Routineus, maar nog altijd imponerend. Dream Theater, al meer dan twintig jaar vlaggendrager van het progmetalgenre, heeft de zaken goed voor elkaar en tot in detail uitgedacht. Met een imposant decor, effectieve lichtshow en een eigenwijze setlist overtuigde de band maandagavond in een volle Heineken Music Hall te Amsterdam.
De Dream Theater Along For The Ride-tournee is tot in de puntjes uitgekiend en Amsterdam krijgt hem in optima forma voorgeschoteld. Het begint al bij binnenkomst. Er hangt een immens doek voor het podium waarop videoprojecties van ons sterrenstelsel zijn geprojecteerd. Door de zaal klinken zachte, mysterieuze en enigszins dreigende soundscapes (het hele idee is goed afgekeken bij Steven Wilson). Nadat False Awakening Suite, het intro van Dream Theaters twaalfde en titelloze studioalbum, door de PA heeft geklonken,valt het doek naar beneden en trapt John Petrucci af met de vurige riff van The Enemy Inside, dat eerder dit jaar nog kans maakte op een Grammy.
Instrumentenmasochisme
Eigenlijk staat de rest van de avond dan al vast. Waar de band voorheen steevast hun setlist omgooide, maakt Dream Theater sinds het vertrek van drummer Mike Portnoy (2010) gebruik van een vaste liedjesvolgorde. Nou ja, liedjes? De New Yorkers schrijven over het algemeen lange, uitdagende composities die qua structuur nog het meest weg hebben van klassieke muziek, gecombineerd met refreinen. Ook de uitwerking is wat anders: heerlijk, helder, hard in het geval van deze show. Neem nummers als The Shattered Fortress, The Mirror en Lie, die met zevensnarig gitaargeweld van John Petrucci tegen de trommelviezen aan beuken, ondersteund door het met vier bassdrums uitgeruste drumkasteel van Mike Mangini.
Zevensnarige gitaren, vier bassdrums, en dan is er ook nog een keyboard dat alle kanten op kantelt: ze onderstrepen het technisch gepoch waar Dream Theater meer dan eens op wordt afgerekend. Maar daar staan prachtig uitgewerkte nummers tegenover waarbij melodie belangrijker is dan instrumentenmasochisme. Het driedelige Trial Of Tears en U2-achtige Lifting Shadows Off A Dream blijven bijvoorbeeld betoveren, terwijl kortere nummers, zoals The Looking Glass en Along For The Ride prima songwritingcapaciteiten verraden.
Zelfspot
Humor is er ook, maar niet vanuit de bandleden zelf. Die blijven trouw aan hun vaste gimmicks. Zo kijkt toetsentovenaar Jordan Rudess tijdens een solootje breed glimlachend in de camera die boven zijn keyboard hangt. Gezellige een-tweetjes met het publiek ontbreken echter. Zanger James LaBrie, goed bij stem met hier en daar een misser, houdt het bij zijn standaard ‘great to be back’-speech. Nee, de nodige humor zit hem in de video’s die op een groot scherm achter de band worden geprojecteerd. De cartoon die meeloopt tijdens het instrumentale (en harde!) Enigma Machine is al onderhoudend. Maar vooral tijdens het kwartiertje pauze tussen de eerste en tweede set is het lachen, gieren, brullen. YouTube-filmpjes onderstrepen op humoristische wijze de technische kant van de band nog eens: zie daar een ‘Petrucci-actiefiguur’ die je kunt ombouwen tot een beer. Een vette knipoog naar de breed gespierde gitarist.
Na deze heerlijke dosis zelfspot – goed gejat van Rush trouwens – wordt het twintigjarige album Awake geëerd met eerder genoemde nummers als The Mirror, maar ook Scarred en het nog nooit in Nederland vertolkte Space-Dye Vest, met een nieuw power ballad einde. Geheel overeenkomstig met de albumtitel, lijkt tijdens deze tweede set het publiek pas echt ontwaakt, zoals onder meer blijkt uit de participatie tijdens het epische Illumination Theory.
