Glen Hansard toert alweer een fiks aantal jaren de wereld rond met een ‘soloshow’, maar de frontman van rockband The Frames neerzetten als traditionele singer-songwriter is veel te kort door de bocht. En dat geldt al helemaal voor zijn huidige tour. Gesteund door een elftal topmuzikanten blies de bebaarde Ier twee dagen op rij de propvolle Ronda-zaal van TivoliVredenburg omver met zijn grenzeloze muzikaliteit, charisma en songschrijvers-vakmanschap.
Wie zijn meest recente albums heeft gehoord – Didn’t He Ramble en het eerder dit jaar verschenen Between Two Shores – weet dat Glen Hansard niet te bang is om buiten de singer-songwriterlijntjes te kleuren. Soul, jazzy pop, folk, rock: hij verpakt al die invloeden met speels gemak in sterke liedjes, met zijn krachtige, emotionele stem als eeuwige rode draad. En dus is het niet gek dat hij tijdens deze tour niet alleen wordt bijgestaan door een solide (rock)band, bestaande uit o.a. leden van The Frames, maar ook door een strijkerstrio en een blazerssectie.
Verrotte gitaar
Het tweede optreden in de Ronda trapt hij echter wel af zoals velen hem kennen: in z’n eentje, met een behoorlijk verrotte semi-akoestische gitaar speelt hij het prachtige This Gift – dat hij prompt na een halve minuut verknalt als hij even de tekst kwijt is. Een luid ‘fuck!’ schalt door de zaal, gevolgd door een lachsalvo van eerst de schuldige zelf en daarna de overige aanwezigen. Waarna hij zijn gitaar weer pakt en het nummer opbouwt naar een grandioze, euforische finale waarbij hij zijn instrument zo hard geselt dat ik bijna medelijden met het arme ding krijg. Waanzinnig.
Lang duurt zijn eenzaamheid echter niet. Al gauw stroomt het podium vol met muzikanten en is het feestje echt begonnen. En een feestje is het. Natuurlijk dankzij Hansards altijd sympathieke en gezellig-chaotische podiumpresentatie, maar zeker ook de fors tetterende blazerssectie (met trombone, trompet en saxofoon) zorgt regelmatig voor een verrassend swingend sfeertje. Zoiets valt en staat echter wel met de opbouw van de setlist en die zit uitstekend in elkaar. Net als ik een beetje moe dreig te worden van alle drukke toeters, gitaarsolo’s en/of tromgeroffel neemt Hansard gas terug om een verstild pareltje als Winning Streak of Wedding Ring in te zetten.
En ook fijn: de Ier is en blijft een ware verhalenverteller. In zijn songs, maar zeker ook tussen de nummers door. Zo vertelt hij voorafgaand aan Shelter Me over zijn ontmoeting met Joni Mitchell, toen hij mocht optreden op een festival ter ere van haar zeventigste verjaardag. “Joni wilde graag met mij een kleedkamer delen – tot grote irritatie van de jaloerse Rufus Wainwright. Het ging haar echter helemaal niet om mij, maar om het feit dat ze op die kamer mocht roken. Maar ze vertelde me verder dat een songwriter niet meer of minder doet dan op rijm vertellen wat ‘ie meemaakt. Door die simpele waarheid kon ik een week lang niet slapen.”
Gejat van Twin Peaks
Verder babbelt Glen onder meer over zijn liefde voor Angus Young, relaties en hoe Eddie Vedder ervoor zorgde dat hij zijn Oscar-winnende song Falling Slowly zelf weer ging waarderen. “Op een gegeven moment voelde ik dat nummer niet meer en wilde ik het eigenlijk niet meer spelen. Maar tijdens de tour met Eddie Vedder, voor wie ik het voorprogramma deed, wilde Eddie specifiek dat liedje samen zingen. En ik heb er zowaar weer lol in gekregen.” En dus draagt hij de overigens hemeltergend mooie uitvoering van Falling Slowly op aan Eddie, Markéta Irglová (met wie hij het nummer schreef) en Angelo Badalamenti (“Ik ontdekte onlangs dat ik de melodie van Falling Slowly onbewust heb gejat van de theme song van Twin Peaks”). En hoewel slap geouwehoer bij sommige vakgenoten eerder afleidend en soms zelfs licht vervelend is, hebben Glens praatjes tussendoor juist een echte meerwaarde.
Marieke
Wellicht onverwacht, maar ondanks zijn relaxte uitstraling is een concert van Glen Hansard behoorlijk strak geregisseerd. Dat blijkt als na een half uurtje een blonde dame in het publiek laat weten dat ze graag piano wil spelen tijdens Bird Of Sorrow. Hansard voelt zich duidelijk wat ongemakkelijk door het verzoek (“We bereiden alles altijd tot in de puntjes voor”), maar laat zich uiteindelijk toch ompraten. Zijn zorg blijkt al snel onterecht, want deze Marieke doet het meer dan prima en zorgt er mede voor dat Bird Of Sorrow een van de hoogtepunten van de avond is. “Heb je de komende tien dagen iets te doen, Marieke?”, vraagt Hansard na afloop met een grijns.
Hoogtepunten zijn er overigens te over. Het eerdergenoemde Falling Slowly, de doordenderende uitvoering van The Frames-klassieker Fitzcarraldo, de massale publieksparticipatie tijdens o.a. Her Mercy, een bijzonder up-to-date coverversie van Woody Guthrie’s Vigilante Man… ik heb voorlopig weer genoeg kippenvel gehad, geloof ik. Tweeënhalf uur lang puur muzikaal vakmanschap, met verve gebracht door een van de beste songwriters en podiumbeesten van deze tijd – die zichzelf ook nog eens blijft ontwikkelen. Ik verheug me nu al immens op de volgende keer.
Glen Hansard in TivoliVredenburg
Gezien op zondag 11 februari 2018
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties