Charles Aznavour in de Heineken Music Hall

Toen Charles Aznavour twee jaar geleden optrad in de Heineken Music Hall, zagen velen – ondergetekende incluis – dit als een laatste mogelijkheid de koning van het Franse levenslied nog één keer te mogen aanschouwen. De verbazing was dan ook groot toen de inmiddels 91-jarige zanger vorig jaar een nieuwe afscheidstournee aankondigde. Afgelopen november zou hij twee keer de Heineken Music Hall aandoen, maar deze optredens werden last minute afgelast wegens een acute maag- en darminfectie. Gisteren werd de eerste van deze twee concerten ingehaald en net als in 2013 toog ik erheen. Dit was dan echt de laatste keer.

Kan hij het nog? Dit is de belangrijkste vraag die leeft bij chanson-minnend Nederland in aanloop naar de terugkeer van Charles Aznavour. Twee jaar geleden kende de Fransman nog een valse start, toen het openingsnummer Le Temps halverwege werd afgebroken en opnieuw moest worden ingezet, doordat de chansonnier het geluid niet goed kon horen. Deze keer verloopt het vlekkeloos: met de tonen van het prachtige Les Émigrants wordt het publiek in Amsterdam verwelkomd. Een toepasselijk lied voor deze tijd, gezongen door Aznavour, zelf een zoon van Armeense immigranten.

Na het eerste nummer spreekt hij de zaal toe in het Frans. Vanavond zullen nummers worden gebracht van gisteren, van eergisteren, maar ook van eer- eer- eergisteren. Voor de oudere bezoekers zal het dan ook aanvoelen als een nostalgische reis door de tijd. Aznavour bezingt het zelf in één van zijn nieuwere nummers, Avec Un Brin de Nostalgie; het terugdenken aan vroeger met behulp van de mooie muziek uit die tijd. De jaren zestig en zeventig komen vanavond veelvuldig aan bod, met klassiekers als La Bohème, Mourir d’Aimer, Comme Ils Disent, Les Deux Guitares, Paris Au Mois d’Août en She.

Aznavour klinkt uiteraard niet altijd meer als in die vermaarde jaren zestig en zeventig; zijn ademhaling door de neus is elke keer goed hoorbaar, en hier en daar klinkt een valse noot. Desalniettemin is het optreden een prestatie van formaat voor iemand die de 90 inmiddels is gepasseerd. Sommige liederen heeft hij weliswaar in een lagere toonsoort moeten zetten, maar regelmatig laat de Fransman horen ook de hoge tonen nog aan te kunnen. Ook toont hij zich bij vlagen nog erg beweeglijk; The Old Fashioned Way wordt soepel dansend gebracht.

‘Souffleur’
De muzikale misstapjes worden hem vanavond dan ook allemaal vergeven, want bovenal klinkt het kenmerkende stemgeluid van Aznavour nog altijd als Aznavour en dat is wat de zaal wil horen. De Franse zanger maakt bovendien zelf grapjes over zijn leeftijd: zijn zicht, zijn gehoor en zijn geheugen zijn niet meer zo goed als voorheen, en daarom heeft hij een souffleur bij zich, net zoals dat vroeger ging bij Shakespeare. Aznavour doelt hiermee op de autocues die vooraan op het podium zijn geïnstalleerd.

De chansonnier spreekt de zaal regelmatig toe, meestal in het Frans maar soms ook in het Engels. Ook zijn chansons worden in verschillende talen gebracht: Frans, Engels, Spaans en Italiaans. Soms is dit jammer: zo wordt het prachtige Emmenez-Moi veranderd in Take Me Along en wordt Que C’est Triste Venise – net als bij zijn concert twee jaar geleden –  Com’è Triste Venezia. In laatstgenoemde song zit de zanger er bovendien pijnlijk naast in zijn laatste uithaal.

De avond kent ook veel hoogtepunten. Eén daarvan is wat mij betreft het lied Sa Jeunesse uit 1956. Het wordt aanvankelijk voorgedragen als gedicht, maar dan begint de pianist aan het magnifieke intro waarna het lied alsnog zingend wordt gebracht. Aznavour legt later uit dat hij voor deze pianist gekozen heeft omdat deze klassiek geschoold is en gespecialiseerd is in het oeuvre van Chopin. Een slimme keuze, zo blijkt vanavond menigmaal. Een ander hoogtepunt wordt gevormd door Je Voyage, een indrukwekkend duet met dochter Katia. Als één van de laatste nummers wordt bovendien Hier Encore gezongen. Een heerlijk lied waarvan de Franse versie zo veel mooier is dan de bekendere Engelse vertaling Yesterday When I Was Young.

Al met al beleeft de HMH een avond om nooit te vergeten. Het applaus is dan ook overweldigend, en de zanger verlaat het podium met twee bossen bloemen. Morgenavond staat hij er weer, dan toch echt voor de aller- allerlaatste keer. Denk ik.

Charles Aznavour in de Heineken Music Hall
Gezien op donderdag 21 januari 2016
Foto’s: Tineke Klamer