Als toegift krijgen we een kwartet nummers van het album Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory, door LaBrie eerder aangekondigd als ‘that son of a bitch’. Het album uit 1999 is artistiek gezien misschien wel Dream Theaters beste werk en werd al menig maal in zijn geheel uitgevoerd. Met Overture 1928 en The Dance Of Eternity wordt er tegen het einde aan veel gewicht gelegd op instrumentaal geweld, maar de rocker Strange Déjà Vu en slotstuk Finally Free trekken alles weer in balans. Je zou bijna zeggen dat er héél goed over is nagedacht.
Dream Theater in Heineken Music Hall
Gezien op 18 februari 2014
Foto’s: Megin Zondervan
11 Reacties
Geweldig concert. Wat een geweldenaar is John Petrucci.
Zeer goede recensie!
Ben zelf ook bij de concerten van Steven Wilson en Rush geweest en kwam zelf ook tot vermeldde conclusies.
Tja, het geluid. Ik kan me wel voorstellen dat een minister of staatssecretaris hier wat aan wil doen. Het stond wel hééél hard!
Voor de rest weer volop genoten. Dit was zo’n beetje de 10e keer dat ik ze zag en nog vervelen de heren me niet.
Wat heerlijk om als bijna vijftiger nog zo van deze muziek te kunnen genieten!
Op één na beste DT concert ooit voor mij. November 2002 in Ahoy met SDOIT was net ietsje beter. En dat ze eens wat gepikt hebben van andere artiesten is niet zo erg hoor. Veel vaker komt het voor dat andere progbands pikken van DT.
En hard was het zeker! Ik zit nog met suizende oren naar de Olympische Spelen te kijken.
Wat heerlijk om als bijna zestiger nog zo van deze muziek te kunnen genieten! Oeps, ook een beetje gepikt deze zin ;-)
Was er gisteravond ook bij en vond het een klasse concert, helemaal uit me dak gegaan. Prachtige lichtshow, mooie video edits en super solo’s van JP.
Vanaf 1985 volg ik deze band al. Gisteren dus ook weer in de HmH in Amsterdam. Fantastisch was het weer. Gelukkig in de HmH en niet meer in de IJsselhallen in Zwolle. Al schrok ik wel bij het eerste nummer. Maar de sound werd snel goed gezet. Donderdag mag ik ze weer zien, maar dan in Kopenhagen.
Jammer dat zo’n Evening with Dream Theater voorbij vliegt. Van begin tot eind fantastisch. Muzikaal zoals verwacht: vakwerk. Qua presentatie aangenaam verrast. De lichtshow, de video’s en de cartoon bij Enigma …. Nu nog wat meer beweging bij het publiek. Hoe krijgt iemand het voor elkaar om stil te blijven staan bij zulke goede muziek, vraag ik me af. De muziek stond hard ja, gelukkig wel, maar zo hard was het toch niet? Oei … misschien zelf eens een soundcheck doen.
De leeftijd, hé? :-)
Om de jongere garde niet af te schrikken: de gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag vast hoger dan bij een concert van Justin Bieber, maar qua leeftijd was er een gemêleerd gezelschap.
Inderdaad een geweldig concert. Overigens heb ik vanwege het harde geluid bij concerten speciale oordopjes aangeschaft. Dat werkt prima.
Super concert. Petrucci was subliem, maar laten we Myung niet vergeten. Geweldige bassist! Mancini ook strak, maar vond persoonlijk Portnoy technisch beter. Volgende keer ga ik zeker weer!!
Super concert, maar ik mis Mike P. achter de drumkit!!
Nummers van Awake waren voor mij het hoogtepunt van de avond.
Na het concert in de koeienstal in Zwolle was ik blij met dit fantastische concert. Mooi gevarieerde setlist en super strak gespeeld. Al met al een top concert.
Geweldig optreden, kippevel bij “Trial of tears”.
Maar….. het geluid was echt slecht mensen. Alsof de speakers zwaar beschadigd waren! Dat deed afbreuk aan het verder uitstekende optreden.
Volgende keer een installatie gebruiken die het “geweld” met gemak aankan. Was nu absoluut niet het geval. Om me heen zag ik iedereen smoesen over de matige geluidskwaliteit. Dat kan m.i. niet met zo’n geweldige en ervaren band!
NEXT TIME een klein stadion regelen in de zomer?