Hoofdacts die afzegden, moordende concurrentie en ook nog eens een flink pak wolken boven het festivalterrein: de vierde editie van Down The Rabbit Hole leek een moeizame te worden. Maar juist die underdogpositie sierde het festival op recreatiepark De Groene Heuvels in Ewijk, waar vooral de elektronische acts imponeerden.
Zul je net zien: boekt je grootste concurrent twee van de meest relevante hoofdacts die er zijn, zeggen die van jou keihard af. Waar Best Kept Secret eerder deze maand uitpakte met Arcade Fire en Radiohead, kreeg Down The Rabbit Hole dit jaar een vervelend telefoontje van triphopgroep Massive Attack en grote belofte Anderson .Paak. Die kwamen dus niet. Wat overbleef: een enorm diverse line-up met weinig grote namen die misschien niet de grootste mensenmassa op de been bracht, maar misschien juist door de bijgestelde verwachtingen uiteindelijk verschrikkelijk leuk was.
Neem bijvoorbeeld Moderat, het Berlijnse technogezelschap dat vrijdag het hoofdpodium mag afsluiten. Rockliefhebbers zullen misschien hun wenkbrauwen hebben opgetrokken toen het trio werd aangetrokken als een van de hoofdacts, maar ze maken het helemaal waar in de Hotot-tent. Pompende beats, prachtige visuals op het scherm en ook niet onbelangrijk: steengoede songs, waarvan afsluiter Bad Kingdom een absolute climax is. We zijn dan al even onderweg in het elektronische segment, waar eerder op de avond ook Bonobo en Weval overtuigen. Ja, de eerste dag van Down The Rabbit Hole staat vooral in het teken van dansen.
Dat komt ook een beetje doordat de rockacts de eerste dag niet enorm overtuigen. Dan hebben we het niet over My Baby natuurlijk. De eer om het hoofdpodium te mogen openen wordt duidelijk met beide handen aangegrepen. De band begint zowaar al te spelen bij de ingang van het terrein, om de massa in een stoet naar het hoofdpodium te leiden. Daar blijkt My Baby een flink stuk gegroeid sinds de dame en heren hier vorig jaar stonden. Geheel in de stijl van derde album Prehistoric Rhythm zetten ze meteen de toon: ook deze overdonderend en zinderende rock is bedoeld om jezelf in trance te dansen. Want wie zijn muziek het liefst bewegend consumeert, komt op deze editie beter aan zijn trekken dan stille luisteraars. Neem Bear’s Den, de Britse folkband die eerder op de dag op het hoofdpodium staat. Prima songs hoor, daar niet van, maar bravere Hendrikken zijn we dit weekend niet meer tegengekomen. Deze jongens missen net dat scherpe randje dat Fleet Foxes wel heeft. De set kabbelt prima door, maar zowel qua hoogte- als dieptepunten zijn er weinig uitschieters. Dan is Cage The Elephant een stuk energieker. De Amerikaanse garagerockers, met ongeleid projectiel Matt Shultz, zijn niet zo van het op de rem trappen en houden dus flink de vaart erin. Bijster origineel is het allemaal niet, maar vrolijk word je er wel van.
Zaterdag
Ook thuiswedstrijden dienen gewonnen te worden en dus trekt het Nijmeegse Navarone zaterdag vroeg in de middag alle rockregisters open. Fijn, want zoveel scheurende gitaren zien we dit weekend niet op Down The Rabbit Hole. Navarone is zo’n band die zonder moeite het publiek uit zijn hand laat eten. De rocksongs van dit gezelschap zijn weliswaar redelijk volgens het boekje, maar man, wat kunnen deze mannen spelen. Vette solo’s, pompende drumpartijen en de geweldige stem van Merijn van Haren schudden het festivalterrein goed wakker. Vuistje in de lucht! Even verderop bewijst Babylon Circus dat ska en festivals nog steeds een geslaagde combinatie vormen. Beetje Balkan, beetje volksmuziek en vooral heel veel enthousiasme: het is een groot feest bij het Franse gezelschap. Niet een act waarvoor je naar een festival gaat, maar wel een waar je blijft hangen als je ze tegenkomt: feest!
Het Belgische Balthazar staat heel even ‘on hold’, maar het lijkt wel alsof de bandleden productiever zijn dan ooit. Jinte Deprez toert onder de naam J. Bernardt, Simon Casier als Zimmerman en zanger Maarten Devoldere staat dit weekend als Warhaus op Down The Rabbit Hole. Devoldere weet als geen ander een broeierige, duistere sfeer neer te zetten: alsof je in de jaren tachtig een rokerige nachtclub binnenwandelt. Ook Spinvis probeert met zijn intieme muziek het publiek dicht aan zijn voeten te krijgen, maar hij treft op Down The Rabbit Hole niet zijn makkelijkste publiek. De sfeer buiten is veel te gezellig en uitgelaten om binnen geconcentreerd naar zijn goede teksten te luisteren. Gelukkig heeft hij dat zelf ook begrepen: later in de set worden de groovende onverwachte wendingen dankbaar ontvangen. Nee, dan doet Soulwax toch meer aan een hippe Berlijnse club denken. De gebroeders Dewaele, die later op de avond nog als 2 Many Dj’s een set weggeven, staan tegenwoordig met niet minder dan drie drummers op het podium. Je eigen muziek remixen: Soulwax is er een meester in geworden en is hard op weg om de livesensatie van dit festivalseizoen te worden. Beter werden de beats in Ewijk dit weekend niet.
