Greta Van Fleet in 013

Babyboomers en tieners, samen aan het bier tijdens een 70’s rock revival in 013. Klinkt als een prima vader-zoon-uitje. Greta Van Fleet verbindt generaties door het spelen van muziek uit een tijdcapsule. Een bak talent met jeugdpuistjes, dat tijdens een zoektocht naar zichzelf bedacht dat de muziek van voor hun tijd eigenlijk veel beter was. Wisten jullie al dat Greta Van Fleet wel eens wordt gezien als ‘de jonge Led Zeppelin’? Wel? Je meent het.

Een beetje geïrriteerd staat zoonlief toe te kijken hoe zijn vader onhandig hun jassen in een kluisje frommelt. Het is een beetje onwennig, zo’n avondje uit met je vader. De grote zaal van 013 staat stampvol met keurig gestreken overhemden. Greta Van Fleet komt namelijk de hoop brengen dat het ooit allemaal nog goed komt met onze hitlijsten. Wie had dat gedacht: rock is niet dood!

Vroeger was alles beter
De band start de set met Brave New World, gevolgd door het geliefde Highway Tune. De nummers van ep From The Fires zijn door het publiek duidelijk in het hart gesloten. Het klinkt namelijk allemaal weer een beetje als vroeger. De tijd dat paps nog wilde haren had en zijn moves minder stijf waren dan houterig geknik, om te voorkomen dat de kroost door de grond zakt van schaamte. Ach ja, vroeger. Vroeger was alles beter. Niet alles, maar de muziek wel. En daar is de hele zaal het mee eens, want anders zouden al deze mensen hier niet staan.

Klinkt als…
We kunnen het namelijk maar beter direct benoemen: Greta Van Fleet klinkt natuurlijk ontzettend ‘als’. Er wordt door critici bijna niet anders over gesproken. De stem van Josh Kiszka klinkt ‘als’ en de solo’s klinken ‘als’. De groep heeft heel goed geluisterd naar alle glorie uit vaders platenkast en is daar vervolgens zelf mee gaan jammen. Dat doet niets af aan de jongens als artiesten. We kunnen gewoon maar beter de vinger op de zere plek leggen: de uitvoering is goed en hun spel is behendig, maar het mist een beetje authenticiteit. Het komt gewoon niet helemaal binnen, ook al doen ze ontzettend hun best.

Tijdens het optreden ontstaat hierdoor een milde twijfel: waarom zijn we hier precies? Is het omdat we Greta Van Fleet zo goed vinden, of omdat het gemiddeld beter is dan al het andere wat er op dit moment wordt aangeboden? Het is in ieder geval zeker dat de gebroeders Kiszka en hun vriend over een flinke hoeveelheid talent beschikken. Op zo’n jonge leeftijd is het altijd zoeken naar een manier om dat goed te gebruiken. Daarvoor hoef je niet per se te klinken als Robert Plant.

Covers
Na een bescheiden greep van ep From The Fires en het fonkelnieuwe Anthem Of The Peaceful Army wordt de setlist vervolgd met twee covers. De mannen wagen zich aan een geweldige uitvoering van Evil, het nummer van blueslegende Howlin’ Wolf, met de zeer getalenteerde Jake Kiszka op de snaren. De cover verheldert hoe kundig de jongens muzikaal gezien zijn. Wat goed klinkt, dat weten ze wel. Wat hun eigen sound maakt, moeten ze nog een beetje ontdekken. Gooi er even een scheut ervaring bij en haal er wat druk vanaf. Op je achttiende op missie gaan om ‘rock te gaan redden’ is immers ook niet niks.

Tijdens de laatste ronde wordt Black Smoke Rising fanatiek meegezongen. De vaders in de zaal schudden het eilandje rond hun kruin druk heen en weer. De band klinkt vertrouwder met de song: wat minder zoekend. Met een geweldige nasleep van een solo wordt het nummer gebonden aan de afsluitende hit Safari Song. Een drumsolo volgt, waarvoor ook John Bonham zijn hoedje had afgenomen.

Dubbel gevoel
We verlaten de zaal met gemengde gevoelens. Oh, wat is het fijn dat deze reïncarnatie nu bestaat en wat brengt het een sentiment met zich mee. Maar eigenlijk moet Greta Van Fleet nog hetzelfde leren als veel van hun leeftijdsgenoten: op eigen benen staan. Dat zij een dusdanig goede basis hiervoor hebben meegekregen, belooft alleen maar veel goeds voor de grote talenten. Maar wellicht is het allemaal gewoon een kwestie van te vroeg willen pieken.

Greta Van Fleet in 013, Tilburg
Gezien op maandag 29 oktober 2018
Foto’s: Mitchell Giebels