Sommige bands houden een beetje extra van Nederland en Counting Crows is daar zeker een van. De poprockband trad alleen vaker op in het Verenigd Koninkrijk en zijn thuishaven Amerika. Maar op deze vrijdagavond kwam dat ‘houden van’ niet helemaal uit de verf. Het publiek kreeg een niet meer dan degelijke set te horen, die zelden positieve uitschieters bevatte.
Als de uitverkochte HMH iets na half negen in het donker wordt gezet, zullen sommige aanwezigen even denken dat ze de verkeerde zaal zijn binnengestapt. Hoewel dit al duidelijk bij het aanstaande optreden hoort, is het Lean On Me van Bill Withers dat uit de speakers klinkt. Maar dan komt na het korte intro toch de juiste band oplopen: Counting Crows.
Ook met de juiste artiest van dienst op de bühne is het begin niet direct wat je mag verwachten. De groep oogt wat teruggetrokken, misschien zelfs ietwat verlegen, en zanger Adam Duritz komt bij het begin van de echte openingstrack (Time And Time Again) wat ongeïnteresseerd over, doordat hij een van zijn handen in zijn broekzak heeft. De slowstart van de Amerikanen is gelukkig van korte duur, nog tijdens het eerste nummer verspreidt het enthousiasme zich door de aderen van de band en dat heeft zijn gewenste effect. De zaal zingt en danst vrolijk mee met de liedjes die volgen. Counting Crows heeft zelf ook veel plezier in het optreden, dat blijkt zeker als ze elkaar tussen de nummers door wat gaan lopen opjutten. “Can someone get him a guitar? Millard (Powers, red.), get yourself a guitar!”, roept Duritz.
Improvisatie
De lol die de met enorme rasta’s getooide zanger heeft, maakt nog wel eens dat hij de controle over zijn tekst verliest. De frontman staat er bekend om dat hij regelmatig improviseert tijdens optredens en ter plekke nieuwe coupletten verzint of teksten van andere songs gebruikt. Welke van de twee varianten Duritz precies toepast tijdens Mr. Jones wordt niet helemaal duidelijk. Maar zijn gejabber mondt in ieder geval uit in een rommelige en teleurstellende performance, terwijl het nummer de potentie heeft om de meezinger van de avond te zijn.
Gelukkig wordt de chaos hersteld met het eveneens goed meezingbare Omaha, Possibility Days en Mrs. Potter Lullaby. De drie tracks passen live uitstekend bij elkaar en dat terwijl ze uit heel verschillende periodes komen. Het geeft nog maar eens aan dat de weinig veranderde formule die Counting Crows gebruikt al ruim twintig jaar populair is. Zoals de heren zelf al memoreren: tussen de fans staan nog steeds dezelfde mensen als toen ze twee decennia geleden voor het eerst in Nederland optraden in de Melkweg.
Na een stevig eerste uur is het tijd voor een blokje akoestische liedjes. De handen van Duritz verdwijnen hierbij steeds weer in zijn zakken, al past dat deze keer meer bij de toon van de muziek. Om zijn ledematen maar bezig te houden, besluit hij zelf achter de piano te kruipen voor Goodnight L.A.. Daarna wordt het tempo weer lekker opgeschroefd met Earthquake Driver en Cover Up The Sun, beide afkomstig van het twee maanden terug uitgebrachte Somewhere Under Wonderland. Het zijn de momenten waarop gitaristen David Immerglück en Dan Vickrey zich het meest op de voorgrond wanen en ook toetsenist Charlie Gillingham laat zich zo nu en dan vooraan op het podium zien als hij de accordeon mag bespelen.
