Marillion in TivoliVredenburg

Kerst is een periode van geven, en dat doen de mannen van Marillion tijdens hun jaarlijkse kersttour. De band die in de huidige samenstelling al 26 jaar meedraait, geeft zich nog steeds helemaal. Vooral zanger Steve Hogarth laat zich van zijn beste kant zien. De voor hem zo bekende Grote Zaal die sinds kort in het vernieuwde Tivoli in Utrecht staat, voelt voor hem als een rare droom. Een droom waarin Hogarth achter de coulissen klautert, over de stoeltjes van het balkon dondert en als een rockster naar het podium crowdsurft.

Traditioneel doet Marillion elk jaar een aantal shows dat in het teken van Kerstmis staat. Nou moet je je daar niet al te veel bij voorstellen. Meestal betekent het dat er een aantal covers van kersthits voorbijkomt en zanger Steve Hogarth zich in een kerstoutfit hijst. Verder is kerst voor de Britse groep vooral weer een reden om de goede band met zijn fans te versterken. De show in Utrecht is niet alleen voor de aanwezigen in de stijf uitverkochte Grote Zaal, want mensen kunnen het concert via een app live streamen om mee te genieten. Nog maar weer eens het bewijs dat Marillion, bedenkers van het nu zo populaire fenomeen crowdfunding, goed gebruikmaakt van hedendaagse technologieën.

Kerst
Dan de show. De verplichte Kerstliederen tijdens de welbekende Kerstshows van Marillion komen natuurlijk voorbij. Het blijft dit jaar bij twee: The Christmas Song van Mel Tormé en Happy Xmas (War Is Over) van John Lennon. Dat kan erger. De band heeft zelfs nog moeite gedaan de instrumenten van kerstlichtjes te voorzien en er wordt uitgepakt met sneeuwkanonnen die aan het plafond hangen en nepsneeuw over (een deel van) het publiek spuiten. Wel geinig, maar heel overtuigend werkt het allemaal niet. De visuele aankleding oogt eerder verplicht dan noodzakelijk, want uiteindelijk draait het bij Marillion (en zijn fans) voornamelijk om de muziek.

Kayleigh
De setlist met verder veel eigen werk, haalt negen verschillende albums aan, is gevarieerd en heeft een goede flow – laat dat maar aan Marillion over. Bekend werk, zoals het uptempo The Uninvited Guest en het met fraaie gitaarsolo’s gespekte Easter, wordt afgewisseld met nummers die niet standaard in de liveset van Marillion voorkomen, zoals Woke Up en Trap The Spark van Happiness Is The Road, en – zeker geen onbekende, maar toch verrassende songkeuzes – Seasons End, Gazpacho en de ‘Fish’-combo Warm Wet Circles/That Time Of The Night (The Short Straw).

Ook werk van het nieuwste album Sounds That Can’t Be Made komt voorbij, in de vorm van de titelsong en Power. De niet altijd voor de hand liggende keuzes zorgen voor een prima spanningsboog. Zanger Steve Hogarth verwoordt het zelf het beste: “Over the years we have written strange shit and sweet things.” Daarna wordt ‘sweet thing’ No One Can (Take You Away From Me Now) van het album Holidays In Eden ingezet.  Natuurlijk moet er weer iemand uit het publiek heel hard ‘Kayleigh’ roepen, en de beste man wordt aan het eind van de avond ook nog op zijn wenken bediend. Daardoor moet The Release wijken, dat op de verder vaste setlist van deze tour prijkt. En bedankt…

Man Of The Match
Ster van de show in Utrecht is zanger Hogarth. Als hij nukkig is, laat hij dat wel blijken. Wat dat betreft staat het 2012-optreden van Marillion in Enschede om minder positieve redenen nog in ons geheugen gegrift. Vanavond is hij echter zowel goed bij stem als in een goed humeur (die ene lompe scheve noot in Easter zien we voor het gemak door de vingers). Al Hogarths kenmerkende poses passeren de revue. Zo loopt hij wijdbeens stampend over het hele podium, tilt hij zijn gitaar tijdens King in de lucht, gaat hij gebukt ineen staan bij het ‘Lion King-achtige’ deel van A Man With A Thousand Faces en ligt hij op een gegeven moment uitgestrekt over het podium.

Ook wordt de ‘man of the match’ letterlijk op handen gedragen als hij tijdens de allerlaatste toegift, Garden Party, besluit om via de zijkant van het podium het immense, rijstveldachtige balkon op te klimmen. Gemakkelijk gaat dat niet. En terwijl hij van het ene stoeleneilandje naar het andere springt en klautert, valt hij regelmatig om. Ondertussen zingt de beste man zo goed en kwaad als kan door. Uiteindelijk duikelt hij het publiek in om zich al crowdsurfend naar het podium te laten vervoeren. Een fraai stukje entertainment, dat voor de zanger op leeftijd zichtbaar een inspanning is geweest, want eenmaal terug op het podium hapt hij naar adem. Helaas is dat voor de mensen die thuis op hun app het streamingconcert zitten te volgen niet te zien. De volgende keer toch maar weer een kaartje kopen! Want zelfs na de grootste mainstream-aandacht rondom de band en een carrière van 35 jaar(!) is Marillion nog steeds absoluut de moeite waard om live te zien.

Marillion in TivoliVredenburg
Gezien op maandag 15 december 2014
Foto’s: Bert Treep