Martin Turner, de oprichter en tevens ex-bassist, leadzanger en songwriter van de legendarische Britse rockband Wishbone Ash, deed vrijdagavond het Arnhemse poppodium Luxor Live aan voor een ‘trip down memory lane’. Zijn versie van de groep voerde het geprezen titelloze debuut uit 1970 integraal uit.
Turner richtte het oorspronkelijke Wishbone Ash in 1969 samen met Steve Upton op. Tegenwoordig hebben de beide heren hun eigen versie van de band – waarbij Turner aan het kortste eind lijkt te hebben getrokken als het gaat om de rechten op de naam. De muzikant startte in 2004 met ‘zijn’ Wishbone Ash, dat aanvankelijk uitsluitend oud materiaal ten gehore bracht: de klassieke albums waarmee de band in de jaren zeventig groot werd.
In 2014 bracht Turners band het eerste eigen, nieuwe album uit: Written In The Stars, dat qua sound voortborduurt op de stijl die de band in de jaren zeventig had. In 2017 toerde Turners versie van Wishbone Ash met het album Argus uit 1972 en dit jaar doet hij dat met het debuutalbum van de band – simpelweg Wishbone Ash getiteld. In de kleine zaal van Luxor Live staan zo’n vijftig man in het publiek – voor een groot deel heren van de generatie die jong was toen Wishbone Ash haar eerste successen had. Dit is niet zomaar een optreden: het is sentiment.
Paisley-jasje
De band betreedt het podium – voorman Martin Turner in een rood paisley-jasje. De heren vangen aan met een nummer van het album Argus: The King Will Come. ‘Hello!’, zegt Turner daarna, om vervolgens het eerste lied van het debuutalbum Wishbone Ash in te zetten. De bekende stem van de voorman heeft niets aan charme ingeboet – wel hier en daar aan bereik. Maar wat wil je met een leadzanger die dit jaar de 71 aantikt. Bovendien wordt dat grotendeels gecompenseerd door de sterke gitaarpartijen van Danny Wilson en Misha Nikolic. En niet te vergeten drummer Tim Brown, die tijdens zijn drumsolo laat zien wat hij in zijn mars heeft – dat is aardig wat.
Humor is Turner niet vreemd: hij praat de nummers aan elkaar met grappen en anekdotes. Bijvoorbeeld over het ontstaan van Doctor. Dat nummer, vertelt hij, is geïnspireerd op een model dat in Turners jonge jaren in zijn ‘sleepy town’ terechtkwam om af te kicken. “She told us all about drugs and rock & roll!”, besluit de bassist zijn verhaal.
Als een diesel
Het publiek knikt en beweegt rustig mee op de bekende klassiekers en klapt steevast na elk nummer. Toch heeft het optreden iets weg van een diesel: pas helemaal aan het einde komt het écht los. Dat begint na de pauze, als de band de nummers van het succesvolle album Argus inzet, en wordt doorgezet tijdens de toegift. Turner speelt Living Proof – een van de nummers van Wishbone Ash die nooit goed heeft gescoord op de hitlijsten, maar desalniettemin een favoriet is. Er komen nog een tweede en een derde toegift, door Turner steeds ingeluid door een enthousiast ‘one more!’, en aan het einde van het optreden krijgt hij het luide applaus dat hij verdient. Voor wie kwam om ondergedompeld te worden in de klanken van weleer en een stukje jeugdsentiment was dit zeker een bevredigende avond.
Martin Turner’s Wishbone Ash in Luxor Live, Arnhem
Gezien op vrijdag 7 september 2018
Foto’s: Bernard Bodt
2 Reacties
Kleine correctie: het andere oorspronkelijke lid van Wishbone Ash dat nog altijd platen maakt en rondtoert is niet Steve Upton (de oorspronkelijke drummer), maar Andy Powell, een van de gitaristen.
Als mensen geld willen betalen voor “sentiment” (is niet alle muziek “sentiment”?) waarom dan dat eeuwige er op in hakken? Hoort dat bij het kritische (zure zeik) “journalist” zijn? Is het een millennial iets?