Duran Duran in Ziggo Dome (live-recensie)

Het is bijna tien jaar geleden dat Duran Duran voor het laatst in Nederland speelde, op het Haagse festival Night At The Park. Voor een regulier optreden moeten we zelfs zeventien jaar terug. Geen wonder dus dat de Ziggo Dome vanavond stampvol zit met fans die maar één ding willen: meezingen met de grote hits. Ze worden op hun wenken bediend.

“Als de mannen van Duran Duran destijds een andere kapper hadden gehad, was hun imagoprobleem veel minder groot geweest”, aldus Lust For Life-collega Sven Bersee. En dat is absoluut waar. De hoogtijdagen van de band leken vooral te draaien om flitsende fotoshoots en videoclips; het bezorgde het vijftal een mate van succes die ze anders nooit hadden gekregen, maar bezegelde ook voor lange tijd hun lot. Haast iedereen leek over het hoofd te zien dat Duran Duran ook gewoon een heel goede (live)band is.

Dat laatste bewijst het (inmiddels) viertal, aangevuld met vaste livegitarist Dominic Brown, twee achtergrondzangeressen en een saxofonist, met verve in de Ziggo Dome. Na een rustige opening met Night Boat gaat het optreden meteen in de overdrive met het eerste blokje hits: The Wild Boys, Hungry Like The Wolf en A View To A Kill. Duran Duran heeft voldoende bekende nummers om de meezingmomenten goed over de avond te verdelen en dat is dan ook precies wat er gebeurt.

Berusting

Een aantal dingen is sinds de jaren tachtig niet veranderd. Toetsenist Nick Rhodes is nog steeds liefhebber van kilo’s mascara en bassist John Taylor staat nog altijd op het podium alsof elke avond het absolute hoogtepunt uit zijn leven is. Toch is de band volwassener geworden: na lange tijd op vele vlakken onzeker en zoekende te zijn geweest, kwam er in 2010 met het door Mark Ronson geproduceerde album All You Need Is Now (waar vanavond helaas geen songs van worden gespeeld) een bepaalde berusting over de groep. Sindsdien omarmt Duran Duran meer dan ooit het verleden; recente single Invisible misstaat in de setlist dan ook totaal niet tussen de grote hits.

Bij de vertolking van Nite-Runner van het dramatische album Red Carpet Massacre (2007) lijkt het toch even mis te gaan, maar dat wordt al snel goedgemaakt met een energieke uitvoering van All She Wants Is. Het is een van de drie medleys van de avond, maar wel de enige die alleen uit nummers van Duran Duran zelf bestaat. Later krijgen we namelijk een combinatie van Lonely In Your Nightmare en Rick James’ Super Freak (wie de studioversie al kent, weet: dit is raar, maar geslaagd) en de reguliere set wordt afgesloten met Talking Heads’ Psycho Killer, dat verweven is met Duran Durans eigen Girls On Film.

Iron Maiden

Inmiddels al lange tijd een berucht onderdeel van Duran Duran-liveoptredens is de stem van Simon Le Bon. In 2011 moest de band nog een optreden in Nederland afzeggen vanwege vocale problemen bij de frontman en voorafgaand aan de show in de Ziggo Dome gaan er geruchten over een flinke verkoudheid. De zanger blijkt zich echter prima door de avond heen te slaan. Ja, hij klinkt bij vlagen wat hees en sommige uithalen kosten duidelijk moeite, maar echt uit de bocht vliegen doet hij nergens. Ook de band speelt strak en bevlogen, al blijft dat bij de saxofonist enigszins gissen: hij doet de hele avond mee, maar is zelden te horen. Het enige kritiekpuntje op een verder prima geluid.

Ook de videoschermen zijn fraai, al is het jammer dat we de band zelf nooit zien en begrijp ik nog steeds niet wat Iron Maidens mascotte Eddie in de beelden bij The Wild Boys deed. Laten we het erop houden dat Duran Duran bij vlagen nog steeds die visuele excentriciteit van weleer heeft. En zolang dat gepaard gaat met sterke uitvoeringen van o.a. Planet Earth, Save A Prayer en Rio, hoeven we daar geen problemen mee te hebben.

Duran Duran in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op woensdag 11 juni 2025
Foto’s door Cristel Brouwer

Meer lezen over Duran Duran? Bekijk hier Lust For Life 116, inclusief een interview met de band!