Dit weekend stond Nijmegen weer in het teken van Neerlands grootste metalfestival: Fortarock. Ondanks de niet aflatende zon wisten duizenden in het zwart gehulde muziekliefhebbers opnieuw de weg naar het Goffertpark te vinden, om zich aldaar te laven aan keiharde muziek en ijskoud bier. Een dergelijk een-tweetje is natuurlijk onweerstaanbaar voor de LFL-redactie en daarom trotseerden ook wij op de tweede festivaldag de verzengende hitte voor een zondag vol metalgeweld.
Metal is zeker niet alleen voor zwareshag-rokende bebaarde mannen met lange haren en spijkerjasjes aan, zo zien we bij hoofdpodiumaftrapper Architects. Achter ons staat een meisje van een jaar of veertien met haar moeder hevig met haar hoofd meedeinend te genieten. Logisch, dat doen wij ook. De mathcoreband speelt zo gruwelijk hard dat we na afloop onze oordoppen een veldje verderop uit het gras moeten plukken. En met zanger Sam Carter heeft Architects een frontman die zelfs net na het middaguur iedereen bij de kladden pakt. Een band voor een nieuwe generatie metalliefhebbers. Fijn dat het genre zich met dit soort acts blijft ontwikkelen. [PG]
Ieder jaar staat er wel een Monster Truck-achtige groep op Fortarock: een seventies-achtige rockband met blues- en southern-invloeden, een gitarist zonder shirt aan en heel veel haar op het podium. Dit jaar is Monster Truck zelf de Monster Truck van het festival. Erg origineel is het natuurlijk allemaal niet, maar de band heeft wel een aantal killerriffs in huis. Dat, met een goede solo op zijn tijd en de prima stem van frontman Jon Harvey, zorgt voor fijn laidback moment tussen al het metalgeweld door. [PG]
Het uit Venice Beach, Californië afkomstige Suicidal Tendencies voelt zich goed op zijn gemak in de allesverschroeiende Fortarock-zon van vandaag. Vanaf de eerste seconden van You Can’t Bring Me Down gaan zanger Mike Muir en de zijnen er hard tegenaan, waarbij de volledige oppervlakte van het hoofdpodium benut wordt. Achter het drumstel ontdekken we overigens niemand minder dan Dave Lombardo: de zo oneervol ontslagen Slayer-drummer die tegenwoordig bijklust als Suicidal-trommelaar. Ook hij heeft het overduidelijk naar zijn zin en tezamen trakteert het oorspronkelijk in 1981 opgerichte vijftal het toegestroomde publiek op een energieke mix van hardcore, thrashmetal en gierende solo’s. Hopelijk zet de band die lijn ook door op het later dit jaar te verschijnen twaalfde studioalbum. [JJ]
Vorig jaar stapte zanger/gitarist Abbath na een hoop bonje uit de invloedrijke black metal-band Immortal. De Noor (die bij de burgerlijke stand bekendstaat als Olve Eikemo) ging niet bij de pakken neerzitten en stampte onder de naam Abbath vliegensvlug een nieuwe band uit de grond, waar we onder anderen ook bassist King Ov Hell (ex-Gorgoroth/God Seed) in terugvinden. Alvorens de show bouwt Abbath de spanning op met zijn gebruikelijke vuurspuw-act, maar direct daarna gaat het jammerlijk mis. Tijdens het eerste nummer blijft Abbaths gitaar uitvallen en de gitaartech krijgt het probleem maar niet verholpen. Uiteindelijk loopt de gitarist daarom zelfs even het podium af om zijn personeel uit te foeteren. Toch blijft het ook daarna – door geklungel met effecten en een zichtbaar geïrriteerde King – enigszins behelpen. Met zijn zwartgallige joligheid weet Abbath de boel nog wel vermakelijk te houden, maar het geluid blijft niettemin een ietwat chaotische brij. [JJ]
Na het tegenvallende Super Collider (2013) revancheerde Megadeth zich eerder dit jaar met het vijftiende album Dystopia. Hierop klonk de band gretiger en agressiever dan op zijn voorganger, wat ongetwijfeld voor een deel te danken zal zijn aan de komst van Lamb Of God-drummer Chris Adler en gitarist Kiko Loureiro (Angra). Vooral die laatste maakt ook live zijn rol waar, want diens gesoleer is indrukwekkend en strak. Overigens zit sowieso het meeste vuurwerk van Megadeths optreden in de duellerende gitaarpartijen tussen Loureiro en bandopperhoofd Dave Mustaine, want voor de rest komt de show van de thrashveteranen wat mat en statisch over. Het soms waaierende geluid helpt wat dat betreft ook niet mee, maar gelukkig hebben de meeste mensen in het publiek daar maling aan. Die steken gewoon de ‘metal horns’ de lucht in en brullen luidkeels mee met klassiekers als Sweating Bullets en Peace Sells. [JJ]
Tja, probeer Babymetal maar eens te duiden. Het Japanse verschijnsel is waarschijnlijk de meest opzienbarende act die het metalgenre momenteel kent. Drie cartooneske zangeressen die zoete popdeuntjes over snoeiharde metal zingen: het is nogal onconventioneel. Maar de tent staat afgeladen vol als de band rond etenstijd begint, iedereen wil het toch even zien. En dat is ook een beetje het probleem met Babymetal. Je gaat ernaar kijken, verbaast je hoe raar het is, haalt je schouders op en gaat erna weer weg, om anderen te vertellen hoe raar het eigenlijk is. Een gimmick, dus. En hoewel de band echt enorm strak speelt en het geluid geweldig is, ontstijgt het dat niveau niet echt. En we kunnen ons ook niet aan het idee onttrekken dat de zang niet altijd even live is. Qua concept is Babymetal zeker geslaagd en het is goed te zien dat dit soort nieuwe projecten het genre een beetje opschudden, maar het is zeker geen act die we dit jaar nog drie keer moeten zien. [PG]
