Best Kept Secret 2016 – Festivalverslag

Het weer zat niet mee, de modder zit nog altijd vastgeplakt aan de helft van onze garderobe, het ‘best bewaarde geheim’ bleek af en toe de locatie van een werkend toilet te zijn, een dj (Jamie xx) als headliner werd door wat traditioneler ingestelde bezoekers niet gewaardeerd en het was vooral op Editors-zaterdag wel erg druk. Gelukkig maakten de goede muziek, het lekkere voedsel en de prachtige locatie bij Safaripark Beekse Bergen te Hilvarenbeek veel goed. Voor uw gemak presenteert Lust For Life een overzicht van de beste, meest spraakmakende of simpelweg leukste optredens van deze bijzonder geslaagde vierde editie van Best Kept Secret.

Beck (vrijdag, Stage One)
Beck is een typische grote undergroundnaam: echte hits scoort ‘ie niet of nauwelijks, maar hij heeft in de loop der jaren door goede platen te maken wel een immense fanbase opgebouwd. Momenteel lijkt de Amerikaan populairder dan ooit (voor het album Morning Phase uit 2014 kreeg hij een Grammy) en dus is het best logisch dat hij anno 2016 de eerste dag van Best Kept Secret af mag sluiten op het hoofdpodium. Dat doet ‘ie met verve: fanfavorieten als The New Polution, Devil’s Haircut, Loser en Sexx Laws worden afgewisseld met materiaal uit zijn hele oeuvre. Er is dus voldoende sprake van afwisseling, want heer Hansen heeft zich nooit willen vastklampen aan een bepaald genre. Eclectisch kun je dat noemen – steengoed is een andere optie. [MC]

Editors (zaterdag, Stage One)
Een betere festivalact als afsluiter van het hoofdpodium kun je niet vinden. Editors is veruit de enige band in drie dagen tijd die 25.000 man gehuld in poncho’s kan imponeren, laten springen en schreeuwen van geluk. Tom Smith lijkt zoals altijd dramatisch bezeten door zijn innerlijke duivel en hoewel hij zelf amper het immense publiek registreert, kan niemand in het publiek zijn ogen van hem afhouden. Vijf albums en ontelbaar veel hits worden tot achteraan het veld luidkeels meegezongen, met Papillon als absolute klapper. Al dat vuur en vuurwerk was eigenlijk helemaal niet nodig geweest: Editors is explosief goed. [JE]

Wilco (zondag, Stage Two)
Terwijl Jamie xx later nog officieel het festival zal afsluiten op de mainstage, staat de echte headliner – voor de iets meer gitaargeoriënteerde muziekliefhebber althans – stiekem ‘gewoon’ als laatste act op Stage Two geprogrammeerd. En dat Wilco de hoge verwachtingen meer dan inlost, hoeft niemand te verbazen: dit alt. country-gezelschap maakt al meer dan twee decennia prachtplaat na prachtplaat en ook op het podium imponeert de band altijd. Zo ook tijdens de bijna anderhalf uur klokkende show in de grootste tent van BKS – een set waarbij het noemen van hoogtepunten eigenlijk zinloos is, maar ik doe het lekker toch. Zo is I Am Trying To Break Your Heart tranentrekkend mooi, imponeert Nels Cline (wellicht de beste gitarist van zijn generatie) met waanzinnig spel in het krankzinnige Art Of Almost en blijft Via Chicago met zijn onverwacht scheurende gitaren een geweldige live-ervaring. Wat een band. [MC]

The Slow Show (vrijdag, Stage Two)
Terwijl de regen buiten een geloofwaardige reconstructie maakt van de waterige eerste editie van Best Kept Secret in 2013, stroomt het water ook over de wangen van het publiek in de tent van Stage Two. Op het podium staat het uit Manchester afkomstige The Slow Show. Zanger Rob Goodwin huilt bloed, zingt over zijn gebroken hart en weet met zijn extreem zware stem het publiek te overspoelen met al zijn leed en treurnis. Elke gevoelig gespeelde laag dringt door tot je hartspier en ooghoeken en voor je het weet sta je net als Goodwin met je hand op je hart verliefd de zaal in te staren. [JE]

DIIV (vrijdag, Stage One)
Het New Yorkse DIIV maakte op het debuutalbum uit 2012 goede sier met mooie dreampop, maar sloeg op het onlangs verschenen Is The Is Are een beduidend zwaardere weg in – Sonic Youth on speed, zeg maar. En dat is ook te merken op het mainstage van Best Kept Secret: waar voor het optreden misschien de angst bestond dat de muziek wat zou vervliegen op dat grote veld, blazen frontman Zachery Cole Smith en de zijnen het publiek de wenkbrauwen van het hoofd met een fikse bak shoegaze-gitaarherrie. Op plaat overtuigend, live niet minder dan overdonderend. [MC]

