Lowlands 2016 – festivalverslag

Een platte houseact als Disclosure als headliner op zaterdag? De vorig jaar heropgerichte dancepunkformatie LCD Soundsystem die zelfs het hele festival mag afsluiten? En staat er niet heel veel hiphop en elektronica op het programma dit jaar? Er werd door de conservatieve Lowlands-gangers wat gemopperd op de programmering van de 2016-editie, maar zoals altijd was er weer genoeg te genieten in Biddinghuizen. Klappers als Noel Gallagher, The Last Shadow Puppets, Wolfmother en Muse stelden niet teleur, iets kleinere namen als Aurora, Ry X en M83 maakten grote indruk en het weer werkte zowaar ook nog mee – de eerste twee dagen, althans.            

John Coffey

(vrijdag, Bravo) John Coffey is met de laatste loodjes bezig. Nog enkele festivalshows, een tour door het buitenland en dan vier afscheidsoptredens, daarna zit het erop voor de Utrechters. Maar eindigen moet je altijd doen met een knal, daarom levert het rockkwintet vandaag in de Bravo zijn magnum opus af: een circlepit die zo goed als de hele tent beslaat. Kleine zaal of grote tent, het maakt bij John Coffey niet uit: weinig acts kunnen zo goed het publiek opfokken als dit gezelschap. De band werkt zich in een duizelingwekkend tempo door zijn set heen, vliegt af en toe het publiek in en zelfs de confettikanonnen worden van stal gehaald. Zonde dat ze stoppen? Ja, maar op een mooiere manier kan bijna niet. (PG)

Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes

(vrijdag, Bravo) We kunnen ons voorstellen dat het een gezellige boel is in de touringcar van Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes. Tenminste, als het er net zo aan toe gaat als op het podium. De tienkoppige band onder aanvoering van frontman Alex Ebert is er een die haast een overdosis positivisme uitstraalt. De madeliefjes zouden bij wijze van spreken recht uit het gras in onze haren springen. Maar het komt ook over: de Bravo verandert vrijwel meteen na de start in een vrolijk dansende en springende commune, met als hoogtepunt de grote hit Home. Ebert gaat bij de voorste rijen buurten of men nog een verhaal heeft. Het wordt met nog meer gejuich onthaald. Mocht iemand zich afvragen waarom die zon vrijdag nog zo laat scheen: die kwam ongetwijfeld even kijken wie er nog meer zo hard aan het shinen was. (PG)

Warpaint

(vrijdag, India) In een eerlijke wereld zou Warpaint voor een propvolle Alpha-tent hebben gestaan, maar aangezien die eerlijke wereld blijkbaar niet bestaat, moet de Amerikaanse indierockband het met een halfvolle India doen. En da’s zonde, want de zinderende combinatie van indie, garagerock en dreampop van deze vier dames is ook live van een zeer hoog niveau. De liedjes van het binnenkort verschijnende derde album Heads Up zijn qua sound wat meer dansbaar en catchy dan het meer venijnig klinkende ‘oude’ spul, maar juist die perfecte mix van scherp, loom, dromerig en spijkerhard maakt het optreden van Warpaint een van de vroege Lowlands-hoogtepunten. Voor de happy few. (MC)

Oscar And The Wolf

(vrijdag, Alpha) In het thuisland verkopen deze Belgische synth/electro/dreampoppers zalen van Ziggo Dome-formaat met het grootste gemak uit, maar zou Oscar And The Wolf datzelfde kunstje kunnen flikken als sub-headliner in de grootste tent op Lowlands? Ja dus: de uitpuilende Alpha zwijmeldanst en masse als de in een rode leren jas en witte glitterbroek geklede frontman Max Colombie zijn moody teksten nonchalant door de zaal zucht op een bedje van zompige synths. Dat klinkt misschien niet per se positief, maar dat is het wel degelijk, want die liedjes zijn stuk voor stuk van hoog niveau – met het afsluitende Strange Entity als logische hoogtepunt. Oh, en bonuspunten voor de letterlijk oogverblindende lichtshow. (MC)

