Coldplay in de Amsterdam ArenA

Stop zeventigduizend man in een stadion, geef ze allemaal een knipperend armbandje, schiet wat confetti de lucht in en je weet: je organiseert het mooiste feest van hun leven. Coldplay’s A Head Full Of Dreams-tour zorgt voor de kleurrijkste show die je ooit zult zien. Een caleidoscopische celebratie van het leven. Je weet eigenlijk op voorhand al dat je geen slechte show gaat meemaken, want Coldplay is de grootste band ter wereld op dit moment.

De galmbak die ook wel Amsterdam ArenA wordt genoemd, is voor twee avonden op rij een ballenbak van emoties. Letterlijk, want bij Adventure Of A Lifetime gaan er tientallen gekleurde ballen het publiek in. Tel daar de regenboogconfetti en de polsbandjes bij op en je hebt een uiterst modern kinderfeestje. Ja, al die kleurige polsbandjes hebben we al eens eerder gezien tijdens de Mylo Xyloto Tour van 2011, maar het knipperende en flitsend kleurrijke aanzicht blijft imponerend.

De Grote Karaokeshow
Het is al snel duidelijk: we eren vanavond het leven en de liefde. Enthousiast wordt geambieerd bij iedereen een gevoel van samenzijn en hartstocht te creëren. Dat, of het gevoel alsof je meedoet aan de nieuwe The Color Run-reclame. Toch is het ook een avond vol odes aan dode mensen. Voor we de show aftrappen met A Head Full Of Dreams – niet echt de meest knallende keuze voor een publiek dat al drie uur staat te trappelen om mee te doen aan De Grote Karaokeshow – horen we de beroemde speech van Charlie Chaplin. Grote held David Bowie wordt geëerd met het nummer Heroes, in een versie waar minder liefde van afspat dan gedacht; de onlangs overleden Muhammad Ali wordt getoond aan het einde van het treurig mooie Everglow en na het akoestische ‘Til Kingdom Come, ooit bedoeld voor Johnny Cash, speelt Chris nog enkele tonen van diens I Walk The Line. Ook onze eigen Nederlandse DJ Tiësto komt voorbij in de anti-climax van het nummer Paradise; maar die maakt helaas nog steeds muziek.

Grootmeester in entertainen
Chris Martin loopt over van de energie en zoals gewoonlijk rent hij als een pasgeboren puppy heen en weer van podium naar podium, fanatieker dan de gemiddelde voetballer die normaliter in dit stadion tegen een balletje trapt. Hij is de grootmeester in entertainen. Ze eten uit zijn hand. Geen moment hoeft hij het publiek te gebieden volgzaam in hun handen te klappen: dat gebeurt automatisch. Hij draait rondjes, valt neer, springt weer op en doet het allemaal nog een keer. Tweeëntwintig nummers lang. Dit is pas topsport. Of zoals het meisje naast mij steeds gillend uitroept: ‘Oh mijn god, hij is zo sexy’.

De huidige A Head Full Of Dreams-tour draait in de eerste plaats natuurlijk om de gelijknamige, laatste en extreem vrolijke plaat. En hoewel de muziek op plaat enorm emotieloos overkomt, klinkt het live zoals verwacht waanzinnig goed. Het lijkt ook alsof Chris en zijn mannen hebben geluisterd naar de slechte recensies over voorganger Ghost Stories, de huilerige soloplaat van Chris met als focus de break-up tussen hem en Gwyneth Paltrow. Afgezien van het kleine stukje Midnight, Always In My Head en het springerige A Sky Full Of Stars worden we vanavond niet lastiggevallen met de treurige ballads van dat album. Maar zelfs als je een pesthekel hebt aan de laatste drie platen en de nieuwe sound van deze superband, dan heb je vanavond nog het gevoel dat je getuige bent van een van de mooiste avonden van je leven.

Springkussenfestival
Coldplay scoort al hits sinds begin 2000 en de band is nu op het punt gekomen dat het onmogelijk is om alle superhits in één avond te spelen. Onder andere Warning Sign, Trouble en The Hardest Part worden gemist. En hoewel de oudste hitnummers als Yellow, The Scientist en Clocks zo hard worden meegezongen dat Chris soms niet eens meer te horen is, zijn de nieuwste commerciële successen al bijna net zo populair. Vooral afsluiter Up&Up, in theorie een enorm nietszeggend stukje muziek, leidt live een totaal eigen leven en zorgt net als bij Hymn For The Weekend en Charlie Brown voor een regelrecht springkussenfestival zonder springkussen. Dat het binnen zo’n 52 graden is, maakt dan geen bal meer uit. Maar als de begintonen van Fix You weerklinken en Chris al zijn emoties uithuilt op de toetsen van zijn piano, groeit er kippenvel op je bezwete lichaam en kun je gewoon niets anders doen dan net zo hard meejanken met het meisje naast je.

Ik ben geen fan van ‘de nieuwe Coldplay’. Ik wacht nog steeds koppig tot ze weer teruggaan naar de Coldplay-sound zoals we die kennen van platen als Parachutes en A Rush Of Blood To The Head. Minder lol, meer diepgang. Maar ik blijf verliefd. Op de razende energie, op het pianospel van Chris en de enorme charme van de vier bandleden. ‘That was when I ruled the world’ zingt ie op Viva La Vida. Chris, Jonny, Guy en Will, na vanavond lijkt het me totaal overbodig om te zeggen, maar jullie domineren de wereld al sinds 1999.

Coldplay in de Amsterdam ArenA
Gezien op donderdag 23 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels