Boy George in 013

Boy George is weer helemaal terug, dat is meteen duidelijk. Vol trots staat hij te genieten op het podium, met een lach van oor tot oor. En terecht. De Culture Club-zanger geeft samen met negen topmuzikanten een hartstikke goede show weg. Maar liefst 26 nummers spelen ze in ruim twee uur. Ze zijn vooral afkomstig van de nieuwe cd, maar de Culture Club-hitjes komen ook zeker aan bod.

In King Of Everything, de eerste single van zijn nieuwste album, zingt hij nog vertwijfeld: “What’s the word on the street?/Have I lost my crown?/Will I be king again?” Daar is inmiddels al geen twijfel meer over, hoor. Boy George is weer koning van het podium en het publiek. Na jaren van nare berichten over drugs, rechtszaken en overgewicht kunnen zijn fans weer een zucht van verlichting slaken. This Is What I Do, zijn nieuwe album dat voor het eerst in achttien jaar weer origineel werk bevat, was al een hele goede voorbode. De cd staat vol met prima reggaenummers en popliedjes die wat meer teruggrijpen op de Culture Club-periode, zoals het bovengenoemde King Of Everything.

George heeft zich weten te omringen door een stel prachtmuzikanten, dat wordt al snel duidelijk tijdens het optreden. Gedurende het concert krijgen de muzikanten en achtergrondzangeressen vaak de kans om te laten zien wat ze in hun mars hebben. Het tweede liedje dat ze spelen, het reggaenummer Live Your Life, krijgt meteen een trompet- en trombonesolo. In de eerste wat oudere song die gespeeld wordt, Everything I Own, is de toch al prominente bas aan de beurt, en ga zo maar door. Bij het fijne dubliedje My Star komen ze zelfs een voor een het podium op om het er eens lekker van te nemen.

Brutaal
Glunderend zegt hij tussen de nummers door zijn fans gedag, het hoofd geheven, constant een glimlach op zijn gezicht. Zijn stem is minstens één octaaf lager geworden dan tijdens zijn beginjaren bij Culture Club, maar nog steeds loepzuiver en diep. Brutaal is hij ook nog steeds. Na een paar nummers besluit hij namelijk dat het publiek, dat uit verdacht veel kale mannen met brillen bestaat, naar zijn smaak iets té veel aan het filmen en te weinig aan het genieten is. “Enjoy the fucking show, don’t film me! I don’t want this shit on YouTube, if I did I would’ve done it myself!”, merkt hij lachend op. Opeens zijn er een stuk minder schermpjes te zien in de lucht.

Ook heeft hij er plezier in de draak te steken met het publiek. Hij wordt bijvoorbeeld ten huwelijk gevraagd door een vrouwelijke fan. Hij grapt: “Oh honey, I can’t treat you right!” Later in het optreden komt hij erop terug en zegt stelt voor dat de huwelijksaanzoekster maar eens goed naar zijn volgende nummer moet luisteren: een cover van Bob Dylans It Ain’t Me Babe die dicht bij het origineel blijft.

Covers
Naast Dylan covert Boy George nog een aantal andere artiesten, zoals Yoko Ono (Death By Samantha, te horen op zijn nieuwe album), Louis Armstrong (It’s A Wonderful World) en T-Rex (Get It On). Ze komen allemaal goed uit de verf, hoewel It’s A Wonderful World vooral een meezingertje wordt voor het publiek.

Zijn Culture Club-liedjes vertolkt hij liever niet op de originele manier, zo lijkt het. Time (Clock Of The Heart) en I’ll Tumble 4 Ya worden beide opgevoerd met alleen een semi-akoestische gitaar als begeleiding. Boy George geniet er zichtbaar van als hij het publiek aanspoort om mee te zingen. Ook Karma Chameleon speelt hij live anders dan op de plaat. Het nummer begint rustig, maar eindigt in swingende reggae. Alleen Church Of The Poison Mind en Do You Really Want to Hurt Me brengt hij in originele staat ten gehore: Bij de aankondiging van die laatste spreekt hij van nostalgie naar de jaren tachtig. “Let’s go back to 1982, I know you want to. I’m an old queen now at 52, but I look more like a dragking these days anyway.” Het nummer eindigt in een geweldige trompetsolo waar George en de andere muzikanten niet uitgejoeld over raken.

Spontaneous club
Ook heeft hij er een handje van om tijdens de show de setlist om te gooien, tot groot vermaak van zijn muzikanten, die soms per ongeluk de verkeerde eerste noot aanslaan omdat George niet duidelijk heeft gezegd welk nummer hij wilde spelen. “Welcome to Boy George and the spontaneous club!” grapt hij. Bow Down Mister draagt hij op aan de net overleden Peaches Geldof, de dochter van Bob Geldof. Het nieuws heeft ons dan net bereikt. Na het steeds sneller wordende Hare Krishna, Hare Rama-gechant loopt de band resoluut van het podium af. Als George weer terugkomt, is het weer tijd voor wat rustigs. Tijdens het emotionele The Victims houdt niet iedereen in het publiek het droog.

De show eindigt met To Be Reborn, een van de oudere solohitjes met een behoorlijke opbouw. Het afscheid is onverwacht verlegen: een kleine buiging nog tijdens het nummer en Boy George is verdwenen.

Boy George in 013
Gezien op 7 april 2014
Foto’s: Erik Luyten – www.erikluyten.nl