Muse

(vrijdag, Alpha) Met alle respect voor LCD Soundsystem (en weinig respect voor Disclosure), de enige echte festivalheadliner van dit Lowlands-weekend is toch wel Muse. En dat blijkt ook wel, want niet vaker zou het nog zo godvergeten druk worden in de Alpha als tijdens de show van Matt Bellamy, Chris Wolstenholme en Dominic Howard. Sterker nog: als ik m’n benen kon intrekken, zou ik keurig ingeklemd blijven hangen tussen mijn heftig zwetende buren. Fijn. Los daarvan levert Muse ‘gewoon’ weer een waanzinnig goede show af. Qua aankleding is het allemaal een stuk soberder dan de recente Ziggo Dome-optredens, waarbij o.a. een aantal drones door het publiek heen vloog, maar de mannen spelen als altijd waanzinnig strak, de visuals zijn prachtig en de setlist is een perfecte doorsnede van het oeuvre met hits als Plug In Baby, Knight Of Cydonia, Uprising en Psycho, die stuk voor stuk trommelvliesslopend hard worden meegebruld. Verrassen? Nee, dat doet Muse al lang niet meer, maar belachelijk goed is dit trio nog steeds. (MC)                         

Ry X

(zaterdag, India) De tweede dag van een festival is vaak redelijk zwaar voor ondergetekende – slapen is niet altijd even makkelijk op een festivalcamping en de ingenomen hoeveelheid bier van de vorige avond wil ook nog wel eens een sfeerdrukkende factor zijn. Het optreden van Ry X om 12 uur ’s middags op zaterdag komt dan ook op het perfecte moment: de bloedmooie liedjes van deze baardmans zijn een ware massage voor de door slaaptekort gemangelde hersentjes. Qua sound is de muziek van deze Aussie nog wel het best te vergelijken met die van collega-baarden als Bon Iver en Fink: ingetogen folk met een elektronisch randje, door meneer X gezongen met hemeltergend mooie kopstem. Op deze manier is wakker worden nog wel te doen – en wat een sympathieke, bescheiden kerel is ‘ie, trouwens! (MC) 

Matt Corby

(zaterdag, Heineken) Matt Corby’s carrière werd op zijn zestiende gelanceerd door de Australische versie van Idols. Tegenwoordig walgt hij van dat verleden en noemt hij zijn deelname aan de show een grote fout. Maar goed, zingen kan hij wel, zo laat hij zaterdag vroeg in de middag in de Heineken-tent horen. Soulvolle pop met een laidback vibe, ideaal om de dag een beetje te beginnen. Het lijkt echter alsof Corby er zelf helemaal geen zin in heeft. Nauwelijks interactie, een statische houding en als er zeker nog tien minuten tijd op de klok staat, vertikt hij het om terug te komen voor een toegift. En zo wordt de hit Brother ons ook nog eens door de neus geboord. Zonde. (PG)               

Wolfmother

(zaterdag, Alpha) Harde rock en Lowlands: het is een combinatie die steeds brozer lijkt te worden. En dat terwijl we af en toe gewoon behoefte hebben aan een paar scheurende gitaren. Gelukkig is daar het Australische Wolfmother, dat met een fenomenale rockshow ons weer even bij de haren pakt, naar de voorste rijen van de Alpha sleurt en duivelshoorntjes laat maken. De nadruk ligt vandaag op het weergaloze debuutalbum van de band, een plaat die ze overigens zelf ook niet meer hebben weten te overtreffen. Woman, Collosal en natuurlijk The Joker And The Thief: ze worden als een bezetene door Andrew Stockdale en de zijnen gespeeld. Hardrock van de bovenste plank: we kunnen er weer even tegenaan. (PG)

_MG_4659

Rag ’N’ Bone Man

(zaterdag, Lima) Tussen het gitaargeweld van Wolfmother en De Staat lopen we even de Lima binnen, waar Rag ’N’ Bone Man staat. Eerste gedachte: is dit de Britse Everlast? Eenzelfde postuur, petje op, baard, en eveneens een zware, maar soulvolle stem. “Deze meneer mag mij zelfs een melkpak komen voorlezen”, zegt een dame naast me. Soulvolle blues met een hiphop-vibe: erg fijn. (PG)

