De aanloop naar Fortarock dit jaar was op z’n zachtst gezegd niet de meest vloeiende. Na de bekendmaking van het programma klonk nogal wat teleurstelling uit de metalwereld. Waar waren de grote namen? De organisatie luisterde naar de kritiek en besloot de ticketprijs fors naar beneden bij te stellen; een mooi voorbeeld van hoe het gaat in de scene: we doen het met z’n allen en we hebben elkaar nodig. Fortarock was daardoor iets kleiner van opzet dit jaar, maar wel goed gevuld. En ook niet onbelangrijk: in tegenstelling tot alle weerberichten was het een heerlijke droge dag en liep iedereen met het zonnetje op de kruin!
En hoewel de opkomst van 15.000 man slechts een fractie is van de aantallen die Fortarock eerder op de been bracht; van teleurstelling over het programma is op de dag zelf weinig te merken. De sfeer is die van een rustig, gemoedelijk en zomers onderonsje van metalfans onder elkaar. Want waar Fortarock gewoonlijk altijd wel enkele grootheden wist te boeken die ook buiten het metalgenre op belangstelling kunnen rekenen (zoals Rammstein of Opeth), was de 2015-editie uitsluitend interessant voor de ware metal-volgelingen. Voor hen zaten dan ook genoeg snoepjes in het programma, in de vorm van oude legendes of veelbelovende nieuwkomers. In die laatste categorie mag het Noorse Leprous als eerste band meteen de volstromende weide opwarmen. En dat lukt, met een strak voortdenderende show, die als een van de weinige vandaag ook draait om synthesizers en een hoog zingende frontman. Leuk, maar voor de ware impact zullen we moeten wachten tot de Amerikaanse reuzen later die dag.
Het blijft een typisch Amerikaans concept, Godsmack. De spierballenrock verkoopt in eigen land stadions uit, maar hier is de reputatie van de band toch wat bescheidener. Sterker nog: de laatste keer dat Sully Erna en de zijnen in Nederland waren, dateert alweer uit 2003 en dat was in een voorprogramma. Godsmack overleefde de hele nu-metalhype wonderbaarlijk door te doen waar het goed in is: songs schrijven vol testosteron, stoer gebrul en stevige gitaarpartijen. Dat slaat in Europa misschien wat minder aan, maar als je het daarop niet kunt winnen, moet je zorgen dat je een goede show hebt. En dat heeft Godsmack. Niet alleen speelt de band uitermate strak, maar de mannen weten het publiek erbij te houden door halverwege een tweede drumstel het podium op te rijden voor Erna, waarop een spectaculaire drumtandem ontstaat. Later volgt nog een medley met bekende gitaarriffs en de hit I Stand Alone is de afsluiter. Eigenlijk ontbreekt alleen het vuurwerk bij het optreden. Godsmack is van het grote gebaar en dat is af en toe best lekker.
Er zijn fotogeniekere bands op aarde dan Red Fang. Nee, dit zijn geen publieksmenners of charismatische bespelers, maar mannen die vooral naar hun instrument kijken en alle remmen los gooien. Spelen tot je erbij neervalt, lijkt het credo van deze Amerikanen. Goed, met zo’n attitude moet je er natuurlijk wel voor zorgen dat je muziek spannend genoeg blijft om het redelijk goed gevulde veld te kunnen bekoren. Het lukt Red Fang ten dele. De band mag dan een van de minder hardere van de dag zijn, de stonerrock knalt wel. Maar aan het eind zijn we toch een beetje murw geslagen door het eenzijdige tempo. Prima band en dito optreden, maar uiteindelijk net niet genoeg om onze aandacht er een heel concert bij te houden.
