Marillion in TivoliVredenburg

De Britse progressieve, alternatieve en symfonische rockband Marillion staat twee dagen met een wrange boodschap in een uitverkochte Grote Zaal van TivoliVredenburg. De eerste avond verkondigen de bandleden hun afkeer tegen de Brexit, asociale monopolisten en het huidige sociale klimaat echter met een grote glimlach.

Over de aankleding en uitvoering van een liveshow hoef je de veteranen van Marillion niets meer te vertellen. De productie van deze nog immer veel spelende band is tot in de puntjes verzorgd: deze keer onder meer met een groot scherm met zeer fraaie ondersteunende beelden van o.a. een pulserend digitaal landschap, helikopters die voor een fraaie zonsondergang (of -opgang) vliegen en rijkeluisjongeren, in Marillions wereld beter bekend als ‘The New Kings’. Ook weten de progrockers waar het publiek naar verlangt: nieuw werk, oude hits en als het kan enkele outsiders – omdat die de avond nog net even specialer kunnen maken. Dat is precies wat we in Utrecht voorgeschoteld krijgen.

Wrange boodschap
Marillion heeft met achttien albums en flink veel fans (over het algemeen een wat ouder publiek) vooral in Nederland altijd al een prima basis. Eigenlijk hangt het succes van een avond vooral nog af van de heren en hun humeur – ook zij hebben immers weleens een slechte dag. Die sfeer is vanavond dubbelzijdig: de band komt met een wrange boodschap die kort samengevat luidt: ‘We’re fucked!’ En met ‘wij’ worden de ‘normale mensen’ bedoeld, de onder- en middenklasse die in het ootje worden genomen door op macht beluste mensen ‘die op een zeilboot in een mooi oord genieten en helemaal niet fucked zijn’, aldus zanger Steve ‘H’ Hogarth.

Spanning en enthousiasme
Anderzijds wordt die klare boodschap met een grote glimlach verkondigd, want het kwintet onder aanvoering van de bevlogen Hogarth is behoorlijk goedgemutst. De vanavond extra expressieve voorman weet het publiek prima te bespelen. Met zijn zang, zijn vaste podiumfratsen en met korte anekdotes, bijvoorbeeld over zijn achtjarige zoon die fier in zijn klas heeft verteld dat zijn vader een nieuw album heeft gemaakt dat Fuck Everyone And Run heet. We kunnen er allemaal smakelijk om lachen, en Hogarth zelf het geniepigst. We zien sowieso veel lachende gezichten op het podium, en soms wordt zelfs met spanning en enthousiasme gekeken naar hoe elkaars solo’s verlopen. Opmerkelijk, want de band speelt immers al 25 jaar met dezelfde bezetting en dan kunnen dit soort dingen weleens als vanzelfsprekend beschouwd worden. Maar het geluk zit hem in de kleine dingen: zo ook voor bassist Pete Trewavas, die op een gegeven moment tegen zijn versterker aan leunt om met zijn ogen dicht van de trillingen te genieten. Erg vermakelijk om te zien.

Lange luisternummers
De set bestaat uit slechts elf nummers, maar die zijn samen wel goed om twee uur te vullen. Er wordt met zo veel lange composities – waaronder twee nieuwe van ruim zestien minuten – wel wat van ieders aandacht gevraagd. Bovendien is Marillions muziek de laatste tijd nog meer luistermuziek geworden dan voorheen; vroeger bevatten albums vaak nog meerdere meezingers. Dat blijkt ook zeker als Sugar Mice van Clutching At Straws (1987) wordt ingezet. Terwijl het publiek een deel van de zangpartijen op zich neemt, geniet H al zittend op de drumriser van een biertje. Ook tijdens Man Of A Thousand Faces van This Strange Engine (1997) – in huize Lamberts ook wel bekend als ‘dat nummer met het Lion King-einde’ – kan er volop meegeklapt worden. De rest van het gebrachte is toch vooral wat zwaarder, maar niet minder mooi en alle noten worden dan ook gretig opgevreten.

Of het aan de band of de spullen van de zaal ligt, is niet duidelijk, maar – zeker tijdens voorprogramma John Wesley (Fish, Porcupine Tree, solo) – lijkt er regelmatig een speaker open en weer dicht te gaan, alsof een verstopt oor openknapt en weer verstopt raakt. De stoorzender in de stevige, duistere rockset van Wesley, die overigens wel erg veel met backing tracks moet werken, is gelukkig minder aanwezig tijdens het concert van Marillion. Zorgbarender: aan het einde van This Strange Engine grijpt H tijdens de laatste paar uithalen plotseling naar zijn keel. Alsof hij uit puur enthousiasme iets te veel van zichzelf heeft gevergd. Hopelijk heeft dit geen effect voor de bezoekers van de tweede avond, want iedereen zou zo’n show als deze voorgeschoteld moeten krijgen. Want we mogen dan wel ‘fucked’ zijn – en misschien wel meer dan we beseffen – deze avond neemt niemand meer van ons af.

Marillion in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op dinsdag 6 december 2016
Foto’s: Bernard Bodt