Lachen in Amsterdam, Bill Callahan leek het niet van plan. Gisteravond stonden hij en zijn driekoppige band in Paradiso. Zij leken soms van was, maar wie goed keek, zag vier heren met opgestroopte mouwen tot op het bot geconcentreerd spelen. Callahan, een van de betere singer-songwriters, overtuigde met een intense show waarin imperfectie geen hindernis vormde.
‘It’s never easy to say goodbye to the faces’, zingt Bill Callahan in Riding For The Feeling, het enige nummer dat de toegift rijk is. Of dat ook letterlijk op deze avond slaat, valt te betwijfelen. Voor mijn gevoel was de Amerikaan niet van plan om na Winter Road, het laatste nummer van de reguliere set, terug te komen voor een toegift. Het is al jaren een bijna verplicht nummer bij liveshows en van enige spontaniteit is amper nog sprake. Maar als het publiek blijft joelen, klappen en fluiten, dan komt het misschien wat bot over om geen toegift te doen. Na vijf minuten wachten, geven enkele toeschouwers het op. Zij gaan bier of hun jas halen, maar juist dan verschijnen de heren weer op het podium.
En dus wordt Riding For The Feeling gespeeld, het mooiste nummer van het in 2011 uitgebrachte album Apocalypse. Een prettige afsluiter, maar ik had het ook begrepen als Callahan en co gewoon hun koffers hadden gepakt en op de eerstvolgende trein naar Brussel waren gestapt. Zij hadden immers al een ijzersterke show van een uur en drie kwartier gegeven, het Hollandse publiek liet ondertussen constant plastic bekers op de grond kletteren. En zo nu dan was er de gebruikelijke boer met een stompzinnige opmerking richting podium. Maar goed, de toeschouwers bedoelden het over het algemeen vast niet verkeerd. De liefde kwam heus wel een beetje van twee kanten. De vier muzikanten speelden intens geconcentreerd, het publiek luisterde meestal ademloos.
Logisch en terecht. De muziek van Bill Callahan is niet de meest luide. Het is kalme Americana, met soms een kleine, gruizige uitbarsting. Adam Jones past hier uitstekend bij met zijn ingetogen stijl. Hij bespeelt zijn drums met spatels en wisselt dit af met subtiel percussiewerk. Een uitschieter kan je zo nu en dan verwachten van gitarist Matt Kinsey, een geweldenaar. Dat laat hij bijvoorbeeld horen in Dress Sexy At My Funeral van het Smog-album Dongs of Sevotion uit 2000. Hij soleert daarin op meesterlijke wijze het toch al prachtige nummer naar grotere hoogte.
Gestuntel
Hetzelfde doet hij even later met de Percy Mayfield-cover Please Send Me Someone To Love. Ook Jones en bassist Jamie Zuverza krijgen in dit nummer de ruimte om te soleren, maar vooral Callahan zelf valt op met een merkwaardige gitaarsolo. Het klinkt bijna vals, wat hem in Paradiso op de nodige vertwijfelde blikken komt te staan. Een paar mensen kunnen hun lach zelfs niet inhouden. Zij lijken ervan overtuigd dat dit een totaal mislukte solo is, maar ik ben daar niet zo zeker van. Callahan gaat namelijk zo onverstoord verder, dat het me niet zou verbazen als dit erbij hoort. Ook omdat zijn bandleden op dat moment stoïcijns voor zich uit blijven staren, al kan dat natuurlijk ook zijn omdat ze het gestuntel van de langzaam grijs wordende poëet inmiddels gewend zijn.
Het is niet zo erg om tekortkomingen te hebben, maar dat de imperfecte solo erbij hoort, is niet ondenkbaar. In de muziek van Callahan zit namelijk een zekere mate van experiment. In het lange One Fine Morning komt dat er uit met subtiel gepiel op drums en gitaar. Knap werk, net als in het indrukwekkende Drover. Toch is het prettig dat Callahan meer dan alleen gitzwarte, zware nummers in zijn repertoire heeft. Zo is het prettig als het relatief uptempo en bijna funkende America! wordt ingezet. Ook liedjes van zijn sterke laatste plaat Dream River (2013), zoals The Sing, Javelin Unlanding en Winter Road, doen het uitstekend.
Ik kan dit verhaaltje rond maken door te schrijven dat tijdens de show weinig werd gelachen, maar dat iedereen wel met een glimlach naar huis ging. Dat doe ik niet, omdat dat simpelweg onwaar is. Na afloop van de show las ik namelijk op Twitter de reactie van iemand die het optreden ‘droog, somber, ongekunsteld en een beetje saai’ vond. Ieder zijn mening natuurlijk, maar wie uit was op een avond vol vrolijkheid, had zijn geld beter anders kunnen besteden. Zij die wel wisten waar ze voor kwamen, hadden op het geluid van stuiterende bierbekers na niets te klagen. Integendeel, het was prachtig.
Bill Callahan in Paradiso
Gezien op 10 februari 2014
0 Reacties