In Fuzzy Lop gaf Moss vlak daarvoor een aangename show van dromerige new wave weg, maar het verbleekt een beetje tussen de pracht en het bombast van de overige acts vandaag. Zo is Benjamin Clementine in Teddy Widder vanavond niet minder dan betoverend. De chansonnier won in 2015 redelijk onverwacht de prestigieuze Mercury-award voor zijn album At Least For Now. Daar speelt hij vrij weinig van: de nadruk ligt tijdens dit optreden op nieuw werk. Dat kan ook prima, want Clementine is niet de artiest waar je naartoe gaat om eens even lekker mee te zingen. De singer-songwriter weet de tent met zijn intieme songs heel klein te maken. Bij verschillende songs krijgt hij de hulp van een koortje, maar ook alleen imponeert hij, zo laat een fenomenale uitvoering van Condolence horen. Hoogtepunt van het weekend.
Fleet Foxes zal ongetwijfeld wat zenuwachtig zijn geweest vooraf. Gaan die fijngevoelige stem van Robin Pecknold en lieflijke harmonieën wel uit de verf komen vanaf dat immense hoofdpodium? En zitten de electrofans die net zijn verpletterd door Soulwax wel te wachten op een baardmans met een folkgitaartje? Na een wat aarzelend begin krijgt Pecknold de massa aan het zingen met White Winter Hymnal, waarna de meer temperamentvolle songs van het debuutalbum de vaart erin krijgen. Ook de wat ‘moeilijkere’ composities van het nieuwe album Crack-Up klinken prachtig en groots. Voor velen is het misschien de vreemde eend in de bijt, maar fans vinden bij Fleet Foxes exact het hoogtepunt waar ze op hoopten. Zoals ook Nicolas Jaar vervolgens met zijn experimentele psycho-electro zorgt voor een bijzondere muzikale trip.
Zondag
Ook op de derde dag zit de sfeer er nog prima in. Alle voorspelde regenbuien vallen netjes na sluitingstijd – op die ene op de zondagmiddag na dan – en de sfeer is heerlijk gemoedelijk. Het Amerikaanse Spoon bracht eerder dit jaar met Hot Thoughts misschien wel de beste indierockplaat van 2017 uit: spannend, brutaal en uiterst dansbaar. Komt dat live ook een beetje over, vraag je je dan af. De band heeft de titeltrack van dat laatste album nog niet ingezet of het wordt duidelijk dat er vandaag maar weinig maat staat op de band. Geweldige uitvoeringen van Can I Sit Next To You, Do I Have To Talk You Into It en een prachtig ingetogen I Ain’t The One: de beste gitaarband van de dag. Vervolgens trakteert Xavier Rudd een inmiddels loom maar voldaan publiek op de perfecte soundtrack om achterover in het gras te liggen, met een erg afwisselende set waarin elke stijl die zinderend en zomers klinkt aan bod komt.
Daarna weet Warpaint zowel de dansers als de luisteraars te bekoren. De voortjagende new wave-beats zijn samen met de echoënde stemmen en andere psychedelische trekjes zowel opzwepend als beklemmend. Genoeg om de aanwezigen massaal in een hypnotische dans te brengen.
Levende legendes: zo kun je de heren van De La Soul inmiddels toch wel noemen. De hiphopformatie, bekend van de hit Me Myself And I uit 1989, bracht vorig jaar na elf jaar radiostilte redelijk onverwacht het prima album And The Anonymous Nobody… uit. Daar werkte een karrenvracht aan hitmuzikanten (o.a. Snoop Dogg, Damon Albarn en Jill Scott) aan mee, maar met z’n drieën (en een héél fijne band) weten ze er ook moeiteloos een feest van te maken. Hoogtepunt: met z’n allen meezingen met Ring Ring Ring (Hey How Ya Doin)!
Even omschakelen dus, als daarna Father John Misty de serieuze songwriter komt spelen. Aan zijn toewijding ligt het niet, maar ergens lijkt Down The Rabbit Hole niet de ideale setting voor zijn ernstige muziek. Het is dan ook drukker bij het hoofdpodium, waar Oscar & The Wolf verrassend genoeg de laatste dag mag afsluiten. Vermoedelijk zijn ze naar voren geschoven om de plek van Massive Attack op te vullen, wat toch een behoorlijke kluif is voor een band die nog maar pas vanuit het clubcircuit ontdekt is. De Belgen doen echter alles wat van een slotact verwacht mag worden. Vooral de charismatische performance en indrukwekkende stage-acts van frontman Max Colombie stuwen de euforie naar nieuwe hoogtes.
Of de slotact daarmee ook het hoogtepunt is? Down The Rabbit Hole laat iedereen vooral zelf zijn eigen hoogtepuntjes uitzoeken. Het is een nogal gewaagde programmering, zo zonder een duidelijk knallende naam, maar het werkt. Ronddolen over het prachtige terrein en op nieuwe muzikale ontdekkingen stuiten (zoals een verrassingsoptreden van De Staat), of genieten van alle spontane creatieve uitspattingen van het publiek is hier belangrijker dan zoveel mogelijk wereldacts voorschotelen. Het heerlijke weer, razend interessante nieuwe en vertrouwde muziek, maar vooral de verbroedering die dat opleverde, zorgden hier voor de perfecte festivalervaring. Het soort ervaring dat er best eens voor kan zorgen dat Down The Rabbit Hole 2018 al uitverkoopt voordat er ook maar één naam op het affiche bekend is.
Down The Rabbit Hole
Gezien op 23, 24 en 25 juni 2017
Foto’s: Tineke Klamer
0 Reacties