Het was ongetwijfeld een flinke domper voor veel Dauwpopgangers: een van de grote publiekstrekkers van deze editie, Kensington, moest afhaken vanwege stemproblemen bij de zanger. Maar met onder anderen Anouk, Dotan, dEUS en John Coffey bleven nog genoeg aansprekende namen over om er een memorabele Hemelvaartsdag in Hellendoorn van te maken. Op een gelukkig niet zo modderig terrein als vorig jaar ontstond weer een fantastische sfeer en namen we op de verschillende podia even een kijkje bij onder meer deze zeven acts.
Het is even warmdraaien en voltanken voor de bezoekers van Dauwpop. Door gospelpunkers King Khan & The Shrines als opener te zetten, wist de organisatie wel dat de sfeer er direct goed in zou zitten. De zevenkoppige band, vijf met cape, een bebaarde drummer en predikant Khan met gevederd hoofddeksel, zet een bombastische punkshow vol humor neer. De ode aan transseksuele mannen I Wanna Be A Girl en de sterke riffs op Bite My Tongue laten het publiek voorzichtig springen en klappen. Het is begrijpelijk dat er krachten worden gespaard voor het geweld later op de dag (John Coffey en Bökkers bijvoorbeeld), maar King Khan & The Shrines hebben een grondige warming-up verzorgd. (TW)
Foxygen lijkt er alles aan te doen om mensen op het verkeerde been te zetten. Het mag dan ook haast geen toeval heten dat zanger Sam France met zijn gefliptheid, halflange haar en spastische bewegingen soms aan Hans Teeuwen doet denken. De bizarre show van de achtkoppige Californische band roept steeds de vraag op wat echt is en wat in scène is gezet, zoals een klein opstootje op het podium en het ogenschijnlijk boos weglopen, om vervolgens twee minuten later weer te hervatten met tien seconden Let It Be van The Beatles. Vooral France is een mafklapper eerste klas. ‘I broke up with both my girlfriend and my boyfriend today and I don’t give a fuck’, roept hij blij, en te betwijfelen valt of zijn woorden de waarheid zijn. Wat in ieder geval als een paal boven water lijkt te staan, is dat de band kneiterstrak van de pillen staat. Als zelfs dat geacteerd is, dan kunnen we ook meteen betwijfelen of de band er na twee albums en de huidige tour wel echt mee stopt, zoals onlangs werd aangekondigd. Niks is zeker bij het volslagen idiote Foxygen. Heerlijk. (SB)
Terwijl Kensington-vervanger Douwe Bob zijn nogal kleurloze songs op de Main Stage vertolkt, gaan wij alvast richting het kleinere Jack’s King King, waar de Twentse band PAUW ons met zijn dromerige psychedelische rock terug naar de sixties voert. Ook het hippieachtige uiterlijk van deze vier jongens zou niet misstaan in die tijd; bassist Eszl du Vois heeft van veraf wel wat weg van Jefferson Airplane’s Jack Casady. De groep maakte eerder al indruk met een vorig jaar verschenen titelloze ep en een optreden in DWDD, en ook in Jack’s King King blijven de songs overeind, met een sound die ergens doet denken aan Pink Floyd (maar dan moderner). Op het podium gebeurt echter niet veel. De jonge muzikanten staan keurig hun instrumenten te bespelen en een van de weinige mededelingen aan het publiek luidt: “Wij zijn PAUW en we gaan een paar liedjes voor jullie spelen.” Dat mag gerust wat prikkelender mannen! (DG)