We zien vandaag veel frontmannen voorbij komen. Frontmannen die bijna niks zeggen, frontmannen die roepen dat ’the motherfucking crowd’ mee moet klappen en frontmannen die vooral hard brullen. En Neil Fallon, de zanger van Clutch, geeft vandaag een lesje charisma. Fallon hoeft niet zelf aan te zetten als hij wil dat het publiek zijn handen op elkaar doet, dat doet het uit zichzelf. De stonerbluesrockers zijn op Fortarock misschien een beetje de vreemde eend in de bijt, maar het lijkt ze niet te deren. Er komen vooral songs voorbij uit de tweede helft van hun inmiddels imposante carrière (sinds 1991), met de nadruk op de laatste plaat Earth Rocker, misschien wel hun beste. En hoewel de band uitermate strak speelt en vooral het gitaargeluid erg vet klinkt, is het Fallon die de show steelt. Als een bezeten priester draagt hij zijn teksten voor en voor heel even zijn we allemaal even lid van deze kerk. Clutch brengt vandaag de soul naar Fortarock. Hallelujah.
Stukken minder opzwepend is het optreden van Venom dat hierop volgt. Het was een van de interessantere namen op het programma, want deze Britten waren begin jaren tachtig toch maar de grondleggers van het trash- en blackmetalgenre. Veel kansen om ze live aan het werk te zien, zijn er tegenwoordig niet meer, maar op het podium lijkt de band vooral door de tijd ingehaald. In de nogal matte en eentonige show werken de heren zich plichtmatig door de songs heen. Leuk om deze legendes een keer te zien, maar na de energie en moeite die bijvoorbeeld Godsmack in de show stopt, is deze weinig verfrissende act zeker niet de meest memorabele.
Er werd onder metalfans nogal geklaagd over slotact Slipknot, dat geen waardige afsluiter voor Fortarock zou zijn. Goed, het is misschien van een ander kaliber dan Iron Maiden of Rammstein, de hoofdacts van de afgelopen jaren. En dat de band in februari ook al in Nederland was, draagt niet echt bij aan de exclusiviteit. Maar een blik op het podium vanavond en je kunt er niet omheen dat de Amerikaanse groep qua show in ieder geval niet onderdoet voor de eerder genoemde acts. Percussionisten die met troms en al ronddraaien en de lucht in gaan, een indrukwekkende lichtshow en vuur, heel veel vuur. Slipknot is bijna net zo erg theater als een band, een circus is misschien een beter woord, en dat kan enorm op de zenuwen gaan werken als de show bedoeld is om de muziek te verdoezelen, maar de band maakt op dat vlak ook geen fouten. Slipknot is een machine en je kunt er niet van houden, maar dat het razend goed is, daar kun je niet omheen.
De indruk die aan het einde heerst, is dan ook van een gezellige en leuke dag, maar meer ook niet. Het toch eenvormige programma slaagt er gedurende de dag steeds minder in om het publiek op te zwepen. Je merkt het op de festivalweide: zelfs tijdens de headliners en de afsluiter is de sfeer gemoedelijk, maar ingetogen. Mensen liggen in het gras en kletsen bij vanaf het podium, terwijl de springers en handen-in-de-lucht zich beperken tot een handjevol fanatiekelingen. Een overdonderende ervaring was deze Fortarock dan ook niet, maar wel ‘gewoon’ een verdomd gezellige dag.
Fortarock 2015
Gezien op zaterdag 6 juni 2015
Foto’s: Bert Treep
7 Reacties
En een leuke dag was het! Heb me prima vermaakt. Een festival dat gewoon moet blijven bestaan tussen al die rommel die Nederland heeft. Helaas heeft de schrijver blijkbaar niet alle bands kunnen zien (kan ook niet) want sylosis hoop ik snel weer te mogen zien! Wat een strakke band! Park way drive, heb ik niets mee maar wat een show. En een ode aan rage against the machine, mooi en goed gedaan. Hatebreed… Daar was de pit flink hoor. En lamb of god, strak als altijd (geluid vooraan was iets minder) en ik moet zeggen best pittig met dat warme weer te trashen! Zin in volgend jaar. Moet zeggen dat deze dag me weer deed herinneren aan 2012. Knus gezellig en herrie!