De Staat

(zaterdag, Alpha) Even tellen: de hoeveelste keer is het dat we De Staat dit jaar op een festival hebben gezien? De zevende? Nou ja, niet erg natuurlijk, want strakker en visueel beter vind je ze in Nederland niet. De Staat is een machine in de positieve zin des woords. De camera-act bij Help Yourself, de spectaculaire lichtshow bij Get On Screen en natuurlijk Witch Doctor, waarbij frontman Torre Florim deze keer op een verhoging midden in het publiek staat: we kennen het allemaal al. Maar het is niet erg, want het wordt uiterst vakkundig uitgevoerd en de opbouw is magistraal. Florim hoest op het podium nog even wat bankbiljetten op: geld van De Staat, een knipoog naar de consternatie die ontstond naar de subsidie die de band toegewezen kreeg. Ik ben benieuwd hoe de show er met dat geld over een paar jaar uitziet. (PG)

Sum 41

(zaterdag, Bravo) Een band waar we toch even om moesten glimlachen toen we ‘m op het programma van Lowlands zagen staan: Sum 41. Vergane glorie, toch? Leuke punkrock aan het begin van dit millennium, maar nu toch hopeloos gedateerd? Nou, daar zijn de Canadezen het zelf niet mee eens en na het zien van het optreden in de Bravo zijn we geneigd hetzelfde te zeggen. Natuurlijk, op nieuwe songs zitten we niet te wachten, maar het oude werk blijft gewoon nog overeind. De band eindigt met In Too Deep en Fat Lip, twee dikke hits van doorbraakplaat All Killer No Filler en de tent verandert in een springende massa. Fijn hoor, daar vergeven we ze zelfs de cover van We Will Rock You voor. (PG)

Sigur Rós

(zaterdag, Alpha) Acht jaar geleden stond de IJslandse postrockformatie Sigur Rós als afsluiter in de Grolsch-tent, de voorloper van de huidige Heineken-stage. Dat optreden staat nog altijd te boek als een van de meest legendarische Lowlands-shows aller tijden en ik kan u zeggen, da’s volledig terecht. Ik was erbij, stond vooraan en als je dan om je heen alleen maar jankende mensen ziet, dan weet je dat er iets speciaals aan het gebeuren is. Alles klopte destijds ook: de band was in topvorm, speelde toen het net donker aan het worden was en stond in de op een na grootste tent van Lowlands, waar een toch wat vreemde band als Sigur Rós het best tot zijn recht komt. Anno 2016 is dat even wat anders: de laatste platen waren goed maar niet geniaal en de groep staat geboekt in de Alpha, terwijl buiten het zonnetje schijnt… en dat blijkt toch net wat minder te werken. Sterker nog, ik heb de Alpha niet vaak zo leeg gezien bij een optreden van een co-headliner en da’s toch wel heel jammer. Wat ook niet meewerkt, is de wat stroeve start van het optreden. Het drietal staat achter een wazig scherm en opent met het gloednieuwe, nog niet echt overtuigende Oveður en wat slappe uitvoeringen van o.a. Sæglópur en mijn persoonlijke favoriet Glósóli, waarbij vooral de laatste bijzonder slordig gespeeld wordt. Dat kost nog meer bezoekers, maar godzijdank weten frontman Jónsi Birgisson en zijn mannen zich in de tweede helft van de set te herstellen: Ný Batterí, Festival en het afsluitende Popplagið bezweren en overdonderen als vanouds. Uiteindelijk dus toch een goed optreden, maar plaats, tijdstip en vorm van de dag hebben voorkomen dat er wederom sprake was van een legendarisch festivalmoment. (MC)

