Zijn laatste twee albums zijn uitstekend en de vorige keer dat Joe Jackson in Amsterdam optrad, zullen we niet snel vergeten. De verwachtingen waren deze avond in Paradiso dus hoog gespannen. Jackson stelde niet teleur en bracht een vleugje nostalgie en veel goede muziek.
Toen Joe Jackson halverwege de jaren tachtig steeds verder afdwaalde van de rock ’n roll, haakten veel fans van het eerste uur af. Ze misten de man van succesvolle albums als Look Sharp en Night & Day. In 2015 verraste de Brit met het sublieme Fast Forward en dit jaar verscheen Fool. Jackson lijkt weer terug naar de bron gegaan te zijn, veel songs van die plaat zouden niet misstaan op zijn eerste platen. Dat geldt ook voor het openingsnummer van vanavond, Alchemy, dat zo op Body & Soul had gepast. Mij heeft het een wat hoog George Michael-gehalte, maar Jackson weet ons meteen te boeien: zijn charisma is groot en de band speelt strak.
Jubileum
Joe Jackson viert dit jaar dat zijn debuutalbum veertig jaar geleden uitkwam. We krijgen een overzicht van die decennia te horen, zonder dat hij zich beperkt tot de grootste hits. Jackson doet altijd wat hij zelf wil. Hij speelt de meeste nummers vandaag in de originele uitvoering, ook Is She Really Going Out With Him, dat we de afgelopen jaren in veel creatieve versies voorbij zagen komen. Op Another World soleert bassist van het eerste uur Graham Maby. De nieuwe nummers passen dus uitstekend bij de ‘back catalogue’; van Fabulously Absolute gaan we probleemloos naar Real Men, dat het publiek amechtig meezingt. Jacksons stem is suboptimaal, meezingen kan hij dus waarderen. Een paar songs uit de ’tussenjaren’ zorgen ervoor dat de aandacht van het publiek enigszins verslapt. Invisible Man (2008), met een bijzondere kopstem gezongen, is toch best de moeite waard. Paradiso is vanavond uitzonderlijk vol. Gek is dat, uitverkocht is uitverkocht zou je zeggen, maar als frequent bezoeker heb ik het nooit zo druk meegemaakt. Toeschouwers staan tegen de achterwand gerukt, tevergeefs op zoek naar zichtlijnen.
Nostalgie en filosofie
Vanavond speelt Jackson Dave. Uit nostalgie, zegt hij. Bij hem in Zuid-Engeland heetten destijds alle mannen Dave. De hoofdpersoon uit dit lied had geen enkele ambitie en kwam nooit echt verder dan Burton Upon Trent. Zou hij gelukkiger zijn? Wat Joe Jackson niet vertelt, is dat zijn echte naam David is. Niet alleen nostalgie, maar ook filosofie dus… Sunday Papers en You Can’t Get What You Want (Till You Know What You Want) vragen veel energie van de zestiger en bij I’m The Man is hij echt aan wat rust toe. Maar natuurlijk is er de toegift: Steppin’ Out speelt de band vanavond in een zo origineel mogelijke versie, inclusief de drumcomputer uit het stenen tijdperk en baslijnen uit een doosje. Fascinerend (maar het blijft een beetje een zeurnummer). Bij Got The Time gaat nog even alles uit de kast. Heerlijk. Alchemy, voor de tweede keer vandaag, sluit de rij. Het was niet allemaal goud wat er blonk, maar Joe Jackson liet weer zien dat hij helemaal terug is, met sterke songs, oud en nieuw. De jubileumtour is geen gouwe ouwen-show, daar is Joe Jackson veel te goed, te boeiend en te eigenwijs voor.
Joe Jackson in Paradiso Amsterdam
Gezien op 8 april 2019
Foto’s van de show van 4 april 2019 in TivoliVredenburg, door Joke Schot
4 Reacties
Geweldig optrede, goede recensie!
Geen woord van gelogen, alleen dat het publiek tegen de achterwand gerukt stond, lijkt mij een kleine rectificatie waard ;)
Grappig, De toegift van ‘Steppin’ Out’ maakte voor mij de show aan het eind weer helemaal goed. Absoluut geen zeur nummer. Misschien een generatie kloof met de schrijver van deze recentie :-) `Jackson lijkt met zijn nieuwe repertoire het verleden weer in te gaan. Typisch Jackson maar voor mij een beetje te veel hardcore Jackson terwijl de man toch zoveel juweeltjes heeft gemaakt. Ook Beatles invloeden en een raar stemmetje zo af :-) De bassist – die ik vroeger echt top vond – was vanavond beslist matig of zeg maar heel erg standaard. De solo was een succes vond ik. Daarnaast wel een geweldige drummer overigens. Gitarist niets mis mee en mooi pianospel van Jackson.
De solo was GEEN succes bedoelt ik :-)