Amos Lee is bij het grote publiek vooral bekend van het nummer Arms Of A Woman. Vorig jaar kwam zijn vierde studioalbum Mission Bell uit en vrijwel tegelijk gingen de tickets voor twee Paradiso shows die deze week plaats vonden al in de verkoop. Allebei compleet uitverkocht, dus luidt de vraag: kan Amos Lee de verwachtingen waarmaken?
The Punch Brothers openen de avond met een soms wat irritante, maar uiteindelijk toch wel degelijke en vermakelijke set bestaande uit uptempo folkliedjes met country-invloeden. Reptilia, een cover van The Strokes, wordt prima uitgevoerd en de al behoorlijk volgestroomde zaal is hiermee warm gespeeld voor het hoofdprogramma. Een concert van de bij het grote publiek toch wat onbekende Amos Lee is als je zo om je heen kijkt een perfect avondje uit voor verliefde stelletjes, jonge vrouwen in de leeftijd van twintig tot dertig, maar ook de wat rijpere concertbezoeker met een voorkeur voor americana is vertegenwoordigd in Paradiso. Gillende pubermeisjes zul hier gelukkig niet vinden.
Stemgeluid
Direct bij het eerste nummer pakt Amos Lee, echte naam Ryan Anthony Massaro, zijn publiek in met zijn sterkste wapen. Enkel ‘s mans typische warme stemgeluid met het rafelige randje dat zowel laag als hoog loepzuiver klinkt, is genoeg voor het eerste kippenvel. Met minimale middelen kan Amos Lee de luisteraar diep raken, maar al snel blijkt dat hij met band ook op een bombastische manier kan overtuigen in een rockende versie van Truth. Het gevaar van een twee uur durende show van Amos Lee is dat het op den duur saai wordt en zijn stem je niet meer zo weet te raken als in de eerste liedjes van de avond. Daar is echter in het eerste uur nog absoluut geen sprake van. Een prachtige, lang uitgesponnen versie van Violin waarbij de uithaal ‘O God’ mooi door Paradiso galmt, hakt er al vroeg in.
Ziekenhuis
Maar ook het verhaal dat Amos Lee vertelt om het nummer Cup Of Sorrow in te leiden, is indrukwekkend. Soms speelt hij in ziekenhuizen voor ernstig zieke patiënten die niet de luxe hebben om naar concerten te gaan. Zo zong hij eens vanaf een afstandje voor een vrouw die na enige scepsis spontaan ging dansen. De boodschap die Lee wil meegeven, is vooral dat muziek beleven iets unieks is dat je moet koesteren. Voor veel mensen die met oordopjes in naar hun werk reizen is het een gewoonte, maar niet iedereen kent die luxe. Even later volgt een intiemer solo-gedeelte dat eventjes verstoord wordt door een bekertje dat vanaf het balkon op het podium valt en een verbaasd glimlachende Amos Lee even uit zijn concentratie haalt.
Pannenkoeken
Omdat de wat obscure Beck-cover The Golden Age een wat lauwe reactie teweeg brengt in de zaal, kan de set wel even een verrassend element gebruiken. En dat komt er, want de band schakelt plots over op de betere slaapkamersound zoals soullegende Marvin Gaye die maakte. Achtergrondzanger Mutlu Onaral komt naar voren en laat de vrouwen gieren van het lachen en tegelijk ook wel gruwelen om zijn seksueel getinte metaforen die hij wellicht ter plekke improviseert. De forse vocalist houdt van pannenkoeken, zo laat hij weten, en zolang de vrouw voor de boter zorgt, zal hij wel stroop meebrengen. Ondertussen is definitief duidelijk dat de drummer, bassist, organist/toetsenist, gitarist en de pedalsteelgitarist met diverse stijlen raad weten: country, rock, soul, r&b en zelfs een stukje reggae.
Grote hit
Na dit vermakelijke intermezzo wordt in enkele toegiften naar het slot toegewerkt met als hoogtepunten een briljante, robuuste versie van Jesus, een nummer dat je als artiest natuurlijk haast wel verplicht bent om te spelen in een zaal als Paradiso. En dan die grote hit Arms Of A Woman. Je kan het je haast niet voorstellen dat het tot op de dag van vandaag nog de bekendste song is van Amos Lee, het lijkt haast een jeugdzonde. Het had heel goed gekund of de Amerikaan koos voor dezelfde weg als een Michael Bublé en dan was de bankrekening al lang gevuld. Lee koos echter voor het artistieke pad en nu brengt hij zijn hit op een wat nonchalante bluesy wijze. Maar met zijn stem raapt hij al zijn emoties nog maar eens bij elkaar om de aanwezigen massaal te laten genieten van een pure en eerlijke versie van het platgeproduceerde nummer dat op de radio terecht kwam.
Eigenlijk is het dan al goed, Amos Lee heeft iedereen overtuigd. Als bonus komt er nog een Queen-cover waarmee iedereen goed gehumeurd de winterse nacht in kan gaan: Fat Bottomed Girls. Afsluiten met November Rain, een klassieker die Amos Lee’s band ook op het repertoire heeft staan, was misschien nog genialer geweest, maar kan als munitie bewaard worden om deze uitstekende show in de toekomst nog eens te evenaren.
Gezien op 17 januari 2012 in Paradiso, Amsterdam
0 Reacties