Noel Gallagher’s High Flying Birds

(zaterdag, Bravo) Mocht er nog een restje twijfel zijn over wie het ware Oasis-talent was, dan is dat bij dezen van tafel geveegd. De soloplaten van Noel Gallagher zijn niet alleen een miljoen keer beter dan het gepruts waar zijn zingende broertje Liam af en toe mee op de proppen komt, ook live blijft de oudste Gallagher groeien en boeien. En als je dan eigen topsongs als Everybody’s On The Run, If I Had A Gun… en AKA! What A Life! ook nog eens aanvult met maar liefst zes Oasis-klassiekers, dan weet je dat je het festivalpubliek om je vingers windt. Geinig momentje trouwens: Noel ziet twee bijzonder jonge kereltjes op de eerste rij staan en vraagt: “Are you lost? Or are you Disclosure?” – refererend aan het optreden van het uit twee jonge broers bestaande Disclosure, dat even later in de Alpha zal plaatsvinden. Gelukkig laat Gallagher verder vooral zijn muziek spreken, met het eerder genoemde AKA! What A Life! (serieus, wat een goede song!) en Oasis-krakers Wonderwall en Don’t Look Back In Anger als hoogtepunten. Laat die Oasis-reünie voorlopig maar zitten, dit is eigenlijk gewoon veel beter. (MC)

_MG_4840

M83

(zaterdag, Heineken) Terwijl een fiks deel van het Lowlands-publiek zich gaat vervelen bij Disclosure (ok, ok… ik hou al op) wordt de Heineken-tent op z’n kop gezet door M83, het geesteskind van Fransman Anthony Gonzalez. De groep heeft inmiddels al een zevental platen gemaakt, waarop subtiel geschakeld wordt tussen eighties synthpop, ambient, barokpop, shoegaze en postrock. Dat klinkt op plaat al hartstikke mooi, maar de kunstwerkjes van Gonzalez komen toch vooral op het podium echt tot leven, zo bleek tijdens het werkelijk waanzinnige optreden in de flink volle Heineken-tent. Toeters, zangeressen, een compleet geflipte bassist annex percussionist, de prachtige lichtshow: alles klopt tijdens wat voor mij persoonlijk (en vermoedelijk voor een behoorlijk deel van de euforische aanwezigen) met afstand het beste optreden van Lowlands 2016 is. En Midnight City krijg ik weken niet meer uit m’n hoofd. Gelukkig. (MC)

Aurora

(zondag, India) We slaan de grappen van Hans Teeuwen even over en lopen naar de India, waar de Noorse Aurora haar opwachting maakt. En hoewel we later flink ingewreven krijgen dat we echt wat hebben gemist bij de show van de cabaretier, zijn we blij dat we de keuze hebben gemaakt. Want wat een indrukwekkende show geeft de electropopzangeres! Ze heeft de eigenzinnigheid van Björk, het bezwerende van Lykke Li en de gunfactor van Sia en combineert dat met een jeugdige onbevangenheid. Maar ze heeft ook pit, zo laten songs als Running With The Wolves en Under The Water horen. En het publiek smult ervan. De ovaties zijn op het eind zo lang, dat de zangeres en band er zelfs een beetje verlegen van lijken te worden. Nergens voor nodig, gewoon verdiend na zo’n topshow. (PG)

Eagles Of Death Metal

(zondag, Alpha) Wellicht is Eagles Of Death Metal de act op het programma die op voorhand de meeste tongen losmaakte. De terroristische aanslag op de Bataclan waar de band optrad, de gepeperde uitspraken van frontman Jesse Hughes over de islam en de festivaloptredens die naar aanleiding daarvan werden geannuleerd: de meningenparade was weer in volle gang. De band zelf lijkt zich er op het podium van de Alpha niets van aan te trekken en doet gewoon waar hij goed in is: een potje onvervalst hard rocken in de traditie van The Rolling Stones en ZZ Top met een zanderig desertrock-sausje. Hughes is nog steeds een frontman om je snor bij af te likken. Hij preekt, danst, daagt het publiek uit en vraagt om heel veel liefde. En dat krijgt hij ook. De tent mag dan zeker niet vol staan, maar het enthousiasme is er niet minder om bij songs als Complexity, I Want You So Hard en de Bowie-cover Moonage Daydream. En net zoals het concert op het festival in 2012 moet er een gitaar aan geloven. Rocken, gelukkig doen Hughes en de zijnen het nog. (PG)

