Beach House was ten tijde van Teen Dream uit 2010, het break-out album dat de band uitbracht bij Sub Pop, al geliefd onder de indiefanaten. Acht jaar, vier fantastische albums en een B-sides-compilatie later is de dreampopband gegroeid tot een waar fenomeen. Maar live in TivoliVredenburg laten de Amerikanen zien dat ze nog steeds een dromerig mysterie zijn, net als hun muziek.
Alhoewel Beach House officieel een duo is, hebben zangeres/toetsenist Victoria Legrand en gitarist/toetsenist Alex Scally live wat versterking op de (elektrische en analoge) drums nodig. Gedrieën staan ze statig op het podium, volledig geconcentreerd op de muziek. Victoria gaat schuil achter haar grote bos haar en staat vrij ver van de rand van het podium af zodat ze amper zichtbaar is voor het deel van het publiek dat aan de zijkanten van de zaal staat.
Bedolven onder synths
Met Levitation (Depression Cherry, 2015) heeft de band een fantastische opener gevonden. Het nummer begint rustig, alsof je bedolven wordt onder onder tot kalmte manende synths en hypnotiserende drums. ‘Gouwe ouwe’ Lazuli (Bloom, 2012) heeft juist weer een opbouw waar je u tegen zegt. Na Dark Spring, een van de beste nummers van het in mei verschenen album 7, wordt er voor het eerst een woord gesproken: Victoria zegt simpelweg hallo en zet dan snel de eerste – voor het publiek erg herkenbare – noten van PPP (Depression Cherry) in.
De band wordt begeleid door een simpele, maar erg effectieve lichtshow en een hele hoop rook. Het scherm dat tegen de achterwand van het podium staat, wordt niet ingezet voor frivoliteiten, maar alleen voor extra sfeer. Onder andere een flikkerende sterrenhemel, golvende Noorderlicht-achtige schimmen, regenbogen, donkere silhouetten van Victoria en de kleuren van een zonsondergang wisselen elkaar af.
Krachtig
Na Lose Your Smile (7) komt er eindelijk wat meer pit in het optreden. Wishes (Bloom) klinkt live verrassend hard en de feloranje lichten zetten het nummer nog extra kracht bij. Het heeft de band ook energie gegeven; uitgelaten laten ze weten erg blij te zijn om weer in TivoliVredenburg te kunnen spelen. Ook het publiek reageert enthousiast, maar met Woo (7) zakt het optreden weer wat in, om meteen erna met Master Of None (de allereerste single van de band van het titelloze debuut) weer wat energieker te worden. Dat wordt doorgezet met 10 Mile Stereo (Teen Dream, 2010).
Perfectie
Het is tijdens het concert moeilijk om me voor te stellen dat ik ooit favoriete Beach House-nummers had; ze zijn allemaal zó mooi. Dat gezegd hebbende: als je de individuele songs niet kent, gaat waarschijnlijk alles op elkaar lijken na een tijdje. Maar dat zit ook in de natuur van dreampop: het is minder fuzzy dan shoegaze, maar niet zo afwisselend als electro of de meeste indiepop. Toch zijn de verschillen tussen de beginnende Beach House-klanken van Gila (debuut) en het daaropvolgend gespeelde Drunk In L.A. van het laatste album goed te horen. De band is nu compleet zeker van zichzelf en zijn sound en weet die tot in perfectie uit te voeren, zowel op cd als live in Utrecht.
Te hard
Met Space Song (Depression Cherry) heeft de band weer een publiekslieveling gevonden. Helaas wordt het geluid bij Elegy To The Void (Thank Your Lucky Stars, 2015) even een stuk harder gezet, waardoor de zaal als één man naar de oren dan wel oordopjes grijpt. Het volume wordt de rest van de show niet meer naar beneden bijgesteld en dat komt het geluid van Myth (Bloom) en het fantastische trippy Lemon Glow (7) niet ten goede.
Na een korte pauze komt de band nog terug om het oude Walk In The Park (Teen Dream) en Dive (7) te spelen en het voorprogramma Wume en ons te bedanken voor ‘coming here tonight and fucking doing it’, wat ‘it’ ook mag zijn. Met die laatste hebben ze een erg waardige afsluiter gevonden: het nummer begint rustig, maar heeft een heerlijke opbouw die uitmondt in – voor Beach House-maatstaven – grof geweld.
Beach House in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op 12 oktober 2018
Foto’s: Filip Heidinga
0 Reacties