Depeche Mode in de Ziggo Dome

Depeche Mode is inmiddels een van de weinige eighties-legendes die niet alleen relevant is gebleven tot ver na de hoogtijdagen van de synthpop, maar ook nog eens springlevend is en tijdens concerten in topvorm verkeert. Zo blijkt ook in de Ziggo Dome, waar jonge en oude fans enthousiast meezingen met tientallen jaren aan hits en vooral dankbaar zijn voor de energie die de band nog steeds uitstraalt. 

Zanger Dave Gahan verschijnt op het podium via een soort balkon dat voor het gigantische scherm achterin de Ziggo Dome is geplaatst en de band opent de avond met een nummer van het net uitgekomen album Spirit: Going Backwards. Het is een van de beste songs van de cd en komt ook live erg goed over, evenals het daaropvolgende So Much Love. Hoewel het publiek de nieuwe muziek al omarmd heeft en enthousiast meezingt, gaat het pas echt los tijdens Barrel Of A Gun. Een verrassende keuze, wellicht, aangezien het een lekker gek nummer is dat qua stijl eigenlijk niet te plaatsen is. Aan het einde ervan stopt Gahan er zomaar stukjes van Grandmaster Flash in: ‘Don’t push me cause I’m close to the edge, I’m trying not to lose my head’. Because, why not?

Daarna trekt Gahan zwetend zijn jasje uit en staat hij uitgebreid te dansen in een van achteren ontzettend glitterend gilet, met bijpassende zilveren glitterschoenen. Zijn makeup is al een beetje uitgelopen maar man, wat een energie heeft hij! Tijdens A Pain That I’m Used To (een wat monotonere remix-versie van Jacques Lu Cont) laat hij flink wat dansmoves zien, die ook zichtbaar zijn voor de mensen achterin de stampvolle zaal omdat er nu een camera op de band gericht staat die de beelden naar het scherm overbrengt. Het feest is nu echt begonnen.

Sensuele dans
Dat scherm wordt ook gebruikt om kleine films die bij sommige nummers horen af te spelen. Tijdens In Your Room zie je een vrouw in netpanty en cocktailjurk op een fluweelrode bank liggen, wanneer er opeens een man achter de bank vandaan kruipt en haar een beetje betast. Gelukkig mondt dat uit in een hele mooie moderne dans waar de vrouw enthousiast aan meedoet. Even later kom ik er verschrikt achter dat ik vlakbij een podiumcatwalk sta waar Dave tijdens Cover Me ineens op rent en behoorlijk sensueel staat te dansen. Daarna wordt hij afgewisseld door songwriter en multi-instrumentalist Martin Gore. Minder danspasjes, meer voorzichtige opzweep-pogingen. Dat blijkt een reden te hebben: even later zet Gore eerst Home in en meteen daarna een akoestische versie van A Question Of Lust, twee van de drie nummers waarvan hij vanavond de zang voor zijn rekening neemt. Het publiek smult ervan en zingt na A Question Of Lust nog lekker de melodie na. Ook Where’s The Revolution?, een andere single van Spirit, kan het publiek bekoren. Het is een protestsong bij uitstek en Depeche Mode legt dat er lekker dik bovenop, compleet met omhoog gestoken vuisten op het scherm. Resistance, iemand?

Daarna blijkt Wrong, van Sounds Of The Universe (2009), een verrassend hoogtepunt van de avond te zijn. Het is dan ook een bijzonder goed nummer waarmee de band zijn harde kant eens goed kan laten horen. Die hoogte wordt vastgehouden met Everything Counts, het eerste echte eighties-synthpopnummer van de avond. Blij wordt er overal in de zaal gedanst. De band heeft er overduidelijk voor gekozen om niet bij het verleden te blijven hangen – en dat is zeker een goede keuze geweest – maar als de mannen zouden willen, zouden ze zo urenlang hun oude hits uit kunnen voeren en hordes fans daar heel blij mee maken.

Ode aan Bowie
De komst van Enjoy The Silence wordt aangekondigd door een gigantisch roze konijn op het scherm, die tijdens het nummer afgewisseld wordt door allerlei andere boerderij- en huisdieren. Als er een kip verschijnt terwijl Dave staat te dansen op het balkonnetje, doet hij stiekem de chicken dance. Los daarvan: het nummer is en blijft prachtig en ook live is het een genoegen. Na het leuke Never Let Me Down Again is het tijd voor een hele korte pauze. Daarna zet Martin Gore zijn derde ballad van de avond in: Somebody. De zaal geeft hem er een overdonderende hoeveelheid liefde voor terug. Telefoons in zaklampfunctie worden in de lucht gezwaaid en de breekbaar en verlegen lijkende Gore – zeker in vergelijking met Gahan – wordt aanbeden.

In de toegift doet de band ook nog een ode aan David Bowie: ze spelen zijn Heroes op de voorgrond van een witte gerafelde vlag. Daarna is het tijd voor het fantastische onheilspellende I Feel You en de afsluiter Personal Jesus en gaat het publiek na ruim twee uur met een voldaan gevoel naar huis.

Depeche Mode in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zondag 7 mei 2017
Foto’s: Mitchell Giebels