Henny Vrienten in Herberg De Pol

Bij Henny Vrienten zullen velen nog altijd denken aan gillende en flauwvallende tienermeisjes in zweterige popzalen. Gelukkig was daar afgelopen zaterdag totaal geen sprake van, toen de voormalige Doe Maar-frontman in Diepenheim een exclusieve preview van zijn nieuwe album gaf. Lust For Life was erbij.

En Toch… is de eerste echte soloplaat van Henny Vrienten sinds Mijn Hart Slaapt Nooit (1991). Op 6 november wordt het album officieel in De Melkweg gepresenteerd, maar afgelopen zaterdag kregen een kleine 140 mensen het nieuwe materiaal al te horen in het Overijsselse Diepenheim. Hier heeft de zanger een tweede huis en schreef hij vanuit een schuurtje op de weide het merendeel van de nieuwe plaat.

Luisterliedjes
Binnen Doe Maar stond Henny Vrienten altijd bekend als de man van de gelikte, ultracommerciële reggaedeuntjes met vaak wat cynische teksten. Hoe anders is dat op het materiaal van En Toch… dat in Diepenheim wordt gespeeld. Vrienten kiest dit keer voor kleine luisterliedjes, vertolkt met behulp van slechts een gitarist (Wouter Planteijdt) en bassist (zoon Xander Vrienten). Het geheel doet daardoor nog het meest denken aan het werk van Daniël Lohues (die En Toch… produceerde) of zelfs de recente concertreeksen van voormalig bandmaatje Ernst Jansz. Intiem, oprecht, maar vooral kwalitatief erg goed.

Datzelfde kan ook gezegd worden over de teksten, waarin Vrienten vooral teruggrijpt op ervaringen uit zijn eigen leven. Geen liedjes meer over nachtzusters en je lul achterna lopen: we horen een terugblikkende 66-jarige muzikant die bovendien niet te beroerd is de nummers toe te lichten met een aantal persoonlijke anekdotes. Bijvoorbeeld over een stukgelopen relatie (“Maar het gaat nu heel goed met mij, hoor!”) of hoe hij vorig jaar zijn moeder in zee heeft moeten gooien (“Geen zorgen, ze was toen al een tijdje dood.”). Af en toe vliegt de zanger ernstig uit de bocht met zijn stijlfiguren (Mug In De Klamboe als metafoor voor een zeurende vrouw?!) maar al met al behoort het tekstmateriaal van En Toch… tot het beste dat Vrienten ooit geschreven heeft.

Spiekbriefjes en ruzie
Opvallend deze avond is hoezeer het drietal al op elkaar ingespeeld is, zeker wanneer je bedenkt dat dit pas het eerste optreden is met dit materiaal. Vrienten gebruikt weliswaar af en toe een spiekbriefje, maar dat is hem vergeven. Al met al klinkt het geheel al bijzonder strak en foutloos. Als er dan toch een keer iets misgaat, is de oorzaak daarvan veelal technisch: zo wordt een nummer onderbroken omdat er storing van een mobiele telefoon op de speakers te horen is en krijgt Vrienten op een gegeven moment ruzie met de houder van zijn mondharmonica (“Hoe deed die Bob Dylan dat toch altijd?”)

Minpuntjes zijn er ook: bij de meer verstilde zanglijnen heeft Vrienten duidelijk moeite om toonvast te blijven en sommige arrangementen klinken in deze formatie enigszins saaier dan op het album, dat met een volledige band is ingespeeld. Van dat laatste kritiekpunt zullen de mensen die De Melkweg gaan bezoeken echter geen last hebben, want daar speelt Vrienten met een uitgebreidere bezetting. En de bezoekers in Diepenheim, die hebben hoe dan ook een prachtig en uniek optreden mogen meemaken.

Henny Vrienten in Herberg De Pol, Diepenheim
Gezien op zaterdag 25 oktober 2014
Foto: Stephan Vanfleteren