Een artiest met een rijk verleden kwam zingen en praten in de openlucht in het Amsterdamse Bos. Graham Nash was op zijn best en de locatie tussen de bomen en onder de vliegtuigen had zowel positieve als negatieve invloed op dit zomerse optreden.
De Brit Graham Nash (1942) kennen we van The Hollies, van zijn solowerk en vooral ook van zijn samenwerking in diverse configuraties met David Crosby, Stephen Stills en Neil Young. “Als ik alle nummers die ik ken zou spelen, zouden we hier een hele dag zitten”, zegt Nash aan het einde van de show. Keuzes dus, en deze avond kwam er geen slechte song langs. De singer-songwriter, zeer Engels en met een volle bos zilver haar, trapt af met Wasted On The Way van CSN. Al in het eerste couplet de strofe ‘I am older now’, maar aan zijn stem is dat niet te horen. De instrumenten – twee gitaren en toetsen, dus geen drum of bas – kunnen maar moeilijk opboksen tegen het gebrek aan akoestiek van deze open betonnen bak tussen de bomen, maar de vocalen houden wel stand.
“Wat is het hier mooi”, verzucht de zanger. Dat wel inderdaad. Het is An Intimate Evening Of Songs And Stories, dus bijna ieder lied krijgt een anekdotische inleiding. Marrakesh Express is een bijzonder nummer, niet alleen vanwege het verhaal dat Nash erbij vertelt (op reis langs de hippie trail), maar ook omdat het zo’n duidelijk keerpunt is in zijn carrière, kenmerkend voor een periode in de muziekgeschiedenis. Nash schreef het voor zijn band The Hollies, zijn medebandleden vonden het te vreemd en niet commercieel genoeg en dat werd een van de redenen voor Nash om te vertrekken. Niet veel later stond het op de plaat van zijn nieuwe band en de rest is geschiedenis…
Vliegtuiglawaai
Het contrast met Bus Stop van The Hollies is inderdaad treffend en vervolgens vertelt Nash over het ontstaan van I Used To Be A King (toen het uit ging met Joni Mitchell) en dat hij altijd de emoties waarover hij zingt herbeleeft tijdens het optreden. Vandaar de kwade blik bij Immigration Man, waar hij zelf even van moet bijkomen. Ook Sleep Song viel niet in de smaak bij The Hollies (ze vonden het te pikant). Het veel nieuwere Myself At Last is het eerste van vele nummers dat verstoord wordt door vliegtuiglawaai. Graham Nash reageert flegmatiek. “Dat is vast David Crosby”, met wie hij immers in onmin leeft. En vele vliegtuigen verder: “Dat is Neil, die is altijd te laat.” In Military Madness komt de eerste verwijzing naar Donald Trump langs, A Day In The Life is de laatste song voor de pauze.
Het gevoelige intro van Right Between The Eyes wordt luid onderbroken door vliegtuig nummer zoveel. De inspiratie voor het fraaie Just A Song Before I Go blijkt veel prozaïscher dan verwacht: het was het resultaat van een weddenschap met een drugsdealer op Maui, Hawaï. Het leverde Nash 500 dollar op. Golden Days geeft aanleiding om meer over Trump te klagen, in Mississippi Burning is Nash nog zichtbaar kwaad over veel oudere misstanden. Het geluid wordt niet beter en de vliegtuigen blijven komen, maar we hebben een prachtige avond. Cathedral, Our House (met weer een Joni-anekdote) en Chicago zijn hoogtepunten. Vooral het laatste nummer, vol verontwaardiging over de rellen daar in 1968, raakt een snaar en tot verbazing van eventuele sceptici zingen we allemaal oprecht en uit volle borst: ‘We can change the world’. Vanavond kan dat.
Met toegift Everyday gaan we nog verder terug in de tijd (The Hollies werden vernoemd naar Buddy) en Teach Your Children vormt een perfecte afsluiting. In augustus mag David Crosby het hier zelf opnemen tegen de vliegtuigen…
Graham Nash in het Amsterdamse Bostheater
Gezien op zaterdag 14 juli 2018
Foto’s: Armelle van Helden
0 Reacties