Echo & The Bunnymen-frontman Ian McCulloch maakt er een spelletje van om zo veel mogelijk van zijn nummers aan te duiden met het stempel ‘classic’, behalve The Killing Moon natuurlijk, want dat is het beste nummer ooit geschreven. Nee, van bescheidenheid heeft ‘Mac The Mouth’ nooit gehoord. Toch komt hij sympathiek over en is het publiek volledig in de ban van hem.
Echo & The Bunnymen heeft nog maar twee originele leden, McCulloch en gitarist Will Sergeant. Gelukkig blijken die twee wel de belangrijkste te zijn, want in de Utrechtse zaal klinkt de band nog precies zoals in de hoogtijdagen in de jaren tachtig. Ook de nieuwe nummers van de aankomende cd Meteorites passen prima binnen de setlist vol oudere hits die de mannen vanavond afwerken.
Het titelnummer van de plaat wordt als opener opgevoerd. Het is behoorlijk bombastisch en dramatisch en het publiek staat er nog wat onwennig bij. Maar na Nocturnal Me en het dansbare Rescue is het ijs definitief gebroken. Er wordt voorzichtig gedanst en McCulloch maakt praatjes met het publiek. Hij houdt van de zaal, en van Nederland want Jheronimus Bosch is zijn favoriete schilder. Of was dat nou een Belg…?
Bier en sigaretten
Na elk nummer draait McCulloch zich snel om zodat hij even een trekje van zijn sigaret en een slok van zijn bier kan nemen. Na een tijdje heeft hij geen zin meer om de schijn op te houden en houdt hij zijn sigaret gewoon bij zich terwijl hij zingt. Zijn stem lijkt er jammer genoeg af en toe wel last van te krijgen, maar dat is niets wat een paar slokken bier niet kan verhelpen. Het grootste gedeelte van de tijd klinkt zijn stem onveranderd ten opzichte van de jaren tachtig.
Het nieuwe nummer Holy Moses, ‘definitely a classic’, had zo op de comebackplaat Evergreens uit 1993 kunnen staan, zo’n fijne meezinger is het. Ook Constantinople lijkt niet van deze tijd. Dan is het tijd voor de échte klassiekers: The Killing Moon en The Cutter. De eerste is meer een meezingversie geworden, wat de kracht van het prachtige origineel wat afzwakt. The Cutter, de hit waarmee Bunnymen doorbrak, klinkt echter fantastisch. Daarna verdwijnt de band van het podium.
Nog altijd relevant
Tijdens de eerste toegift speelt Echo & The Bunnymen een medley van Nothing Lasts Forever, Walk On The Wild Side van Lou Reed en Wilson Picketts In The Midnight Hour. Daarna begint de band aan een enorm uitgebouwde versie van Lips Like Sugar. Daarbij kunnen de ingetogen bandleden goed laten zien wat ze in hun mars hebben. De tweede toegift bestaat uit het rustige Ocean Rain. Dan is de show definitief voorbij. Een mooi einde van, om met de woorden van McCulloch te spreken, een avond vol ‘classics’, gespeeld door een band die bewijst ook anno 2014 zeker nog relevant te zijn.
Echo & The Bunnymen in Tivoli Oudegracht
Gezien op 8 mei 2014
0 Reacties