Editors in Heineken Music Hall

Hoe populair Editors in Nederland is? Het feit dat de Britse rockband sinds 2005 al meer dan dertig keer ons land heeft aangedaan, zegt wat dat betreft veel. Vorig jaar stonden Tom Smith en zijn mannen bijvoorbeeld nog in de immense Ziggo Dome voor 17.000 enthousiaste fans, voor de In Dream-tour is gekozen voor de wat kleinere Heineken Music Hall (capaciteit: 6000), maar gezien de grote belangstelling spelen ze ‘gewoon’ drie avonden op een rij. Dat die goede livereputatie volledig terecht is, bewijzen de heren op deze woensdagavond met een letterlijk vlammende show.

Waar Editors op het vorige album The Weight Of Your Love (2013) nog zeer nadrukkelijk de stadionrockkant op ging, koos de band op het onlangs verschenen In Dream voor een wat meer ingetogen en elektronische sound – maar dat wil niet zeggen dat het grote gebaar totaal verdwenen is uit de muziek. Sterker nog, nieuwe songs als Forgiveness en vooral Salvation zijn minstens zo bombastisch en episch als oudere krakers Smokers Outside The Hospital Doors en Papillon. Verwacht dus geen brave akoestische set of een ingetogen optreden waarin de synthesizer de hoofdrol speelt: ook deze tour is Editors ‘gewoon’ de crowdpleasende stadionrockband-met-een-scherp-randje die de groep al jaren is. En dat bedoel ik zeker positief.

“Be nice!”
Wel een wijziging qua personeel: gitarist Justin Lockey staat op het punt vader te worden, dus wordt zijn positie voorlopig ingenomen door Nicholas Willes, die vorig jaar al een aantal maanden gitarist/toetsenist Elliott Williams op het podium verving toen die het druk had met zijn soloproject. “Be nice to him”, vraagt frontman Smith het publiek in het begin van de show, maar dat is niet eens nodig: Willes vervult zijn rol uitstekend, speelt berestrak en past met zijn nette kapsel en dito (zwarte) kleding perfect bij de andere gentlemen van Editors.

Qua setlist speelt de band deze tour op safe: elke dag komen dezelfde songs in dezelfde volgorde voorbij (alleen in België kon men genieten van een extra liedje, No Sound But The Wind, dat daar de eerste plaats in de hitlijst bereikte) en veel verrassingen zijn er niet: zeven songs van de uitstekende nieuwe plaat, aangevuld met alle hits van de vier voorgaande albums. Dat levert dus weer heel wat meezingmomentjes op tijdens oude favorieten als The Racing Rats, An End Has A Start, Munich, All Sparks en Eat Raw Meat = Blood Drool, maar ook het meest recente materiaal wordt uitstekend gespeeld en ontvangen. De band opent met het gloednieuwe No Harm, waarin Smith zijn kenmerkende bariton afwisselt met loepzuivere hoge uithalen – een eerste indicatie dat het met zijn zang vanavond wel goed zit.

De duimen omhoog
Tijdens het daaropvolgende Sugar wordt voor het eerst deze avond gebruik gemaakt van het nodige vuurspektakel dat later nog regelmatig terug zal komen. Ook Life Is A Fear zit vroeg in de set, maar het moet gezegd: live komt dit wat potsierlijke (want erg eighties discoachtige) nummer een stuk beter tot zijn recht, mede dankzij het enthousiasme van de band. Dat enthousiasme is sowieso een rode draad in deze show: de accentloze ‘dank je wels’ van Tom Smith en de omhooggestoken duimen van de continu grijnzende bassist Russell Leech vliegen je om de oren, terwijl toetsenist Elliott Williams elke gelegenheid aangrijpt om het publiek tot meeklappen te manen.

En zo is het al snel duidelijk dat Editors deze avond een gewonnen wedstrijd speelt. Hoogtepunten zijn het lekker bijtende Blood (van debuutalbum The Back Room (2005), de werkelijk prachtige akoestische uitvoering van Smokers Outside The Hospital Doors die Tom Smith in z’n uppie speelt, het waanzinnig opgebouwde Salvation van de nieuwe plaat en – als altijd – het uitermate dansbare Papillon, dat in een fiks uitgerekte versie als voorlaatste nummer in de toegift voorbij komt. Editors verrast anno 2015 op het podium nog nauwelijks, maar als je zo veel sterke songs hebt en die ook nog eens uitstekend en vol vuur speelt, is dat helemaal niet erg.

Editors in Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op woensdag 4 november 2015
Foto’s: Mitchell Giebels