Erykah Badu in 013

De ‘High Priestess of Neo-Soul’, zoals Erykah Badu sinds haar debuut Baduizm liefkozend genoemd wordt, laat in Tilburg maar weer eens zien dat ze die titel nog steeds driedubbeldwars verdient. Zelfs het slecht afgestelde geluid maakt haar magie er niet minder op.

Badu staat erom bekend later dan beloofd op het podium te verschijnen, maar in Tilburg houdt ze het nog redelijk beschaafd. Precies als de show zou moeten aanvangen, kondigt de 013 online aan dat de zangeres een half uur later zal beginnen. Pakweg twintig minuten later staat haar band toch al op het podium en wordt Caint Use My Phone (Suite), een soort remix van Tyrone van de in 2015 uitgekomen mixtape met dezelfde titel, ingezet bij wijze van intro. En even later verschijnt ook de zangeres zelf, gehuld in een fluoriserend gele harembroek en grote groene jas. In echte Badu-stijl schittert ze van de grote sieraden waarmee ze zichzelf behangen heeft. Op haar voorhoofd de meest opvallende: een strook met ronde gouden platen die vanuit haar scheiding naar beneden komt, tot op haar neusbrug. Uit haar haren steken lichtgekleurde vlechtjes alle kanten in.

Alsof die bijzondere verschijning niet genoeg was, geeft de lichtshow haar nog een extra mysterieuze lading: vanuit het plafond komt er een soort piramidevormige prisma van laserstralen naar beneden, met Badu als middelpunt. Om dat nog eens te versterken, worden er massa’s rook het podium op geblazen. Na het intro zet ze met haar achtkoppige band Hello in, een a capella-nummer begeleid door vogelgeluiden. “Amsterdam!”, roept ze, bij wijze van begroeting. Helaas zijn we in Tilburg, en wordt er met gelach – maar ook gejuich – op haar geantwoord. Nadat de band wederom a capella ‘happy to be here again’ heeft gezongen, begint de show echt.

Vervormde bom
Tijdens On & On wordt – hoe jammer – ook meteen duidelijk dat het geluid niet goed afgesteld staat. Microfoons piepen af en toe, (elektrische) drum en bas komen soms aan als een lelijke vervormde bom van geluid. Het wordt gedurende de show wel ietsje beter, maar helemaal gecorrigeerd helaas niet. Badu is zich van geen kwaad bewust en stapt uitdagend op de beat van de muziek over het podium, verdwijnt af en toe in een waas van rook en licht in haar prisma, en bewijst met een door merg en been gaande schreeuw dat ze nog steeds even goed bij stem is als in 1997, toen haar inmiddels legendarische debuut Baduizm uitkwam.

Even later blijkt onder haar jas een Zappa-shirt verborgen te zitten en zet ze Love Of My Life (An Ode To Hip Hop) in, dat ze samen met haar (inmiddels) ex Common opnam. Ondanks het suboptimale geluid kan ze niks verkeerd doen in de ogen van het publiek. Dat wordt nog duidelijker wanneer ze het treurige Out My Mind, Just In Time inzet. Ze wordt alleen begeleid door piano, maar het is muisstil in de zaal. Ook als ze tussen de nummers door openhartig praat tegen de zaal. Ze wordt simpelweg aanbeden door de eclectische mix van fans die aanwezig is in Tilburg. Het is duidelijk dat de muziek van de Amerikaanse de grenzen van subculturen overstijgt.

Nineties babies
Ze vertelt dat ze zich altijd thuisvoelt in deze stad, wat wederom met gelach ontvangen wordt, aangezien ze niet weet waar ze is. Ze wil weten in welk decennium haar fans geboren zijn en laat hen – beginnend bij de jaren zestig – zich kenbaar maken. De ‘nineties babies’ zijn duidelijk in de meerderheid en daar is Badu mee in haar nopjes. “Ik heb mijn album Baduizm geschreven voor de nineties babies, omdat niemand die toen in leven was me begreep. Ik heb het geschreven voor mijn eigen baby, die toen in mijn buik zat”, vertelt ze.

Het nummer dat volgt, Dear Misery, kondigde ze in het begin van de jaren ’00 tijdens een show aan als een nieuwe song. Vervolgens is het nooit terechtgekomen op een album en speelde ze het zelden live, naar eigen zeggen nooit eerder in Nederland. Het is een prachtig nummer dat een ode brengt aan gebroken harten. Blijkbaar kon iemand in haar entourage het niet meer aan en heeft diegene haar in haar oor gefluisterd dat ze niet in Amsterdam, maar in Tilburg is vanavond. Nou is ze zelf degene die erom moet lachen.

Twerken en dansen
Ze vraagt het publiek wat ze verder moet spelen en het resultaat is Cleva, van het album Mama’s Gun uit 2000, waarin ze voornamelijk begeleid wordt door een erg slecht klinkende en daardoor afleidende bas. Toch is het nummer bijzonder leuk, vooral door de strekking van Badu: ik zie er misschien niet perfect uit, maar wat zou het – ik ben slim en dat is veel belangrijker. Het toentertijd controversiële Window Seat vormt een hoogtepunt van de avond en tijdens het daaropvolgende instrumentale stuk demonstreert Badu dat ze met een lichaamsdeel nog steeds erg blij is: haar kont. Ze twerkt en danst wild over het podium, na een paar minuten bijgestaan door haar in een kimono gehulde vriendin, en vloekt na afloop als ze buiten adem blijkt te zijn.

Na het fantastische Didn’t Cha Know neemt ze even afscheid van de zaal, maar haar band blijft ons ophitsen. Als Badu terug het podium op komt, laat ze iedereen de handen opsteken om energie met elkaar te delen. Ze is net een religieus leider, maar het heeft weinig met traditionele religies te maken. Ze praktiseert Baduisme, een vorm van spiritualiteit waarbij ze ervoor wil zorgen dat iedereen het beste uit zichzelf en zijn of haar leven haalt. We overstijgen ras, religie en gender, gebiedt ze ons. Bij Bag Lady danst iedereen in de zaal simpelweg extatisch van geluk. Ze springt het publiek in en laat een aantal jongens en meiden meezingen. Sommigen gaat dat beter af dan anderen. De meiden raadt ze moederlijk aan om vanuit hun pussy te zingen, wat nog blijkt te helpen ook. “I’m sorry, I know you’re like twelve but it’s true!” Hoewel haar bekendste hit Tyrone schittert door afwezigheid, hebben we toch kunnen genieten van een bijzondere avond onder leiding van een nog bijzonderdere vrouw.

Erykah Badu in 013 Tilburg
Gezien op 12 augustus in 013 Tilburg
Foto’s door Peter de Jong