Kate Bush in Eventim Apollo, Hammersmith

Als Kate Bush het podium betreedt, gaat er een bijna zichtbare siddering door de zaal. Mensen slaan hun hand voor hun mond, knijpen elkaar, er vloeien tranen. Een half uur eerder leek het of het theater zich vulde met de leden van een geheim genootschap: iedere nieuw aangekomene was automatisch ook een ingewijde, die meteen werd opgenomen in de conversatie: “Hoe lang ken je Kate al?” en “Wat vind je haar beste album?” en vooral: “Ze speelt vanavond maar een paar hits.” De meest frequente reacties: “Sinds 1978” en “Hounds Of Love” en “Gelukkig maar…”

Toen Kate Bush dit voorjaar aankondigde deze nazomer een aantal keer op te treden in Londen, was haar vorige tournee 35 jaar geleden. Nu is ze de vijftig ruim gepasseerd, net zoals de meeste leden van haar publiek. Wat strammer, volslank, maar nog met die enorme bos haar en dat kenmerkende geluid. Als ze Lily inzet, de versie van haar album Director’s Cut, blijkt haar stem misschien niet helemaal onaangetast te zijn door de tijd, maar toch krachtig, indrukwekkend en zeer herkenbaar te zijn gebleven.

De muziek van Bush kun je tijdloos noemen, of gedateerd. Ook op haar albums uit deze eeuw lijkt het of ze geen muziek van na de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft gehoord. Maar wat geeft het: Bush is authentiek en uniek. Haar muziek is mysterieus, sensueel, doordacht en warm. Al die termen zijn ook van toepassing op deze avond in Londen.

Weinig hits
Voor de toeschouwers van de eerste show van deze tournee was het een verrassing, het publiek van vanavond was erop voorbereid: weinig hits, het grootste deel van de avond wordt in beslag genomen door twee cycli, de B-kant van Hounds Of Love (1985), genaamd The Ninth Wave, en de tweede helft van Aerial (2005), de Sky Of Honey. Waarom geen avond met ‘greatest hits’? De eerste mogelijke verklaring lijkt voor de hand te liggen: Bush wil zich presenteren als een serieuze artiest, als een kunstenaar, die laat zien wat ze nu kan en waar ze nu mee bezig is. Als je 56 bent, heb je misschien geen zin meer in een opsomming van de liedjes die je schreef toen je 17 was…

Een andere verklaring: Kate Bush vertelt met Before The Dawn een verhaal, over geboorte, dood en wedergeboorte. The Ninth Wave verbeeldt ze met een fraai stuk muziektheater. Een gekantelde huiskamer, de golven van de zee, een videoscherm waarop Bush ons toezingt terwijl ze tot de schouders in het water ligt, zelfs wie in het algemeen geen liefhebber is van dit soort spektakel moet zijn scepsis laten varen. Kort gezegd gaat deze cyclus over het overleven van een schipbreuk. Sky Of Honey neemt het publiek vervolgens mee door een hele dag: van de vroege ochtend via dag en nacht naar de volgende ochtend. Vooral dat laatste is bij Bush van belang: na leven komt nieuw leven. Naast haar op het podium staat haar zoon Bertie, die ook af en toe wat mag zingen. Before The Dawn, dat is het einde van de nacht en het begin van het nieuwe leven. In 1978 zong Bush al: “The more I think about sex the better it gets, here we have a purpose in life (…) The root of our reincarnations.”

Wedergeboorte
En een wedergeboorte, dat is het. Na al die jaren stilte zien we een krachtige en overtuigende Kate Bush, in een Karin-Bloemen-jurk en op blote voeten, totaal in controle, die van het begin tot het einde van het concert weet te boeien. Een band van oudgedienden ondersteunt haar zowel vlekkeloos als enthousiast. En het publiek? Het zwijgt ademloos tijdens de nummers en kirt in de korte pauzes ertussen. Voor deze veertigers en vijftigers kon Kate Bush natuurlijk niets fout doen, maar dat doet niets af aan het feit dat Before The Dawn een magistrale en indrukwekkende ervaring is.

Gezien op vrijdag 19 september 2014 in Eventim Apollo, Hammersmith, Londen