het was men eerste maal dat ik fortarock bezocht..persoonlijk vond ik het goeie affiche voor zijn prijs..bij ons in belgie vind men dat niet..hatebreed en parkway drive waren de groepen waar voor ik kwam..ze waren kei goe..papa roach heeft er met mij een fan bij..als da niet,goe was,weet ik het nie meer,ouder metal groeps waren ok,zoals meestal,slipknot stelt bijna nooit teleur..dus voor mij persoonlijk was de dag meer dan geslaagt..oja fortarock in the city was ook leuk,paar mooie en nieuwe bands leren kennen,en dit maar voor 5 euro..hopelijk volgend jaar terug zo
Erg leuke dag. Leuk om van alles te zien en te horen. Ook veel bands die ik niet kende. Op een enkele band na zat de show heel strak in elkaar. Het geluid vond ik over het algemeen wat minder. Het geluid van de bassdrum kwam bij veel optredens heel erg naar voren en drukte de rest naar de achtergrond.
Ik heb het vorige optreden van Slipknot in de Goffert gezien en dat maakte op mij veel meer indruk. Toen waren het echt beesten op het podium, nu leken het makke lammetjes. speelde wel erg strak.
Ook Epica zat strak in elkaar, al leek Simone wat moe…
Al met al erg gezellige dag en tevreden lopend naar huis.
Top sfeer! Kon gewoon met mn zoon op de nek naar voren zonder een moment van zorgen. Lekker rocken en rammen op een leuke manier. En Hatebreed kende ik nog niet maar die kickten! + 3 fans! ps. t zweetbandje zit om zijn arm, moest t aan de juf laten zien ;)
Het probleem is dat mensen altijd wat te zeuren hebben, voor 50 Euro was dit gewoon een heel dik affiche. Slipknot, Hatebreed,
Tom, ik heb je een paar keer zien rondlopen met je zoontje in je nek. Klasse man! Dat mannetje had het zichtbaar naar zijn zin, en dat zag de zanger van Hatebreed inderdaad ook. Jammer dat ze hem niet even op het podium hebben gezet, wie weet volgend jaar ;-). Op de website van de Gelderlander staat nog een foto van jullie!
Je schrijft dat Godsmack het publiek erbij wist te houden door een drumtandem te houden met de zanger op de 2e drums. Maar ik haakte daar juist af! Op zo’n relatief korte set wil ik graag dat er veel nummers gespeeld worden en niet vervallen in dit soort zijstapjes. Voor mij een tegenvaller want ik wilde ze héél graag zien spelen. Verder wel een topdag!
Dit was het derde achtereenvolgende jaar dat ik naar Fortarock ben getogen.
Ik was vooral nieuwschierig naar Carach Angren, een band van Nederlandse bodem.
Ik moet zeggen dat ze het niet onaardig deden en dat het geluid wel lekker klonk, ik denk dat ze de komende jaren wel eens uit zouden kunnen groeien tot een van de beste extreme metalbands van ons land en daar buiten.
Verder ging mijn aandacht ook uit naar Lamb of God, een band waar ik al veel over gehoord had.
Ik moet zeggen dat het een van de beste optredens was van deze dag, wat energie gooit die zanger erin zeg, kan zeggen dat ze je echt van je sokken blazen met hun tomeloze energie.
Ook Venom had mijn aandacht.
Deze oervaders van de black metal draaien lijkt het wel al eeuwen mee en het is toch knap dat ze zich toch nog staande kunnen houden in deze tijd.
Tuurlijk, de jaren beginnen te tellen maar dat hebben we vorig jaar bij Slayer ook gezien, het is allemaal zo energiek niet meer dan vroeger maar dat ze nog steeds een puik stukje muziek kunnen spelen staat buiten kijf en daar draait het natuurlijk om.
Volgend jaar ben ik weer van de partij wat de lineup ook is.