Motörhead in IJsselhallen

In het Lust For Life-nummer dat nog slechts enkele dagen in de winkel ligt, staat een groot verhaal over Lemmy. Daarin vertelt hij over zijn gevecht met de dood. Lang werd gedacht dat de man onsterfelijk was, maar langzaam begint het rock & roll-leven zijn tol te eisen. Daarom moest hij na enkele nummers op Wacken Open Air, op 2 augustus 2013, het podium voor het eerst in zijn leven strompelend verlaten. “Het was een afschuwelijke dag. Na vijf, zes songs moest ik het opgeven. Het voelde als een bittere nederlaag.” Hoe zou het Lemmy en zijn Motörhead-maten vergaan in de IJsselhallen te Zwolle, ruim een jaar later?

Het einde van de tour nadert. Alleen vanavond rest de heren nog. Tussen elke show was een dag rust ingebouwd, zodat de mannen en vooral Lemmy weer op adem konden komen. Was het genoeg en kunnen ze nog steeds net zo hard rocken als voorheen? Alvorens we die conclusie kunnen trekken, krijgen we samen met een goed gevulde doch bij lange na niet uitverkochte IJsselhallen te Zwolle het Duitse Skew Siskin voor onze kiezen. Deze vermakelijke formatie met Nina C. Alice als zangeres en frontvrouw komt geregeld over als Motörhead-kloon of een vreemd brouwsel van de hoofdact en een aantal vrouwelijke hardrockbands uit de jaren tachtig. Hun enige hitje uit 1992, If These Walls Could Talk, wordt zowaar enigszins meegezongen. Maar dat is niet zo heel vreemd, aangezien de band al vaker mee op tournee mocht en Lemmy aan enkele albums heeft meegewerkt. Echt warm wordt het publiek niet en Nina krijgt ze dan ook maar met veel moeite aan het schreeuwen. Het is ook overduidelijk af te lezen aan de meeste mensen in het publiek dat ze puur en alleen voor Lemmy komen.

Lemmy de verlosser
Na een niet al te lange ombouwpauze is hij daar dan. De verlosser. Lemmy loopt bedachtzaam het podium op en spreekt zijn legendarische woorden: “We’re Motörhead. And we play rock & roll.” En daar gaan we. Een concert van Motörhead is nooit verrassend en dat is ook helemaal nooit de bedoeling. Zo kan iedereen weten welke nummers ze tijdens de tour spelen en in welke volgorde. Een tikkeltje vreemd is het wel als je de tournee Aftershock noemt, de naam van het laatste album uit 2013, en daar maar twee nummers van speelt. Maar daar staat tegenover dat het Motörhead-leger zo graag al die andere grote nummers van de band wil horen. Daar krijg je er dan ook veel van om je oren.

Lemmy wordt langzaam warm. De eerste nummers Shoot You In The Back, Damage Case, Stay Clean en Metropolis laten een Lemmy horen die toch echt veel kracht heeft ingeleverd. Hij lijkt op zoek naar de energie die ergens in zijn onderbuik zit. Maar het duurt tot Over The Top voor hij die weet te vinden, waarna een enigszins obligaat overkomende gitaarsolo van Phil Campbell de vaart er weer even uithaalt. Achter de enorme rij versterkers haalt Lemmy diep adem en na een dwalend Suicide komt hij in vorm tijdens Rock It. Ook zijn minimale zinnen tegen het publiek worden krachtiger.

Nadat The Chase Is Better Than The Catch is weggestorven, komen we bij de twee Aftershock-nummers aan: Do You Believe? en het langzame bluesy Lost Woman Blues. Beide klinken als een klok en even denk je dat Lemmy daar al zijn krachten voor heeft gespaard. Overigens zijn zijn maten op de achtergrond een enorme steun in de rug. Zowel Phil als Mikkey Dee, die een enorm strakke drumsolo in het volgende nummer Doctor Rock de zaal in slingert, jutten het publiek op en nemen stiekem meer aandacht op zich dan voorheen. En ook al reageert de zaal wel op de drummer en de gitarist, helemaal los gaat het nooit – terwijl de Motörhead-mannen dat wel hadden gehoopt op deze laatste touravond. Wat volgt is een enorm strak Just ‘Cos You Got The Power en een fijne uitvoering van Going To Brazil alvorens we bij de allerbekendste Motörhead-song aankomen: Ace Of Spades. Daar valt nooit iets over te zeggen, want dat nummer overstijgt alles te allen tijde.

Niet meer onsterfelijk
Hierna komen de leden nog een keer op voor een laatste nummer, die andere massieve fanfavoriet: Overkill. Een waar spektakel van drumwerk en snarenslachting. En dan is het voorbij. Shirt, plectrums en stokken vliegen het publiek in en gedrieën nemen de mannen van Motörhead een buiging. Ze kunnen het nog steeds. Toch spookt er een woord door mijn hoofd waarvan ik nooit dacht dat ik het over Lemmy zou bezigen: fragiel. Niet dat de rock & roll-Messias nu opeens als een heel oud mannetje overkomt, een looprek nodig heeft of de meeste snotneuzen niet nog steeds een lesje zou kunnen leren, maar hij lijkt breekbaarder dan voorheen en niet meer onsterfelijk. En dat is toch een beetje jammer.

Motörhead in IJsselhallen, Zwolle
Gezien op donderdag 20 november 2014
Foto’s: Bert Treep