Beach House (vrijdag, Stage Two)
Tijdens Beach House is Stage Two het toneel van een opstapeling van enorme emotionele ontladingen. De tent is afgeladen vol – deels omdat het net voor aanvang van de show weer eens heel hard begint te regenen, maar toch – en schaars verlicht. De droevige shoegaze-achtige dreampop van het Canadees-Franse duo wordt behoorlijk uitvergroot en uitgebouwd tijdens de liveshow. De ‘husky’ stem van Victoria Legrand is het serene middelpunt van een hoop donker geweld dat een veel grotere zaal aankan, al kun je daar pas echt van genieten als de regen is opgehouden en het iets rustiger wordt. [EG]

Sleaford Mods (zaterdag, Stage Two)
“Is this a best kept fucking secret? Oh! You’d better shut up!” De act die de LFL-recensenten het meest verdeelt: Sleaford Mods, een morsige bonenstaak achter een laptop en een vulgariteiten brakende Britse viespeuk met bloempotkapsel. Vooral de rol van die eerste is hilarisch: hij drukt op een knopje om de muziek (minimalistische postpunk) op te starten, waarna hij een blik bier opentrekt en houterig danst terwijl zijn maatje in een aanstekelijk plat accent praatzingt over politiek, het menselijk ras, Engeland, kutweer en alles wat er verder maar in ‘m opkomt. De mix van onbegrip en walging die van het gezicht van een zekere collega druipt is priceless, maar los daarvan maken de heren er sowieso een uniek smerige belevenis van – en dat is op een festival waar hipheid heerst heerlijk verfrissend. You cunt! [MC]

Bloc Party (zaterdag, Stage One)
Heeft Bloc Party een nieuwe zanger? Nee, Kele Okereke heeft gewoon iets te veel biologische kapsalons gegeten, uit verveling zijn baard laten staan en is eens goed gaan praten met zijn psycholoog: hij lijkt weer lol te hebben op het podium. Een groter verschil met de oersaaie show tijdens BKS13 bestaat er niet. Okereke lacht zich suf als zijn toetsenist het halverwege verkloot en straalt eindelijk weer zelfvertrouwen uit. Bloc Party is vanavond honderd keer beter dan drie jaar geleden, maar die vreemde wendingen naar dance en flitsende elektronica doen de band weinig goeds. [JE]

Air (zaterdag, Stage One)
De Franse electropophelden van Air vieren hun twintigste verjaardag met een compilatiealbum en een tour. Sereen staat het duo – bijgestaan door twee extra bandleden – netjes in het wit gekleed op het podium. Hits als Sexy Boy, Alpha Beta Gaga (met mandoline en gefluit), Cherry Blossom Girl, een instrumentale versie van Playground Love, Kelly Watch The Stars en Venus doen het erg goed. Het Franse accent van de mannen is live wel héél erg duidelijk, maar dat is eigenlijk vooral charmant. Helaas worden de minder bekende nummers overstemd door rumoer vanuit het publiek; het duo maakt nu eenmaal niet de meest harde of bombastische elektronica. [EG]

Unknown Mortal Orchestra (zondag, Stage Two)
Het bezorgt hem weke knietjes: zanger Ruban Nielson van Unknown Mortal Orchestra krijgt de hele tent aan het dansen en dat heeft zichtbaar effect op zijn eigen danskriebels. Met zijn rode gitaar zakt hij gepassioneerd door zijn knieën op opener From The Sun en hij maakt zelfs even een ommetje door het publiek. Jammer dat het geluid bij zoveel nummers zo enorm slecht staat afgesteld, maar het magistrale meesterschap van UMO is – vooral in de hit Multi-Love – tastbaar aanwezig. [JE]

Yeasayer (zondag, Stage Two)
Met twee van talent overlopende zingende frontmannen en een behoorlijk charismatische bassist/achtergrondzanger is Yeasayer sowieso een spannende verschijning op het podium. Samen zijn ze één. Gitarist Anand Wilder maakt rare sprongen in zijn grijze onesie, zanger Chris Keating rent over het podium en bassist Ira Wolf Tuton gooit zijn aanstekelijke lach en maffe gezichtsuitdrukkingen in de strijd om het publiek op te hitsen. De echte magie vindt echter plaats als de drie samen in harmonie zingen. De folky nummers van het debuut All Hour Cymbals doen het nog steeds erg goed, maar ook de nieuwe nummers klinken live erg sterk. Vooral I Am Chemistry komt goed uit de verf. Stiekem zit er een fantastische opbouw in en het instrumentale gedeelte is een absoluut hoogtepunt van de show. [EG]

