Weinig grote bands hebben in zo’n korte tijd zulke zware deuken opgelopen als AC/DC. Niet lang nadat bekend werd dat gitarist en mede-oprichter Malcolm Young aan dementie lijdt, kwam bandmaat Phil Rudd in opspraak. Onlangs bekende de drummer schuld aan onder meer doodsbedreiging. Kan AC/DC met respectievelijk Stevie Young en Chris Slade als hun vervangers nog steeds de ‘High Voltage Rock ‘N’ Roll’ van weleer opwekken? In Gelredome kregen we luid en duidelijk antwoord op die vraag: hell yeah!
Niet alleen is de show de eerste in Nederland sinds 2009, ook start de nog immer populaire Australische band hiermee zijn Rock Or Bust World Tour – en nog wel in Arnhem, de ‘hometown’ van Lust For Life! Dat wil echter niet zeggen dat AC/DC ook voor het eerst eropuit gaat zonder Malcolm Young en Phil Rudd. Begin februari mochten Stevie Young (neef van) en Chris Slade de overgebleven leden helpen de uitreiking van de Grammy Awards te openen, twee maanden later gevolgd door een bejubeld optreden op het Amerikaanse festival Coachella.
Natuurlijk onderging AC/DC in het verleden wel vaker bezettingswisselingen. Bassist Cliff Williams en frontman Bon Scotts opvolger Brian Johnson hebben er inmiddels al zoveel jaren opzitten, dat je bijna vergeet dat er stiekem maar één oorspronkelijk bandlid op het podium staat: Angus Young. De in rood schooluniform en witte sokken gestoken gitarist met de doorleefde, kalende kop en zijn sporadische duckwalks blijft de ster van elke show – ook al zou de uit duizenden herkenbare AC/DC-sound uiteraard niet compleet zijn zonder het Donald Duck-achtige stemgeluid van Johnson. Tijdens het lange instrumentale deel van Let There Be Rock spartelt Angus in een confettiregen op de grond, waarmee hij maar weer bewijst dat een gitaarsolo tijdens een concert anno 2015 niet overbodig of saai hoeft te zijn.
Het klinkt misschien wat lullig, maar als je niet naar het podium kijkt en alleen luistert, heb je vrijwel niet door dat Angus niet ondersteund wordt door zijn broer, maar door neef Stevie. Dat was op het recente Rock Or Bust – het beste AC/DC-album in jaren – overigens ook al zo. Verder valt op dat de titelsong van die plaat, waarmee de show losbarst, en Play Ball perfect aansluiten bij de klassiekers op de setlist. En dat zijn er nogal wat. De band weet bijna alle favorieten in twee uur te persen; er wordt weinig tijd uitgetrokken voor een praatje tussendoor.
Niet lullen maar rammen!
Niet lullen maar rammen, lijkt dus het devies. En dat doen deze heren op leeftijd met verve. Haters beweren graag dat de band steeds hetzelfde trucje herhaalt en dat alle AC/DC-songs op elkaar lijken. Klopt ook, tot op zekere hoogte, en dat is juist voor een belangrijk deel de aantrekkingskracht. Toch herkennen de fans een nummer als Shoot To Thrill, T.N.T., Back In Black en ook het recentere Rock ‘N’ Roll Train al na de eerste akkoorden die Angus en de constant ernstig kijkende Stevie Young inzetten. Uiteraard draagt ook het podiumspektakel bij aan het succes van AC/DC, dat alle bekende hulpmiddelen inzet: de reusachtige bel bij Hells Bells, de enorme opblaaspop bij Whole Lotta Rosie, de kanonnen bij de finale For Those About To Rock (We Salute You) en een hoop siervuurwerk.