Magere afsluiter
Als de hits Big Yellow Taxi en A Long December gespeeld zijn, duikt de groep voor even de kleedkamer in om vervolgens terug te keren met Palisades Park. Hoewel de acht minuten lange opening van het laatste album zeker mooi is, mist het die echte knal om mee af te sluiten. Dus moet Holiday In Spain die last in zijn eentje dragen. Hoewel de band in Nederland is, is Pascal Jacobsen niet naar Amsterdam-Zuidoost gereden en dus wordt het nummer volledig in het Engels gezongen. Na dik twee uur spelen lijkt de tank inmiddels aardig leeg bij Duritz, die bovendien zijn rechterhand weer naar zijn broekzak laat glijden. Het is al met al een wat magere afsluiter, die het publiek meekrijgt voor de reis naar huis. Bij het uitzwaaien wordt Counting Crows begeleid door California Dreaming. Op weg naar buiten blijkt het overbekende deuntje van The Mamas And The Papas het riedeltje dat door de fans het meest wordt geneuried. Een pijnlijke, maar misschien wel terechte constatering. Als je eigen hits hun werk niet doen, moet je een beetje leunen op die van anderen.
Counting Crows in Heineken Music Hall
Gezien op vrijdag 14 november 2014
16 Reacties
Tsja het is geen makkelijk meezing en dans optreden, ze vragen meer van het publiek. Maar daar komen ze niet voor, net als dat het publiek daar niet voor komt.
Wat mij is blijven hangen is de lol onderling en het improviseren. Elke show is anders, geen strakke geregisseerde show inderdaad, gelukkig niet.
Fantastische teksten, jammer dat je dat niet hoorde en keek naar het handje in zijn broekzak. Lekker boeiend. Top muzikanten.
Ik herken me niet in het commentaar. Ik heb een goede avond gehad en een enthousiaste band zien optreden. Een goede afwisseling van nieuwe en oude nummers.
Ik denk dat Kasper niet eerder naar een concert van deze super band is geweest. Dan zou hij geweten hebben dat Adam dit altijd doet (handen in de zakken). Een teken dat hij zich op zn gemak voelt hier in Amsterdam.
Geluid was prima, zuiver gezongen, mooie nummers. Had gehoopt op paar nummertjes meer van de 1e 2 cd’s, maar dat is dan ook t enige jammere.
Ik ben super blij dat ik ze weer gezien/gehoord heb, want dit is gewoon een super band!
Geweldig concert van begin tot eind. Adam en band zijn vergeleken met vorig jaar sterker en klinken live elke keer beter!
Jammer dat je de essentie hiervan hebt gemist Kasper.
jammer Kasper. Ik denk dat jij naar een ander concert gekeken heb. Ik heb ze de afgelopen jaren verschillende keren live gezien,en vond gisteren eigenlijk een van hun beste concerten de afgelopen jaren. Adam was in een goede bui,de band zoals altijd retestrak,en het geluid was ook goed. Veel afwisseling in repetoire.,en als je je huiswerk beter had gedaan Kasper,dan had je kunnen weten dat Adam vaak zijn handen in zijn zakken doet. Heeft niets te maken met desinteresse.Ga ze zeker nog een keer zien en hopelijk snel zoals Adam al zei bij het einde van het concert see you this summer,!,!!Topavond gehad.
zonde Kasper. Als je vaker naar een optreden van CC was geweest, zou je weten dat ‘Lean on Me’ en ‘ California Dreaming’ net zo bij een optreden van CC horen, als de liedjes van CC zelf. Tuurlijk zingt iedereen dat mee.
Ik vond het een prachtoptreden. Ik ben al fan zolang ze in Nederland komen en ik heb ze op diverse plaatsen in de wereld zien spelen. Adam had het prima naar zijn zin en daar horen de handen in de zakken bij. Als hij het niet naar z’n zin had gehad, dan had je dat zeker gemerkt. De setlist was prachtig. Ook daaraan kun je merken dat de band van Nederland houdt. Prima show, pracht band.
Typisch gevalletje van een azijn recensie. Inderdaad iemand die zonder kennis van zaken een absoluut verkeerd beeld schetst van een prachtig optreden. De crows waren op dreef en de passie is nog altijd voelbaar. Komend jaar in de zomer zei Adam, ik hoop op Pinkpop! Gaan ze het memorabele optreden uit 2000 nog eens overdoen.
Superconcert van de Counting Crows. Mijn kinderen van 15 en 17 waren er ook bij en waren net zo enthousiast als ik. Dit laat zien hoe tijdloos en niet onderhevig aan modegrillen deze band is. De liedjes van hun laatste album getuigden daar ook van.