John Coffey staat vandaag in The Barn, een op een graanschuur lijkende tent met ijzeren palen, balkons en hanenbalken. Allemaal dingen waar je aan en in kunt hangen en gezien de reputatie van de Nederlandse rockers moet dit feestje dan ook wel uitmonden in een volwassen soort van apenkooien. Erg veel moeite heeft de band niet om dat te bereiken: gewoon snoeihard beginnen en het verrekken om ergens in de set tempo terug te nemen. John Coffey weet op een rare, maar heel fijne manier een flinke dosis agressie te combineren met een enorme positiviteit en dat werkt heel aanstekelijk – zeker in combinatie met een aantal ijzersterke songs. De afwisselende stemmen, de tempowisselingen, het altijd op de loer liggende catchy refreinen: John Coffey is zonder twijfel live de beste harde band van het moment. En misschien kunnen we dat ‘harde’ zelfs wel weg laten. Daar hoeft de gitarist echt niet in drakenpak voor in het publiek te springen (PG)
Waarom het optreden van later op de dag van Magnus niet doorgaat, is niet helemaal duidelijk. Het lijkt in ieder geval niet aan Tom Barman van het duo te liggen. Hij staat namelijk wel gewoon met dEUS op het podium. Theme From Turnpike van In A Bar, Under The Sea (1996) wordt direct ingezet, gevolgd door The Architect van Vantage Point (2008) en klassieker Instant Street van The Ideal Crash (1999). Kortom: een show die een aardige dwarsdoorsnede biedt van het oeuvre van de Vlamingen. Het laat nog maar eens horen van wat voor een constant hoog niveau dat is, al beklijven vooral de uitschieters van de eerste drie albums. Later werk als Quatre Mains en het op plaat toch indrukwekkende Bad Timing komt soms juist een tikkeltje zouteloos over. Tot in detail perfect is de uitvoering niet, maar ook al hebben we de songs allemaal al honderd keer gehoord: dEUS blijft spannend. (SB)
Ieder jaar weet Dauwpop een aantal namen te boeken dat niet echt voor de hand ligt, maar waar de hardrocker erg blij van wordt. Zo is het Californische Masters Of Reality naar Hellendoorn getogen. De band rond stonerrock-godfather Chris Goss legde ooit de basis voor acts als Kyuss. Wat heet: hij nam de groep rond Josh Homme (toen nog een tiener) ooit onder zijn vleugels als producer en effende daarmee de weg voor een legendarische status van de band. Masters Of Reality bleef bij dat succes altijd wat achter, maar is live nog altijd een beleving. Bluesy, maar tegendraadse riffs en een groove die je voelt in je maag. Vandaag moet de band er duidelijk nog even inkomen. Eindeloos gestem, gepriegel aan de versterker, rondzingende microfoons: dat verwacht je niet bij een band die al bijna 35 jaar meedraait. Goss lijkt het er ook niet helemaal bij en wil het publiek graag even warmstomen op deze eerste dag van het festival, zo zegt hij – terwijl het eendaagse evenement toch al halverwege is. Maar halverwege klopt alles opeens: de ritmesectie gaat hard en vooral bij de songs van het ongetitelde debuutalbum stormt het in de tent, met een knallende versie van The Blue Garden als vervolg. Jep, deze mannen kunnen het nog steeds, al moeten ze er wel wat meer moeite voor doen. (PG)
Sinds 2014 is liefde de baas dankzij de Zwolsche rapper Typhoon. Jong en oud: iedereen spreekt dezelfde taal wanneer hij en zijn band op het podium verschijnen. De microfoon op het hoofdpodium staat alleen nog niet op ‘standje rap’. Hij is niet goed verstaanbaar bij tracks als Ochtend Weer en de geweldige knallers IJswater en Bumaye. Het is jammer, want de lyrics van de sympathieke stotteraar kunnen beschouwd worden als cultureel erfgoed, maar verder heeft iedereen er maling aan: de positieve vibes en energie spatten van de performers en het publiek af. Na een gastverschijning van collegarapper Sticks lijkt standje rap gevonden en dat pakt goed uit bij afsluiter Zandloper. Iedereen in de tent springt en zingt uitbundig mee. Typhoon is de absolute publieksfavoriet van Nederland. (TW)
Dauwpop 2015
Gezien op donderdag 14 mei 2015
Foto’s: Tom Roelofs
0 Reacties