Ook schitterend om te zien: de rode knipperende duivelshoorns op de vele hoofden van fans in het donker. Mocht er inderdaad een hel zijn en die er ongeveer zo uitzien, dan geloven we de mannen van AC/DC op hun woord: Hell Ain’t A Bad Place To Be. Zeker vanaf het moment waarop de riff van Thunderstruck (bekend terrein voor Chris Slade, want die drumde ook op de originele opname) klinkt, zijn de uiteenlopende types in de zaal allemaal één, van studenten en ruigberen tot kinderen en bejaarden. De tekst van Have A Drink On Me nemen sommigen wel heel letterlijk, want halverwege de show krijg ik – net als een paar omstanders – een flinke scheut bier over me heen.
Niet kapot te krijgen
AC/DC is niet kapot te krijgen en dat is maar goed ook, want zonder deze band zou de wereld voor veel rockliefhebbers een stuk saaier zijn. Geen andere hardrockact weet van een concert zo’n spektakel te maken – al vraag je je af waarom veel mensen op de tribune gedurende de hele show op hun stoeltjes blijven zitten. Enkele dagen geleden liet Phil Rudd in een Australische tv-show weten teleurgesteld te zijn in het gebrek aan contact met zijn oude band. Daarbij zei hij ook: “Ik weet zeker dat ze een mooie tijd hebben, ze vinden het ongetwijfeld fijn om weer op te treden. Ik weet ook zeker dat het geweldig klinkt.” Reken maar, Phil, het moet raar lopen wil deze avond in Gelredome niet dé show van 2015 worden.
AC/DC in Gelredome, Arnhem
Gezien op dinsdag 5 mei 2015
Foto’s: Mitchell Giebels
3 Reacties
Ben 65 jaren jong, liefhebber van alternatieve pop en rolling rock. Dit was mijn 5e AC/DC concert en weer was het voor mij de bevestiging dat AC/DC altijd een kwaliteitsproduct op tafel legt. Zelden zie je bands die zich zo hard voor hun fans inzetten, ja er moet nu een minuutje rust tussen de nummers in zitten (extra zuurstof innemen?) maar de muziek gaat als een rollercoaster over je heen. En het mooiste van een AC/DC concert is: 1) ik kan niet stilstaan en 2) ik heb het hele concert en de terugweg naar Lisse een vette glimlach op mijn gezicht.
Heb veel concerten in mijn leven gezien maar die van AC/DC staan op plaats 1 t/m 5!
Hulde aan Angus Young, de meest onderschatte gitarist ter wereld. Zag wel dat er nog een stukje Malcolm Young aanwezig was want volgens mij speelde zijn neef op Malcom zijn gitaar…
ik kan wel vertellen waarom fans op hun stoel zaten..
Dit was het eerste concert dat ik meemaakte, waarbij ik een zitplaats had, maar dat kwam omdat AC/DC binnen no-time uitverkocht was, dus ik was allang blij dat ik kaarten kon bemachtigen!!
”Rock or Bust” knalde erin en mijn 2 vrienden en ikzelf stonden al (omdat de intro alleen al heel erg verzorgd, goed en veelbelovend was)
Kreeg meteen een schouderklopje, want het was niet de bedoeling dat wij zouden staan… (achter ons stonden enkele mannen van in de 50)
dus we zijn letterlijk 1 nummer gaan zitten, want voor ons stonden ook weer allemaal jongelui (die de hele show ook staand bleven, begrijpelijk!!!) Dus wij zijn ook weer gaan staan de hele show!
die mannen achter ons zijn zonder verdere communicatie al om kwart voor 10 weggegaan!..
En er kan in dit artikel kritiek staan over het publiek, maar ik heb wel echt het stadion onder mijn voeten voelen trillen!! Geweldig!!
Hoorde dat dit alleen mogelijk was in de Kuip tijdens Feyenoord – Ajax!!
Voor mij was dit echt een fantastisch optreden!!
Ik vond het concert een beetje te voorspelbaar en de danspasjes van de band zijn echt NIET rock of metal te noemen, maar lijken eerder op One Direction…. Sound van de band is gelukkig wel nog vet en hard!