Een ex-Beatle op een Pinkpop-podium: dat hadden we nog niet gezien. Dit jaar ging de langgekoesterde wens van Jan Smeets in vervulling. Maar voordat Paul McCartney het festival zou bezegelen, zagen we Duitse kanonnen, funkende vijftigers, Mexicaanse worstelaars en een Nederlandse band die tot twee keer toe een mensenmassa liet kolken. Drie dagen Pinkpop is nog steeds een belevenis, zo zag Lust For Life in Landgraaf.
Tsja, Tom Odell. De jonge Britse singer-songwriter die eind 2012/begin 2013 een loei van een hit scoorde met het sippe Another Love en vervolgens op de proppen kwam met een aardig debuutalbum is terug met een nieuwe plaat, Wrong Crowd. Die valt echter bepaald niet mee, en tijdens het optreden in de tent met de wat alcoholistisch klinkende naam Brand Bier Stage zijn het dan ook de oude songs die het best uit de verf komen. Het nieuwe materiaal wordt namelijk ook live van alle kanten dichtgesmeerd met o.a. vrij zielloos aandoende beats, waardoor Odells nog steeds uitstekende stem veel minder tot z’n recht komt. En da’s verdomd zonde, want vooral in de liedjes waar hij het wat kleiner houdt, maakt de 25-jarige Brit nog steeds indruk – zowel op plaat als op het podium. [MC]
Als je opkomt met een gortdroog ‘Hello’, uiteraard een verwijzing naar een van je grootste hits, en vervolgens doodleuk het dampende Running With The Night inzet, scoor je bij mij al punten. En punten scoren, dat doet Lionel Richie bij heel wat meer mensen naarmate zijn optreden op het hoofdpodium vordert. Vooraf werd er door sommigen wat lacherig gedaan over de goedbesnorde Amerikaanse zanger, maar binnen de kortste keren heeft hij het publiek op zijn hand dankzij zijn sympathieke gebabbel en – oh ja, een berg hits die zelfs de meest verstokte Rammstein-fan stiekem gewoon mee kan zingen. De Commodores-songs Easy en Brick House, krakers als My Destiny, Say You, Say Me, Dancing On The Ceiling en – uiteraard – Hello: ze werken gewoon, en Richies uitstekende begeleidingsband weet zelfs de hardnekkige jarentachtiggeur die aan veel van de songs hangt behoorlijk te verwijderen. Absoluut een positieve verrassing. [MC]
Het wat afgelegen Stage 4 bij de ingang is zeker niet de meest ideale plek om te spelen op Pinkpop. Het podium wordt veel bezocht door mensen die even de drukte willen ontvluchten en toch een bandje willen zien, of gewoon even willen schuilen als er een hoosbui overtrekt. Bij Graveyard staat het ook zeker niet vol – aan de andere kant van het terrein is Lionel Richie bezig en dat wil iedereen toch ook wel even zien. De Zweedse band heeft er moeite mee het publiek echt los te krijgen. Daarvoor heeft de seventiesrockband toch te veel rustpunten in de set. Maar tegen het eind, als de band Ain’t Fit To Live Here inzet, begin men toch wat heen en weer te bewegen en zien we zelfs een paar voorzichtige duivelshoorntjes. En terecht, want zo is Graveyard op zijn best: stoer, snerpend en met volle overgave. [PG]
Reünies van bands die hun hoogtijdagen in de jaren negentig hadden, zijn vaak een uitgeblust zooitje. Ze spelen op de automatische piloot, er zit sleet op de stem en als er nieuw materiaal komt, is dat vaak toch van een minder niveau. Maar als je Skunk Anansie een set ziet weggeven als op Pinkpop, weet je dat het ook anders kan. Goed, een hit als Hedonism of Weak heeft de Londense groep niet meer gehad na de hereniging in 2009, maar sodemieter, wat straalt er live nog een power vanaf! Dat is grotendeels op het conto van Skin te schrijven, sowieso nog altijd een van de beste rockzangeressen die rondtoert. Ze is enthousiast, lacht veel, praat met het publiek en zorgt met haar loepzuivere uithalen in het eerder genoemde Weak voor kippenvel. Wat een vrouw. [PG]
Toen bekend werd dat Sir Paul McCartney Pinkpop 2016 zou afsluiten, was er vanuit diverse kanten een hoop gemopper te horen. “Wat moet zo’n fossiel nou op een festival als Pinkpop?”, was de teneur bij deze negatievelingen. Maar het is wat mij betreft heel simpel: op een festival waar disproportioneel veel ruimte is vrijgemaakt voor matige singer-songwriters (Douwe Bob, James Morrison, James Bay), nare playbackdance (Major Lazer, Kygo) en inhoudsloze puberpop (Bastille, Years & Years) is het een verademing om ook eens iemand op het podium te hebben die daadwerkelijk weet hoe je een goed popliedje schrijft. En die ook niet te beroerd is om er daarvan enkele dozijnen te spelen tijdens zijn show op het hoofdpodium. Los daarvan moet wel gezegd worden: Macca is deze keer niet zo in vorm als een jaar eerder, tijdens zijn waanzinnig goede concert in de Ziggo Dome. Vooral het eerste deel van de set heeft de bijna 74-jarige Brit wat moeite om de juiste noten te raken – sterker nog, in opener A Hard Day’s Night klinkt ‘ie knettervals. Maar na die wat stroeve start komt Sir Paul steeds meer in zijn element en is het simpelweg genieten geblazen van al die hits, met o.a. een superbreekbare versie van de Beatles-klassieker Blackbird, het mooie (aan zijn huidige vrouw Nancy Shevell opgedragen) My Valentine, de Wings-krakers Band On The Run en Live And Let Die (met wenkbrauwverschroeiend vuur op het podium), het door iedereen loeihard meegebrulde Hey Jude – moet ik nog even doorgaan? Met zo’n oeuvre, een strak musicerende band en het charisma dat McCartney nog altijd in overvloed bezit, vergeef je hem die vocale missertjes met liefde. Een perfecte show was het dus niet, maar de combinatie van puur vakmanschap, enthousiasme en flink wat oprechte emoties (in de vorm van muzikale odes aan Sir George Martin, John Lennon, Linda McCartney en George Harrison) zorgt ervoor dat bijzonder veel Pinkpop-gangers met een grote glimlach op hun gezicht huiswaarts keren. [MC]
Pinkpop 2016 – dag 3
Gezien op zondag 12 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels
0 Reacties