Met de rauwe bluesrock van The Black Keys gaat het goed. Met nummers als Lonely Boy en Sister is het duo zo catchy en trendy gebleven dat uitverkochte grote zalen nog steeds de plekken zijn waar Dan Auerbach en Patrick Carney mogen optreden. Gisteravond was de band in Eindhoven te zien, zijn ze ook in 2012 nog steeds terecht een hype?
Nadat menig concertbezoeker zichzelf al heeft opgewarmd met het proppen van de winterjas in een kluisje ter grootte van een luciferdoosje, is het toch niet geheel onbekende voorprogramma Band Of Skulls voor velen blijkbaar overbodig geworden. Er wordt weliswaar braaf geapplaudisseerd na elk nummer, maar tijdens bekende liedjes als I Know What I Am en Death By Diamonds And Pearls kijkt het publiek net zo statisch toe als Band Of Skulls staat te spelen. Met meer beweging op het podium en interactie met het publiek, komt de klasse van het in deze grote hal wat onwennige Britse trio vast beter tot z’n recht.
Thickfreakness
In het midden van de zaal en ver daarachter staan voornamelijk mannelijke studenten en de wat meer ervaren concertbezoeker, voorin is de zaal in het Klokgebouw haast geannexeerd door pubermeisjes die een glimp willen opvangen van Dan Auerbach en Patrick Carney. De zanger/gitarist en drummer die al ruim tien jaar samen The Black Keys vormen zijn er met elke plaat die ze maakten in geslaagd een steeds jongere en grotere doelgroep aan te spreken. De rauwe met soul overgoten bluesrock van doorbraakalbum Thickfreakness (2003) staat nog altijd als een huis, maar luistert betrekkelijk minder makkelijk weg dan de aanstekelijke refreintjes in de nieuwere liedjes van het onlangs verschenen album El Camino.
Geoliede machine
Patrick Carney ziet er niet uit als een stoere drummer maar eerder als een suffe kantoorklerk. Dat doet echter niks af aan de hoeveelheid rake klappen die zijn drumstel te verduren krijgt. Dan Auerbach pakt de zaal niet in met mooie verhalen, maar juist door de nummers bijzonder strak en geconcentreerd te spelen. The Black Keys speelt haast elke avond dezelfde setlist en ook in Eindhoven komt het duo, met soms wat achtergrondmuzikanten, over als een geoliede machine. Hoogtepunten van het concert zijn Thickfreakness die de ware bluesrocker zich goed laat smaken en het wat rustiger opgebouwde Little Black Submarines, dat door sommige fans gezien wordt als de Stairway To Heaven van El Camino.
Extreem catchy
Gestuiterd wordt er vooral tijdens Next Girl en natuurlijk het extreem catchy Lonely Boy aan het eind van de reguliere set. Toch mist dit, best prijzige, avondje Black Keys wat show. Het duo speelt met groot succes non-stop hun nummers maar de verhalen die Dan Auerbach niet vertelt, hadden een aangename afwisseling kunnen zijn. Ondanks de karige show is het wel heel knap dat de heren met minimale middelen de diverse fans bedienen door als duo het hele concert lang als een voltallige band te klinken en elk liedje net wat strakker dan op de cd te spelen. En een half uur lang zijn de mannen echt in topvorm en bezig aan een briljant concert. Maar het zakt toch behoorlijk in, ondanks de meezingers aan het eind. Of de meerderheid van de mensen die er gisteren bij waren in Eindhoven ook een tweede keer The Black Keys live wil zien op een andere locatie dan een groot popfestival in de buitenlucht, lijkt door het gebrek aan een echte show onwaarschijnlijk.
Gezien op 1 februari 2012 in Klokgebouw, Eindhoven
Foto’s: Marco van Rooijen
0 Reacties