In Amerika vult Dave Matthews Band volle stadions – sterker nog: de afgelopen jaren werden bijna dertig miljoen tickets verkocht, vooral in eigen land. In Nederland is de groep minder bekend, maar voldoende om het Amsterdamse AFAS Live helemaal te vullen. Juist voor deze liefhebbers was het een geslaagde avond.
Twee deuren verder treedt UB40 op en bij de toegangscontrole blijkt dat menigeen zich in de zaal vergist. Het is sowieso dringen, want de band zal om half acht stipt beginnen. Even later betreden Dave en zijn mensen heel relaxed het podium. Zo zal het de hele avond zijn: rustig en zelfs stil tussen de nummers, uitgelaten en opgetogen als er muziek wordt gemaakt. De opener Grey Street vult de hele zaal met geluid. De band, ook DMB genoemd, is niet alleen zeven man sterk, maar gaat ook nog eens zoals dat heet ‘vol op het orgel’. Nergens een moment om adem te halen, ieder hoekje wordt gevuld door keyboards, blazers, gitaren en de drums. Allemaal uitstekende muzikanten (eigenlijk meer dan dat). De Zuid-Afrikaan Matthews ontmoette ze toen hij in Charlottesville, Virginia kwam wonen. Een gelukkig toeval, want zo’n hechte en op elkaar ingespeelde vriendengroep treffen we niet vaak.
“I love Amsterdam”, zegt Matthews en hij haast zich te zeggen dat hij het meent. Hij zou zijn kinderen aanraden er te gaan studeren. De insider weet dat Dave tussen Zuid-Afrika en de VS een aantal maanden in Amsterdam vertoefde, als straatmuzikant en met weinig succes en met veel plezier. Matthews’ stem is soepel en flexibel: het tweede nummer Virginia In The Rain is een stuk bedaagder en hij zingt het een toon hoger. Doet denken aan Bachman-Turner Overdrive. Die flexibiliteit komt verderop ook van pas bij een aantal geslaagde covers.
Hutspot van stijlen
Walk Around The Moon, van het gelijknamige album, bouwt langzaam op naar een ‘wall of sound’ van met elkaar en door elkaar spelende instrumenten, inclusief een dwarsfluit. Madman’s Eyes, ook van dat album, opent oosters, met zang die bijna Arabisch aandoet en met (zoals gewoonlijk) heel strakke drums van Carter Beauford. Zonder meer een van de allerbeste drummers, tweehandig en veelzijdig. De stijl van DMB kunnen we jamrock of anders jazz-fusion noemen, het is vooral een hutspot van stijlen. Heel knap, heel kundig gespeeld, maar alleen de echte liefhebber zal niet af en toe het gevoel hebben te veel van het goede binnen te krijgen, zoals dat ook bij hutspot kan gebeuren. Juist daarom zijn de covers vanavond zo goed: meer uit de comfortzone, meer variatie.
Neem Will It Go Round In Circles, oorspronkelijk van Billy Preston, waarin Matthews een Stevie Wonder-stem op zijn repertoire blijkt te hebben. Of Bowies Let’s Dance: wie voor heiligschennis vreesde kan opgelucht ademhalen, met slechts een beetje extra echo zet de ene Dave een overtuigende andere Dave neer. Gitarist Tim Reynolds is natuurlijk geen Stevie Ray Vaughan, dat werkt aangenaam vervreemdend. En dan ook nog Brick House, van Commodores. Het ligt voor de hand, maar inderdaad: het staat als een huis.
Overtuigend en gedreven
DMB’s eigen The Space Between is duidelijk populair en terecht. Het is een prachtig nummer. Toch kan hiervoor ook gelden dat ‘less’ vaak ‘more’ is: meer dan gitaar, bas, drums en zang zou dit nummer eigenlijk niet nodig hebben. Ook Crash Into Me, een heel vroeg nummer, krijgt extra applaus. Overtuigend, gedreven, vintage Matthews. Na precies twee zeer energieke uren stopt de band, om even later terug te keren met toegift (en cover) Rye Whiskey – ingetogen en bijna akoestisch – en het prachtige All Along The Watchtower, van Dylan natuurlijk. Met stukjes Led Zeppelin, het kan niet op. Allemaal goede artiesten (bijna bassist Stefan Lessard vergeten te noemen), hartstochtelijke uitvoeringen en verrassende covers. Interessante avond.
Dave Matthews Band in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op dinsdag 2 april 2024
Foto’s door Robin Looy
7 Reacties
Dank je wel. DMB een van de beste live bands die ik heb gezien. Ongelofelijk strakke band. Gelukkig waren er muziekliefhebbers die kwamen voor …de muziek…en niet om bij te praten op een enkele Amerikaan na dan.
Dank je wel. DMB een van de beste live bands die ik heb gezien. Ongelofelijk strakke band. Gelukkig waren er muziekliefhebbers die kwamen voor …de muziek…en niet om bij te praten op een enkele Amerikaan na dan.
Onvergetelijk optreden weer, leuk om de samenvatting te lezen. Vergeet niet te vermelden dat de Stevie Wonder achtige stem niet van Dave zelf kwam maar van Buddy Strong! Fijne avond
Strakke band en zeer goed optreden met veel ruimte voor de muzikanten om een instrument te kunnen laten horen. Inderdaad weinig filmende en pratende bezoekers, het kan dus wel;-) Hoop niet dag we weer 5 jaar moeten wachten!
Klopt van voor tot achter. Was niet mijn eerste concert van DMB, en iedere keer was de band rete-strak, vooral dankzij Beaufort en Lessard (met DM de enige bandleden van het eerste uur).
Persoonlijk ben ik fan sinds het eerste album, dus het oudere werk spreekt me meer aan, maar zijn stijl blijft overeind door de jaren heen. De covers vanavond waren inderdaad een interessant variatie, waarbij je geen seconde met kromme tenen zat (een reëel gevaar als je zulke grote nummers op je setlist zet).
Heb het moeten missen. 1x mogen zien en ervaren. Ze tilen je op met hun instrumenten. Prachtig
Zo jammer dat ik ze weer gemist heb. Heb ze ooit veel zien spelen in Trax, Charlottesville, en andere kleine venues in oost Amerika! Altijd veel plezier gehad met ze. Ooit hoop ik wel in de gelegenheid te zijn om ze nog eens life te mogen meemaken.