Ezra Furman (zondag, Stage Five)
Met zijn blauwe haar, lila blouse met ruches, gestreepte kapiteinspet en roze lippenstift is Ezra Furman een behoorlijk aparte verschijning. Maar zijn energieke mix van Americana, garagerock en ouderwetse rock & roll (inclusief swingende saxofoon) is een geweldige toevoeging aan de line-up. Furman is een echte performer en hoewel zijn verschijning behoorlijk theatraal lijkt, baadt de jongen zelf eigenlijk in een ingetogen soort van zelfvertrouwen. Seminerveuze lachjes en de uitleg in simpele bewoordingen die hij bij de nummers geeft, suggereren een pijnlijk verleden en een nog pijnlijkere eerlijkheid. “Het volgende nummer gaat over zelfmoord. Zijn jullie niet blij dat jullie niet dood zijn gegaan voor vandaag begon? Ik wel.” Gevolgd door nog zo’n zelfbewust lachje. En een geweldig nummer. [EG]

En dit was er ook nog!
Een supergroep bestaande uit leden van Editors, Mogwai en Slowdive: dat moet wel goed zijn, zou je denken. Op plaat klinkt Minor Victories (vrijdag, Stage Two) inderdaad erg goed, maar live kan vooral zangeres Rachel Goswell (Slowdive) die belofte niet waarmaken. Ze zingt simpelweg vals. Heel jammer, want muzikaal is het allemaal zeker in orde. [EG]

Ook Preoccupations (vrijdag, Stage Five) valt helaas tegen. De band – formerly known as Viet Cong, maar doordat die controversiële naam steeds vaker leidde tot weigering bij diverse concertzalen heeft men ‘m aangepast – opent met het beste nummer (Continental Shelve), maar de soundcheck is duidelijk haastig gedaan, want het klinkt botweg nergens naar. Daarna wordt het gaandeweg beter, maar helaas beloven de songs van het nieuwe album dat binnenkort uitkomt niet veel goeds. [EG]

Of het opzettelijk zo is gepland, is onbekend, maar terwijl om 15:00 uur de Belgen in Frankrijk beginnen aan een potje voetbal, start de Vlaamse rockband Black Box Revelation (zaterdag, Stage One) op de mainstage met een zeer energieke, maar verder weinig opmerkelijke show. Een feestje voor de Belgen, maar een fijne rustpauze voor de rest van de bezoekers. [JE] Ook al hoopt de vrolijke frontman Dave Bayley nog zó op zon, ook tijdens de bijna Caribische triphop vol junglegeluiden van Glass Animals (zaterdag, Stage One) doen de band en het publiek hun gekke dansjes vooral in de regen. Het bijna kinderlijke enthousiasme van Bayley is aanstekelijk en de groep heeft naast talent en originaliteit ook een dikke gunfactor mee. [EG]

De Amerikaanse Ryley Walker (zondag, Stage Three) zorgt op de ochtend van de laatste BKS-dag voor heerlijke bluesrock met psychedelische en jazzy invloeden. Walker zelf verschuilt zich het liefst achter zijn grote bos krullen en eigenlijk is de tent ook veel te groot voor hem en zijn band. De muziek wordt overstemd door geroezemoes: de festivalgangers zijn blij dat het eindelijk eens lekker weer is. [EG] Instrumentale postrock: de een vindt het fantastisch, de ander moet niets hebben van die muren van gitaren die op je af komen denderen als je even niet oplet. Explosions In The Sky (zondag, Stage Two) is een topper uit het genre en blaast – evenals collega’s Mogwai een paar jaar geleden – bij heel wat festivalgangers het stof effectief uit de oren. [MC] Band Of Horses (zondag, Stage One) is een wat traditionelere band: typisch Amerikaanse rock met southern rock- en folkinvloeden. Niet bijster spannend, maar wel lekker luistervoer terwijl er zowaar een flinke zon doorbreekt boven het festivalterrein. [MC]

‘Zonneschijn’ is niet het woord waarmee je Ásgeir (zondag, Stage Two) associeert: dit IJslandse ijskonijn maakt prachtig verstilde liedjes met een hoofdrol voor zachte elektronica en de ijzingwekkend hoge stem van de singer-songwriter zelf, maar mede door zijn wat charismaloze uitstraling (of zijn het de zenuwen?) komt de kwaliteit van de songs helaas niet tot zijn recht in de wat rumoerige tent. [MC] Voordat plaatjesdraaier Jamie xx de vierde editie van BKS vanavond afsluit, laat Two Door Cinema Club (zondag, Stage One) ons even weten dat de band een prima afsluiter kan zijn van de mainstage. Toegegeven: de show wordt aan elkaar geplakt door luchtige, ongecompliceerde hitjes, maar we hebben het hele weekend nog niet zoveel blije jonge hipsters in de modder zien springen als vanavond. [JE]

Best Kept Secret
Gezien op 17 t/m 19 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels (vrijdag) en Laura Vandenbergh (zaterdag en zondag)