Joan Armatrading in De Boerderij, Zoetermeer

Je kunt als artiest op verschillende manieren je professionele loopbaan beëindigen. Doodgaan natuurlijk, of uitdoven in steeds kleinere zaaltjes, of met pensioen gaan. Dat laatste doet Joan Armatrading, geboren in 1950 op Saint Kitts, gedeeltelijk: ze wil muziek blijven maken, maar is nu bezig met haar laatste tour. Gisteravond deed ze De Boerderij aan voor een alleen al daarom bijzonder concert. Een feest der herkenning, waarop wel wat af te dingen viel.

Armatrading komt op, geheel in het zwart gekleed, en toont meteen haar kenmerkende ontwapenende lach, van oor tot oor. Al voordat ze een noot heeft gezongen ontvangt ze een daverende ovatie. Ze praat, lacht en begint te zingen. City Girl, van haar debuutalbum uit 1972. Alleen al de sensatie om die uit duizenden herkenbare stem live te horen, zou een goede reden zijn geweest om naar Zoetermeer te komen.

De afgelopen 43 jaar heeft Joan Armatrading overal ter wereld haar indrukwekkende oeuvre uitgevoerd. In Nederland is ze vooral bekend van de hit Rosie. Ze heeft echter veel meer gemaakt: ballads, blues, jazz en pop, altijd met die speciale, stevige stem. Deze keer toert ze voor het eerst solo. Goed idee, zou je zeggen. Heel wat artiesten, zoals Neil Young en Elvis Costello, om er een paar te noemen, stonden alleen op het podium met speciale versies van nummers die ze eerst met een band speelden. En zeker Armatradings meer intieme nummers, en dat zijn er heel wat, lenen zich uitstekend voor een ingetogen, akoestische uitvoering.

Oudbakken synthesizerklanken
Maar helaas, de artieste heeft ervoor gekozen om zich te laten begeleiden door een vooraf opgenomen geluidsband. Zo zonde: de opnames zorgen voor een steriel keurslijf van oudbakken synthesizerklanken, helemaal niet passend bij wat zangeres en publiek die avond willen bereiken. Het optreden kent daardoor twee kanten: nummers met veel geluidsband en nummers met weinig. All The Way From America uit 1980 valt in de eerste categorie, enthousiast ontvangen door het publiek en enthousiast gezongen, maar dichtgesmeerd met vioolachtige klanken. Ook Rosie krijgt, helaas, helaas, een dergelijke behandeling. Het was vast de beste karaoke-uitvoering die beschikbaar is, maar het had zoveel levendiger gekund. En dat terwijl Armatrading er juist om bekend stond zulke uitstekende muzikanten om zich heen te verzamelen. We herinneren met smart het live-album Steppin’ Out, waarop giganten als Ricky Hirsch en Ritchie Hayward te horen zijn.

Maar gelukkig, er zijn ook nummers waarbij de geluidsband uit blijft of zacht staat. Dat is een van de redenen dat The Weakness In Me een hoogtepunt vormt van het concert. Het is daarnaast een prachtig nummer en de belangrijkste reden is dat Armatradings stem hier heel mooi met haar ingetogen pianospel combineert. Verschillende paren in het publiek pakken elkaars hand en kijken elkaar in de ogen, zich er al dan niet van bewust dat dit nummer over overspel gaat. De sfeer is intiem en halverwege het concert laat Armatrading dia’s zien waarbij ze een verhaaltje vertelt. Over die jazzclub in Londen, die ontmoeting met Nelson Mandela, die avond Rockpalast. Foto’s van Annie Leibovitz, foto’s van Lord Snowdon. Beelden van een indrukwekkende carrière. Gelukkig sluit Joan af met een overtuigende uitvoering van Willow, vintage Armatrading: intiem, persoonlijk, met een prachtige melodie. Het nummer dat in je hoofd blijft klinken als het concert allang is afgelopen.

Joan Armatrading had een afscheidstournee verdiend met een stevige band die recht zou doen aan haar veelzijdige muziek. In Zoetermeer waren er echter genoeg krenten in de pap die tot vreugde stemden. Ze komt dit jaar nog naar Heerlen, Hengelo en Groningen en daarna is het afgelopen. Gelukkig hebben we Steppin’ Out nog…

Gezien op 20 januari 2015 in De Boerderij, Zoetermeer