Voor een stevige pot old school death metal kunnen we vandaag terecht bij Obituary. Sinds midden jaren tachtig timmert de band uit Florida al aan de weg, met tijdloze (en gezellig getitelde) albums als Slowly We Rot (1989) en Cause Of Death (1990) tot gevolg. Ook vandaag stellen de Amerikanen zeker niet teleur en men zet een solide set neer: log, loom en met een extreem heavy groove. Een perfect middagprogramma voor op een hete, broeierige dag als deze. [JJ]
Het schijnt dat Paul Simon zelf fan is van Disturbeds cover van The Sound Of Silence. Yes, laat het maar aan Amerikaanse metalbands over een klassieker van een flinke dosis bombast te voorzien. Bij Disturbed worden dan ook de pauken het podium opgerold. Amerikaans, dat is sowieso wel het toverwoord bij de band. Dit is metal met grote gebaren, de vuist in de lucht en de spierballen laten rollen. En het werkt keihard. Het veld bij het hoofdpodium staat afgeladen vol en hoewel het album Immortalized nog geen jaar oud is, krijgen we een lekker gevarieerde show met veel oude knallers. En het blijft niet bij de Simon & Garfunkel-cover: we krijgen nog een heuse medley waarin Nine Inch Nails, U2, The Who en Rage Against The Machine voorbijkomen. Het wordt afgetopt met fanfavoriet Down With The Sickness. Disturbed laat vandaag niks aan het toeval over: zo zet je dus een superprofessionele show neer. [PG]
Aan King Diamond de taak om vandaag het programma in de Rockhand Stage af te sluiten en de Deense heavy metal-pioniers krijgen liefst negentig minuten toebedeeld. Het grootste deel daarvan is echter ingeruimd voor de integrale vertolking van Abigail: de metalklassieker die oorspronkelijk in 1987 het licht zag. Voorafgaand aan de show was het wel nog even de vraag in hoeverre zanger en naamgever King Diamond de voor hem kenmerkende en ijzingwekkend hoge noten zou halen, maar direct bij opener Welcome Home worden die twijfels in één keer van tafel geveegd. Hij kan het nog! Knap – zeker wanneer je je bedenkt dat de beste man reeds 59 jaar is en dat zijn leven een aantal jaren geleden nog aan een zijden draadje hing na een serie hartaanvallen. Tel daar nog de uitgebreide stageshow bij op (het podium is omgebouwd tot horrorhuis) en je hebt een King Diamond-concert dat elke liefhebber tevreden achterlaat. [JJ]
Eenieder die zijn metal het liefst versneden ziet met Keltische folkmuziek wordt vandaag op zijn wenken bediend door Eluveitie. Het Zwitserse gezelschap speelt melodische death metal en vult het gebruikelijke instrumentenarsenaal aan met onder andere viool, mandola en een draailier (hurdy gurdy). De band maakt gebruik van zowel mannelijke vocalen als een cleane, vrouwelijke zangstem, wat de dynamiek absoluut ten goede komt. Omdat de show vooral op bezwerende folkmuziek lijkt te leunen – waarbij een grote rol is ingeruimd voor allerhande zenuwachtige fluitjes – moet je daarentegen wel echt een liefhebber zijn om de show van begin tot eind uit te zitten. Aan het toegestroomde publiek te zien, zijn er echter gelukkig ook daarvan genoeg aanwezig op Fortarock. [JJ]
Volbeat maakt nogal wat los, zo bleek maar weer toen de band als hoofdact voor Fortarock bekend werd gemaakt. Vooral onder de zogenaamde fijnproevers is het nogal hip om de neus op te halen voor de spierballenrock van dit Deense gezelschap. Weinig origineel, veel effectbejag en als je een song hebt gehoord, heb je ze allemaal wel gehoord, is een veel gehoorde opmerking. Nee, Volbeat is niet de band die je vanuit je chesterfield al kinnenkrabbend eens lekker moet gaan analyseren. Gelukkig zijn er op Fortarock geen lederen stoelen en zijn onze vingers vooral druk bezig met duivelshoorntjes uitbeelden. Volbeat moet je live namelijk vooral over je heen laten komen. De band dendert anderhalf uur lang door als een sneltrein. Frontman Michael Poulsen maakt gretig gebruik van de enorme loopbrug op het podium, zweept het publiek op en mocht je aandacht toch nog ergens verslappen, zijn daar altijd nog de grote vlammen. Natuurlijk wordt er aardig wat gespeeld van het nieuwe album Seal The Deal & Let’s Boogie, maar het zijn songs als Sad Man’s Tongue en Heaven Nor Hell die nog steeds het meeste losmaken bij het publiek. En dat gaat dan ook tot het gaatje vanavond. Volbeat staat garant voor feest. Een waardige afsluiter. [PG]
Fortarock 2016
Gezien op zondag 5 juni 2016
Foto´s: Bernard Bodt
0 Reacties