Je gaat naar een concert van Heaven 17 om het goede van de jaren tachtig opnieuw te beleven. Verantwoord, heel elektronisch en vooral heel swingend. Er was best wat aan te merken op deze avond in De Boerderij, maar het was leuk en het was goed. Wat wil je nog meer?
Als zanger Glenn Gregory en toetsenist Martyn Ware het podium betreden, is het beeld toch iets anders dan we ons herinnerden. Twee kalende mannen, een van hen met een glitterjasje, alsof we in een oude nachtclub zijn beland. Die indruk nemen de heren snel weg: al bij het openingsnummer Circus Of Death (een cover van The Human League) spat het enthousiasme eraf. Gregory lijkt de avond van zijn leven te hebben. Een big smile en meer dan eens kust hij zijn kompaan op het voorhoofd. Hier staat een band die er zin in heeft. Nu ja, band… naast Gregory en Ware staan twee zangeressen (ook glimlachend van oor tot oor) en achter hen, op het tweede toetsenbord, staat een dame die pas na een uur enige mimiek toont.
Twee instrumenten in het totaal. Zo was het vroeger, zo is het nu. Of de rest uit een doosje komt (drums), van een bandje, een stickje of toch uit de keyboards, we weten het niet. Klonken de jaren tachtig zo modderig? Op albums als The Luxury Gap deden ook nog eens een dozijn sessiemuzikanten mee. Die missen we nu. Of zijn onze oren tegenwoordig verwend? Vooral de lage tonen blijven vanavond een morsige drab, maar werkelijk, het mag de pret niet drukken.
Geëngageerd
(We Don’t Need This) Fascist Groove Thang. Geëngageerd was Heaven 17 altijd al. Fijntjes wijst Gregory ons erop dat het nummer nog steeds actueel is. Enigszins schuchter gaan in het publiek armen de lucht in. Politiek of niet, dit swingt. Crushed By The Wheels Of Industry (op de dag af 35 jaar geleden uitgebracht, ook niet echt een liefdesliedje) lijkt de zanger heel wat moeite te kosten. Hijgend vertelt hij zich zorgen te maken over de volgende song, die veel van zijn stem zou vergen. Het blijkt humor of valse bescheidenheid, want We Live So Fast komt er vlekkeloos uit en ook de rest van de avond klinkt Glenn als de spreekwoordelijke klok.
Dat Heaven 17 ook covers van The Human League speelt, zal niemand verbazen. Martyn Ware was immers een van de oprichters van die band. En Philip Oakey werd daar pas de zanger toen Gregory niet beschikbaar bleek. Het kan verkeren. Crow And A Baby en verderop Being Boiled passen dan ook uitstekend op de setlist. You’ve Lost That Lovin’ Feelin’ van The Righteous Brothers is een vreemde eend in de bijt. Wat doet dit nummer uit 1964 op ons jarentachtig-avondje? Het duet lijkt vooral bedoeld om de zangeressen even rust te geven. Nee dan Let’s Dance, als we het toch over covers hebben. Vintage jaren tachtig, krachtig en respectvol uitgevoerd. (In zijn vrije tijd treedt Glenn Gregory trouwens ook op met Tony Visconti en Woody Woodmansey in een Bowie-tributeband.)
Come Live With Me, Let Me Go… publiek en band hebben het uitstekend naar hun zin. Even lijkt het erop dat Penthouse And Pavement het hoogtepunt van de avond gaat worden. Wat een energie, wat een plezier. Heel even maar, want Temptation gaat daar natuurlijk overheen. Toegift Life On Mars is een prachtig nummer en wordt prachtig uitgevoerd, maar voor mij past het niet op een avond als deze. Ik ben de enige kniesoor vanavond wat dat betreft. Bij de tweede toegift is iedereen blij, zelfs de toetseniste lijkt te lachen. Gelijk heeft ze.
Heaven 17 in Cultuurpodium De Boerderij, Zoetermeer
Gezien op vrijdag 12 oktober 2018
Foto’s: Arie van Hemert
0 Reacties