Chuck Prophet in Paradiso

Om maar meteen met de deur in huis te vallen en ongegeneerd kort door de bocht te schieten: als je bij een concert van Chuck Prophet en zijn Mission Express staat, begrijp je onmiddellijk waarom het met al die Nederlandse gitaarbands nooit iets zal worden. Niks eindeloos gitaar stemmen tussen de nummers door. Niet dat voortdurend friemelen aan de effectapparatuurdoosjes op de grond. En al helemaal niet onderling kissebissen wie het volgende nummer moet inzetten. Geen moment bleu met de rug naar het publiek staan, naar de schoenpunten staren, blauwe waterflesjes aan de mond zetten of iets onverstaanbaars in de microfoon mompelen. Nee, gewoon in de bovenzaal van Paradiso staan en spelen met een souplesse en bravoure alsof je net zo goed bent als Bruce Springsteen in de Amsterdam ArenA en vervolgens ook doodleuk net zo goed zijn als Bruce Springsteen in de Amsterdam ArenA. Punt.

De rocker uit San Francisco leverde vorige maand met Night Surfer zijn dertiende album af sinds zijn solodebuut in 1990. Niettemin wordt Prophet nog altijd automatisch geassocieerd met Green On Red, de band waarvan hij tussen 1985 en 1992 samen met Dan Stuart de motor vormde. En hoe goed en baanbrekend Green On Red ook was, Prophet is als muzikant inmiddels een stuk verder.

Hij heeft nooit een poging gedaan om het vierkante wiel uit te vinden. Liever vervolgde hij het pad dat reeds door de grootsten der groten is geëffend. Met recht ‘classic rock’. Zijn voorbeelden zijn – hij draait er nooit omheen – The Band, Bob Dylan, Lou Reed, Neil Young en een man als Jim Dickinson, met wie hij tot diens dood in 2009 nog veelvuldig heeft samengewerkt. Maar zonder die voorbeelden ooit klakkeloos na te spelen – hij citeert ze hooguit even, bij wijze van eerbetoon. Zoals hij dat zondagmiddag deed door één coupletje Lodi van CCR’s John Fogerty te spelen, voordat hij zijn eigen Wish Me Luck van het nieuwe album inzette. Op dezelfde wijze kan Lou Reeds Rock ’n’ Roll Heart worden beschouwd, waarmee hij het concert in de vrijwel uitverkochte Paradiso-bovenzaal opende. Even de motor warm laten draaien en tegelijk een statement maken. Zoiets.

Geen minder sterk liedje
Prophet heeft geen hits, geen ‘verplichte nummers’. Dus kan hij zich permitteren om veel te spelen van zijn twee meest recente albums, het nieuwe Night Surfer en Temple Beautiful uit 2012. En dat gebeurt met een ongelooflijke souplesse, energie en enthousiasme. Met echtgenote Stephanie Finch op klavieren, een uiterst geroutineerde ritmesectie en de jonge gitarist James DePrato als uiterst ambitieuze protegé aan zijn zijde lijkt het Chuck Prophet allemaal moeiteloos af te gaan: hij zingt, entertaint het publiek, houdt z’n band op tempo, geeft – helemaal op z’n Springsteens – een knikje naar de muzikant die even mag soleren en het mooiste: er zit eigenlijk geen minder sterk liedje tussen.

Hij heeft zijn eigen schrijfstijl, maar weet ook wat dat betreft de sleur te voorkomen door nu en dan een cover te spelen – Alex Chilton’s Bangkok, Shake Some Action van stadgenoten The Flamin’ Groovies – en Stephanie krijgt haar momentje in de spots met een cover van Michael Nesmiths Different Drum – maar dan in de Linda Ronstadt-versie.

Daarna gaat het verder met de volgende Prophet-rocker – of een enkele ballad. De Californiër is geen man die zijn persoonlijke hebben en houwen met zijn liedjes op straat legt. Zijn huwelijksperikelen met Stephanie bezingt hij niet – althans niet in de exhibitionistische sfeer. Hooguit middels een metafoor waar ook een compleet ander verhaal aan kan worden verbonden.  Of het nu baseball is in Willie Mays Is Up At Bat of de auto-industrie van Detroit In Ford Econoline.

Meester
Chuck Prophet en zijn Mission Express spelen twee uur achtereen in Paradiso en het concert zakt geen moment in. Prophet gunt James DePrato vrijwel alle solopartijen, die het jonge wonderkind op de zes snaren stuk voor stuk gretig pakt – al dan niet met slide. Al wordt de gitarist weldegelijk ook in toom gehouden. Hoe virtuoos ook, het blijft functioneel. Pas in de finale, tijdens de publieksfavoriet Summer Things en de toegift You Did (Bomb Shooby Dooby Bomp) trekt Prophet de solo naar zich toe en laat dan bijna achteloos zien dat hij al die eerdere solo’s van de avond ook zelf met een vinger in de neus had kunnen spelen. Maar zonder zijn beschermeling op een lullige manier af te troeven. Zo toon je je klasse en ben je de meester.

Chuck Prophet in Paradiso, Amsterdam
Gezien op zondag 26 oktober 2014