Er zijn genoeg acts die het stempel ‘synthesizerpionier’ opgedrukt krijgen, maar bij weinigen is dat zo terecht als bij Jean Michel Jarre. Doorbraakalbum Oxygène is al veertig jaar oud en de man (inmiddels 68) koestert nog altijd warme gevoelens voor Nederland, dat als eerste zijn sound omarmde. Toch draait de avond in de Heineken Music Hall niet om nostalgie…
In de jaren ’70 en ’80 zat Jean Michel Jarre tijdens zijn concerten veelal verscholen achter een imposante muur van synthesizers en sequencers. Anno 2016 is dat allemaal wat bescheidener: zowel zijn eigen gear als de hoeveelheid gastmuzikanten (een percussionist en extra toetsenist) zijn spaarzaam. Toch wekt het optreden sterk de indruk grotendeels (semi)live te zijn, iets wat bij de Fransman wel eens anders is geweest.
De setlist legt vanavond sterk de nadruk op The Time Machine (2015) en The Heart Of Noise (2016), wat bepaald geen straf is, aangezien deze twee albums behoren tot de sterkste die Jarre de afgelopen twee decennia heeft uitgebracht. Een ode aan elektronische muziek door de jaren heen vormt het overkoepelende thema waarvoor de Fransman met veel grote namen uit het genre samenwerkte. Onder andere tracks ontwikkeld met Pet Shop Boys en Armin van Buuren passeren de revue, maar de meeste indruk maakt het nummer met klokkenluider Edward Snowden, waarin ook een speech van hem is gesampeld.
Oxygène en handjes
Uiteraard mogen ook de nodige klassiekers niet ontbreken: de bekendere stukken uit Oxygène en Équinoxe komen voorbij en het valt op hoe feilloos dat oude materiaal combineert met de hedendaagse tracks van Jarre. Het toont eens te meer aan hoezeer die albums hun tijd vooruit waren, aangezien er amper aanpassingen nodig zijn om ze modern te laten klinken. Enkel aan de beat van Équinoxe 7 is wat gesleuteld, maar dat lijkt vooral bedoeld om de overgang naar Conquistador (waarin Jarre zowaar de gitaar ter hande neemt!) soepeler te laten verlopen.
Veel nummers hebben een dansbaar tintje en Jarre doet dan ook regelmatig pogingen om het publiek mee te laten bewegen. Dat lukt helaas niet. Wat overigens geen teken is van desinteresse: de aanwezigen zijn simpelweg vooral gekomen om te luisteren. Applaudisseren, meeklappen en andere vormen van enthousiasme worden voldoende ingezet, maar de heupjes blijven over het algemeen stil.
Laser Harp
Natuurlijk is een optreden van Jean Michel Jarre ook altijd visueel indrukwekkend. Mannen achter synthesizers zorgen zelden voor een sexy show en dus besefte de Fransman al vroeg in zijn carrière dat er andere middelen nodig zijn om het geheel ook voor het oog aantrekkelijk te maken. In de Heineken Music Hall zien we vanavond een groot videoscherm, bewegende LED-gordijnen en natuurlijk heel veel lasers.
Die lasers zijn bovendien ook functioneel in het afsluitende nummer The Time Machine. Daar komt namelijk de legendarische Laser Harp weer tevoorschijn, waarop Jarre door middel van het onderbreken van de lichtstralen kan zorgen voor melodieën. Het is juist die combinatie van retro en futuristisch die maakt dat een concert van deze man ook veertig jaar na zijn doorbraak nog steeds mateloos interessant is.
Jean Michel Jarre in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op dinsdag 22 november 2016
Foto’s: Bert Treep
2 Reacties
Ik was er dinsdag ook bij.
Vond het publiek echt dodelijk saai. Natuurlijk, je komt om te luisteren en na ieder nummer werd er luidruchtig geklapt en gejoeld maar tijdens een beetje up tempo nummer bleven de meeste handjes, gewoon, in de zakken. Kom op zeg. De mannen staan zich uit te sloven en dan mag je best je handjes in de lucht doen en er een potje bij klappen. Of kwam het door de leeftijd. Merendeel van het publiek was ‘op leeftijd’..
Hoe dan ook, het concert was weergaloos.
Is de recensent er wel bij geweest? The Time Machine was namelijk niet het latste nummer.