Brian Fallon & The Crowes

(zondag, India) Na Eagles of Death Metal is het zondag even zoeken naar andere gitaarbandjes. Tussen het elektro- en hiphopgeweld kunnen indierockfans even bijkomen bij het mooie maar makke Local Natives, totdat The Gaslight Anthem-zanger Brian Fallon voor wat steviger countryrock komt zorgen. Samen met zijn The Crowes klinkt hij even rauw als we van zijn andere band gewend zijn, maar dan verpakt in meer ingetogen songs. Fallon houdt de akoestische luisterliedjes en steviger rockwerk bijeen door ze vol overgave te zingen. Zijn stem vult de hele India, zoals zijn goedgemutste praatjes de momenten tussen de songs vullen (“you can’t get away with that on American festivals”, reageert hij vrolijk op het applaus dat hij voor het breekbare Steve McQueen ontvangt). Vrolijke jongens die vol bezieling spelen. De zon breekt ook weer door, dus goedgemutst gaan we weer naar buiten. (MD)

James Blake

(zondag, Bravo) James Blake is een van de belangrijke namen in een nieuwe generatie singer-songwriters die elementen uit de jazz, soul en pop combineren met elektronica, hevige bassen en samples. Dit jaar kwam zijn derde plaat The Colour Is Anything uit en die werd uitermate positief ontvangen. In de Bravo komen zijn intieme songs bij vlagen tot zijn recht, bijvoorbeeld bij de Feist-cover Limit To Your Love, en Blake en zijn medemuzikanten spelen superstrak. Het oogt alleen zó statisch dat je op een gegeven moment hoopt dat er een lamp naar beneden op het podium valt, zodat er tenminste iets gebeurt. Nee, een showman is deze meneer zeker niet en dat hoeft niet per se uit te maken, maar een klein beetje interactie zou de show goed doen. (PG)

_MG_5109

The Last Shadow Puppets

(zondag, Alpha) Vlak voordat LCD Soundsystem het programma in de Alpha elektronisch mag afsluiten, zijn eerst The Last Shadow Puppets aan de beurt. Toch spannend om te zien wat de jongens met zoveel publiek gaan klaarspelen, want op het podium kwam de formatie van Miles Kane en Alex Turner niet altijd optimaal uit de verf. Die angst blijkt geheel onterecht: met de eerste songs zet het duo, bijgestaan door een uitgebreid strijkersorkest, een groots en heerlijk groovend geluid neer. Dat de heuvels rond de Alpha niet vol zitten moet aan de modder liggen, die al vele festivalgangers in de loop van de laatste dag naar huis stuurde. De tent zelf is echter tot de nok gevuld, tot de grootse rock halverwege moet plaatsmaken voor een wat zwoelere sound. De blijvers zien echter hoe de Puppets aan het slot weer terugslaan met een overdonderende climax, die eindelijk de verdiende euforie uit het ietwat vermoeide publiek krijgt. Maar het mooiste is dat Alex Turner duidelijk niet meer de schuchtere jongen is die met neergeslagen ogen op het podium zit. Hier staat een zelfverzekerde en flamboyante showman, die op het podium eindelijk net zo sexy oogt als zijn muziek klinkt. (MD)

LCD Soundsystem

(zondag, Alpha) LCD Soundsystem is vermoedelijk de minst goed bezochte headliner van 2016, getuige de lege plekken achterin de Alpha, maar in tegenstelling tot de show van Disclosure van een avond eerder zal niemand de tent teleurgesteld verlaten hebben. James Murphy en zijn flink uitgedijde band zetten namelijk een dijk van een show neer. Overal op het podium gebeurt wel wat en Murphy is letterlijk het middelpunt van al dat muzikale geweld, waarbij vooral oude krakers als Yeah, Daft Punk Is Playing At My House en Tribulations op veel reactie uit het publiek kunnen rekenen. Ook de prachtige lichtshow en visuals zijn headlinerwaardig. Na vijf jaar afwezigheid (LCD Soundsystem ging in 2011 uit elkaar, waarna Murphy de band in 2015 vrij onverwacht weer nieuw leven inblies) is het een feest van herkenning voor de oude fans en lijkt het meer op een greatest hits-vertoning dan ‘zomaar’ een optreden. Het publiek smult ervan, en zo zorgen Murphy en co. voor een hele fijne afsluiting van wederom een zeer geslaagde editie van Lowlands. (EG)

Lowlands
Gezien op 19, 20 en 21 augustus 2016
Foto’s: Tineke Klamer

0 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.