Billy Idol heeft een onstuimig leven geleid en doet het tegenwoordig iets rustiger aan, maar op het podium is daar nog steeds niets van te merken. De Rebel Yell-zanger nam het publiek in een bijna volle Heineken Music Hall gisteravond met een strakke show mee terug naar zijn gloriedagen uit de jaren tachtig.
De zanger bracht dit jaar Kings And Queens Of The Underground, zijn eerste studioalbum in negen jaar, uit en opent met het Rebel Yell in herinnering roepende Postcards From The Past van de nieuwe plaat. De titel van dat nummer staat een beetje symbool voor de geblondeerde zanger: een ansichtkaart uit vervlogen tijden, want Idol laat de jaren tachtig herleven en is voor het publiek nog steeds de belichaming van het decadente decennium. De podiumskills van het jaren tachtig-icoon zijn echter nog niet vervlogen. Er zijn weinig mensen op aarde die zo veel uitstraling hebben als Billy ‘fucking’ Idol. Hij heerst nu misschien nog wel meer over het podium en de zaal dan vroeger, met zijn onmiskenbare rauwe, raspende stem en gebalde vuisten. Met veel enthousiasme slingert hij het publiek door een Greatest Hits-setlist, aangevuld met vier nummers van zijn laatste cd en een cover van The Doors’ L.A. Woman.
Jaarringen
De groeven in het doorleefde gezicht van Idol zijn net als de jaarringen van een boom. Elk jaar lijkt er één bij te komen om te verraden dat hij ouder is geworden. Toch zijn er maar weinig mannen van 58 die zo afgetraind zijn als de blonde zanger. Voor Flesh For Fantasy voert hij nog even een soort stripact uit, waarmee hij zijn lijf showt en de vrouwen in het publiek gek maakt. Idol zit nog vol levenslust. Als een soort mental coach zweept hij het publiek constant op en voedt hij zich met de energie die hij terugkrijgt van de mensenmassa. Toch is er bij sommige nummers wel een beetje slijtage te merken bij de bijna-zestiger. Klassieker Dancing With Myself klinkt vrij mat en hij neemt regelmatig de tijd om even op adem te komen.
Een grote rol is vanavond hierin weggelegd voor gitarist Steve Stevens, die de gaten tussen de nummers moeiteloos opvult met feilloos gitaarspel. Vooral de Spaanse flamenco-gitaarsolo die als brug van L.A. Woman naar King Rocker dient, maakt veel indruk. Gehuld in luipaardprint is ook de snaartovenaar een toonbeeld van de jaren tachtig. En dat hij nog steeds rock & roll is laat hij zien door maling te hebben aan het rookverbod en een paar sigaretten op te steken tijdens de show. Regels zijn niet voor rockers. Ook het akoestische gedeelte van de set, dat gevormd wordt door Sweet 16 en Eyes Without A Face, is een mooie adempauze om daarna de energie weer op te voeren met als hoogtepunten Blue Highway en Rebel Yell.
Alles gegeven
Daarna is het tijd voor de toegift die bestaat uit White Wedding en Mony Mony, maar eerst bedankt Idol het publiek. Hij praat niet lang tussen de nummers door, maar neemt wel de tijd om zijn fans te bedanken, omdat hij dankzij hen zo’n geweldig leven heeft gehad. De zanger is niet alleen van het ontvangen, maar ook van het geven. Alles wat hij kan missen, wordt het publiek in geworpen, van drumstokken, setlists, frisbees en het shirt dat hij draagt. Billy Idol heeft vanavond alles gegeven en hoeft niet bang te zijn dat hij de komende jaren dansend in zijn eentje doorbrengt.
Billy Idol in de Heineken Music Hall
Gezien op zondag 16 november 2014
Foto’s: Luuk Denekamp
2 Reacties
Was echt Geweldig!!
Absoluut topconcert!
Als ‘oude’ Idol-fan ben ik met gepaste verwachtingen naar de HMH gekomen. Billy, Steve en de band waren van grote klasse. Maic heeft het wat mij betreft prima beschreven.
Een week later bij Slash met Myles Kennedy geweest .. ook helemaal goed! Steven Stevens wordt echter toch te vaak vergeten als ‘grote’ gitarist. Michael Jackson had het toch al lang gezien ;-))