Iets meer research zou je niet misstaan Kasper.. De houding van Duritz en het toveren met woorden vormen evengoed de kracht van de band als hun formule die vertrouwd in de oren klinkt maar wel degelijk boeiende ontwikkelingen heeft doorgemaakt de afgelopen jaren.
De cover cd en de invloeden daarvan die tijdens het optreden en op het nieuwe album duidelijk hoorbaar zijn, is daar een voorbeeld van.
Onwijs genoten van the Counting Crows, die met dit optreden het vorige op Nederlandse bodem toch weer hebben weten te overtreffen!
Het nieuwe album en dit concert bewezen opnieuw hoe tijdloos en hoe goed de muziek van de Counting Crows is.
Ik zou Kasper Hermans adviseren om voordat je je eerste concert van de Counting Crows bezoekt wat beter je huiswerk te doen.
Heb er lekker naar zitten kijken. Af en toe wiegden de schouders wat meer van de mensen op de vloer en bij de zitplaatsen waren er zeker één of twee die geen verveelde indruk maakte. Er was een moment toen Adam het over zijn landgenoten had ” they still believe in the myth of mythology”. Of verstond ik het nu verkeerd. Ik zag een tiental mensen opstaan en richting de uitgang lopen. Beetje raar sfeertje. Voelde me niet in een harmonie getrokken. Meer een individu onder de loners. Vond de guitaarsolo’s vaak te laat instarten. Liepen net uit de maat. Ben de enige kennelijk die dit waarnam. Ongeacht of er iets in mijn bier gestopt was, of niet, blijkt dat beleving iets subjectiefs is. Btw ik hoorde “get that man a bass”.
Jammer dat Leonie Hooism uit Harderwijk niet meer bij Privehuis Sunrise in Hilversum werkt. Zij heeft hier 5 jaar gezeten voor erotische massages en meerrr hihi.
Ik kan me voor een deel wel vinden in deze recensie.
Het optreden was minder goed dan ik verwacht had en ook de Engelse fan die voor me stond en de band al jaren volgt bij al hun optredens was niet erg tevreden.
Wat betreft het handen in de zakken hebben, dit hoort gewoon bij Adam en doet zeker geen afbreuk aan het optreden.
De band combineerde de nieuwe nummers goed met de oudere hits maar kwam niet echt los. Het was helaas geen August and everything after optreden.
Wat mij wel uitermate stoorde was het publiek. Te veel Hollandse popie-jopie mannen van in de 40 die een kaartje van de baas hadden gekregen en dit concert zagen als een gelegenheid om zich vol bier te gooien en de sfeer voor anderen te verpesten.
Fijn dat veel mensen wel genoten hebben van CC. Ik vind echter dat Kasper ze nog spaart: wij waren er voor CC, zij waren er overduidelijk niet voor ons! Ja het was rete-strak, maar het miste de allure van een live show, waarin het plezier en dynamiek vanaf had kunnen druipen. In potentie hebben ze alle ingredienten… En dat is pas jammer
Typisch een uitspraak van een journalist die te graag een statement wil maken: “Als je eigen hits hun werk niet doen, moet je een beetje leunen op die van anderen.” is dat je concludie van de avond? Volgens mij zingen mensen altijd het laatste nummer dat ze horen na een concert. Gek,dat je niet is opgevallen dat Adams stem duidelijk moest opwarmen, dat ‘Blues Run the Game’ een gitaar-hoogstandje van formaat was (google eens op ‘fingerpicking’), hoe het vele wisselen van de gitaren bijdraagt aan de sound van elk nummer, enz. Dit soort observaties verwacht ik van een recensist. Kortom: graag wat meer diepgang ipv nietszeggende oppervlakkigheden.
Naar een CC optreden ga je niet voor het showelement, maar ik ben het wel eens met de teneur van deze recensie. Matig optreden alom. Veel nummers werden wat afgeraffeld. Gelukkig heeft de leadzanger zo’n geweldige stem dat het geheel nog wel te pruimen was, maar mij zie je voorlopig niet meer bij hun optredens.