Ben Howard in Heineken Music Hall

Hij is slechts sinds drie jaar muzikaal doorgebroken en heeft pas twee albums uitgebracht. Toch staat de Britse singer-songwriter Ben Howard vanaf vanavond voor drie avonden op rij in een uitverkochte Heineken Music Hall. Dat is knap en geen seconde onverdiend. Met zijn tweede plaat I Forget Where We Were laat Howard ook op het podium een volwassenere en nóg betere versie van zichzelf horen.

“I was told off for swearing tonight”, grijnst Howard. Jammer, ik had best een potje mee willen schelden op Bens saaie debuutplaat Every Kingdom, zoals hij onlangs zelf deed tijdens zijn concert in Norwich (Engeland). Toch speelt hij vanavond een interessante mix van beide platen en is, onverwacht, alles raak.

Voltreffers
De volgestampte zaal bestaat voor een groot deel uit een meisjeskoor en de irritante categorie “hee-laat-ik-het-concert-via-het-scherm-van-mijn-mobieltje-ervaren”-concertgangers. Het meisje naast mij is volgens mij druk bezig met het mobiel opnemen van een live-dvd, zingt galmend mee met elk nummer van Ben, maar net iets harder en valser bij de ‘oudere’ nummers. Black Flies en The Fear zorgen daarmee voor een paar van de absolute voltreffers van vanavond. Persoonlijk kies ik voor de muziek van I Forget Where We Were en vind ik van Every Kingdom slechts Old Pine, Everything en Promise luisterwaardig. Maar ik mag zeker niet klagen, want godzijdank slaat hij de megahit en het enige echt vrolijke nummer Keep Your Head Up netjes over.

Howard lijkt er lol in te hebben vanavond en bedankt ons vriendelijk na het vervagen van elk slotakkoord. Wat hij zelf niet door lijkt te hebben, is dat het publiek de meeste lol heeft als hij lacht. Da’s verder helemaal niet lief bedoeld; hij heeft gewoon een soort krassende lach die hij om de paar nummers uit het niets door de microfoon slingert. En of hij heeft werkelijk geen benul van plek en tijd meer, óf hij bezit een flauw gevoel voor humor, want hij stelt ook de slimme vragen: “Where you all from?” en een poosje later “Anyone here from Holland?”.

What the hell, love?!
Je weet dat een muzikant goed is als je zijn nummers, die je al duizend keer door je oordoppen of boxen hebt beluisterd, voor het eerst live ervaart en ze je nog harder raken dan op de cd. Dit komt mede door het liveoptreden van de multi-instrumentale India Bourne, wiens stem die van Howard perfect aanvult. Tijdens het prachtige End Of The Affair schreeuwt Howard gepijnigd en diep naar voren gebogen het laatste stuk – “This is it / What the hell, love?!” – door zijn gitaarmicrofoontje. Dat komt binnen. Knetterhard. Wel jammer dat het publiek hierbij twee keer te vroeg klapt, maar ach, een extra applausje heeft hij wel verdiend.

Geen showman
Hier staat vanavond (en morgenavond en overmorgenavond) een artiest die werkelijk wat te vertellen heeft. Zijn gitaarwerk is heftig en intens goed en is de perfecte ondersteuning van zijn zwaarbeladen teksten. Slechts af en toe slaat zijn stem over, maar dan neemt ie een slokje van zijn toverdrank (wijn) en is het weer goed. Howard is geen showman, maar een echt introverte singer-songwriter die gewoon zijn liefdesliedjes wil laten horen. Volgens mij blijft zijn rommelige haar ook gewoon zo zitten vanwege het zweet en niet omdat ie zo druk is met zijn singer-songwriter-looks.

Een intiem en uitzonderlijk optreden van een muzikant die na zijn debuutalbum nog met moeite boven de kleurloze singer-songwriters uitstak, maar vanaf nu ongestoord op weg is naar de top. Zo eentje die geen toegift speelt, omdat ie daar simpelweg geen zin in heeft en iedereen dat al doet. Ik ben stiekem nu nog meer fan van Ben dan gisteren.

Ben Howard in de Heineken Music Hall
Gezien op donderdag 18 december 2014
Foto’s: Megin Zondervan