk vooral kennen van haar werk met The Velvet Underground. In een interview met Lust For Life vertelde Browne dat hij eigenlijk de nog levende oorspronkelijke bandleden van The Byrds wilde laten meezingen in de lang uitgestelde studioversie. Dat lukte niet, maar de uiteindelijke opname heeft wel een duidelijke Byrds-sound.

6. These Days (For Everyman, 1973)

Ongelooflijk maar waar: Jackson Browne was nog maar een tiener toen hij dit lied schreef, nog altijd een van zijn allerfraaiste. De hiervoor al genoemde Nico nam de eerste versie al halverwege de jaren zestig op voor haar album Chelsea Girl. Ongeveer gelijktijdig met Browne’s eigen versie verscheen in 1973 ook een mooie uitvoering van zijn goede vriend Gregg Allman (The Allman Brothers Band).

5. Lives In The Balance (Lives In The Balance, 1986)

Zoals zo veel andere grote artiesten uit de sixties en seventies beleefde ook Jackson Browne in de jaren tachtig in artistiek opzicht niet bepaald zijn beste periode. Ondanks de wat gedateerde sound die veel muziek uit dat decennium kenmerkte, was het in mijn geboortejaar verschenen Lives In The Balance echter een prima plaat, waarvan de teksten anno 2016 goed overeind blijven. Vergeleken met zijn vroegere werk waren die wel een stuk minder persoonlijk en meer gericht op politiek en maatschappij: ‘There’s a shadow on the faces of the men who send the guns / To the wars that are fought in places where their business interest runs.’

4. The Load-Out/Stay (Running On Empty, 1977)

Het bekendste nummer van Jackson Browne in Nederland en jaarlijks goed voor een hoge notering in de Top 2000 van Radio 2. Met het eerste deel The Load-Out bracht de singer-songwriter een sympathieke ode aan de mensen die ook hard werkten om een concert succesvol te maken, maar daar doorgaans geen applaus voor krijgen van het publiek. De roadies dus. Mooi vastgelijmd aan een cover van sixtiesklassieker Stay, die Browne niet veel later ook zong met Bruce Springsteen. Die versie kun je vinden op de driedubbel-lp No Nukes.

3. The Pretender (The Pretender, 1976)

The Pretender is Jackson Browne op zijn best als tekstschrijver. Elke woord in dit nummer lijkt zeer zorgvuldig gekozen om de protagonist te beschrijven, een karakterschets van iemand die in het Amerika van de jaren zeventig als een ‘happy idiot’ door het leven probeert te gaan, ‘while the ships bearing their dreams sail out of sight’. De achtergrondzang in de albumversie werd verzorgd door David Crosby en Graham Nash.

2. Late For The Sky (Late For The Sky, 1974)

Alleen al vanwege de manier waarop deze klassieker gebruikt werd in een van mijn favoriete films aller tijden (Taxi Driver van Martin Scorsese) verdient Late For The Sky een hoge notering in deze lijst. De stem en het pianospel van Jackson Browne zijn te horen in een cruciale scène, die min of meer dient als een overgang naar de bloedige finale. Het lied zorgde vorig jaar ook voor een van de hoogtepunten tijdens ’s mans show in de Heineken Music Hall.

1. Sky Blue And Black (I’m Alive, 1993)

Waar sommige andere singer-songwriters uit de sixties en vroege jaren zeventig later nooit meer het hoge niveau van hun werk uit die tijd haalden, lukte Jackson Browne dat in 1993 wel met een van zijn beste platen: het dus best toepasselijk getitelde I’m Alive. Vooral het nummer Sky Blue And Black laat hem op zijn poëtische best horen in regels als: ‘And the heavens were rolling / Like a wheel on a track / And our sky was unfolding / And it’ll never fold back.’ De uitvoering met alleen stem en piano op Solo Acoustic Vol. 2 is misschien nog wel beter dan de albumversie.