Allen Toussaint, Prince en Maurice White: drie typische North Sea Jazz-artiesten die in in de voorbije maanden allen het leven lieten. Laatstgenoemde, die in 1994 als gevolg van de ziekte van Parkinson het tourleven al vaarwel moest zeggen, stond als enige nooit op het eerst Haagse en later Rotterdamse festival. Gelukkig zijn White’s Earth, Wind & Fire-collega’s nog wel onder ons en waren zij ook present tijdens de 41ste editie van NSJ. Zij lieten net als mede-oude rotten Buddy Guy, Gal Costa en Walter Trout zien dat de jaren als artiest met wereldfaam in muzikaal opzicht niet altijd dubbel tellen.
Natuurlijk draait het op North Sea Jazz niet alleen om muziek uit vervlogen tijden. Genoeg jonge vogels hier, zoals Pokey LaFarge, maar laat het nou juist bij hem draaien om dood en begraven gewaande klanken. Mocht bluesveteraan Buddy Guy hier in de Congo aanwezig zijn met zijn 79-jarige kale knikker, dan zal zelfs hij zoiets hebben van: ‘Shit, wat een ouderwetse meuk!’. LaFarge vermengt op geloofwaardige wijze stokoude Amerikaanse stijlen als old-time en ragtime, wat hem in concertkrant LiveGuideNL zelfs al eens de eretitel ‘President van Americana’ opleverde. Waarschijnlijk niet op basis van zijn studioprestaties. Die zijn prima, maar zelden uitzonderlijk. Nederland weet het echter al een tijdje: deze man floreert vooral live. De strak gespeelde, vol klinkende country wordt simpel doorsneden door het messcherpe stemgeluid van Pokey himself en een glansrol is er ook voor multi-instrumentalist Ryan Koenig, die imponeert op de mondharp. Toch is het een cover die de meeste indruk maakt: het prachtige Carmelita van wijlen Warren Zevon. [SB]
Net als bij LaFarge draait het ook bij Vintage Trouble meer om sound en performance dan om de liedjes. Noch de melodieën noch de teksten hebben veel om het lijf. Het is dus maar goed dat dit kwartet z’n bluesrock luid en zompig brengt. Daarmee krijgt het een grote zaal als de Nile in ieder geval wel mee. Het boeltje wordt knetterstrak gespeeld, maar bovenal staat er met zanger Ty Taylor (47) een ervaren, hyperenergieke rasperformer op het podium. Hij heeft al snel een nat pak, brult er aardig op los en charmeert vrouwelijke toeschouwers met vlotte babbels tussendoor. Even lullen over juke joints en het aldaar opzuipen van ‘moonshine’, om vervolgens weer een knaller in te zetten en zichtbaar aandachtsgeil te spelen met zowel het publiek als de cameracrew. De heren slaan de plank mis als een gevoelig liedje wordt ingezet, zoals het slappe, gladde Another Man’s Words. Vooral het aanzicht van gitarist Nalle Colt tijdens dat nummer (de rasposeur speelt weer eens een solo met de oogjes dicht) doet mij besluiten mijn heil maar eens elders te zoeken. [SB]
In de warme Darling staan deze vrijdag alleen artiesten uit de stal van Brainfeeder, het platenlabel van Flying Lotus. Waaronder de geniale dj zelf. FlyLo staat bekend om zijn experimentele, niet bepaald comfortabel in het gehoor liggende producties en ook Thundercat mag een progressieve goochem heten, maar het begin van zijn optreden is wel erg chaotisch. De bassist imponeerde op zijn vorig jaar verschenen ep The Beyond / Where The Giants Roam met vooruitstrevende doch behapbare funk en nu-soul, maar poogt zijn muziek live met een echte wintermuts (beslist geen zomermuts) op zijn tronie naar een ander (jam)niveau te brengen. Individueel maken hij, toetsenist Dennis Hamm en drumvirtuoos Justin Brown absoluut indruk, maar mag het wat minder nerveus? Gelukkig spelen de drie, al dan niet onbedoeld, de songs later in de set iets luchtiger. Daarbij wordt het publiek met het Kendrick Lamar-nummer Complexion en Them Changes op de wenken bediend. Dat laatste nummer is een funkklasieker in spe. Althans, dat zou het moeten zijn. [SB]
Je moet hem zien om het te kunnen geloven. De 79-jarige Buddy Guy is vitaal en springlevend. Hij speelt en zingt als in de kracht van zijn leven. Guy is de laatste vertegenwoordiger van de oude bluesgeneratie die nog op de bühne staat. En hoe! Met gemak windt hij de Nile om zijn vingers. Met zijn aanstekelijke optreden zorgt hij voor een geweldige sfeer. Guy speelt moeiteloos het hele bluesrock-repertoire. Met een uitgebreide potpourri doet hij voorbije tijden herleven, in groot eerbetoon aan Sam Cooke, Marvin Gaye, John Lee Hooker en Muddy Waters. Sensationeel is het ‘gastoptreden’ van zijn 17-jarige protégé Quinn Sullivan. Dit wonderkind staat al tien jaar op het podium en maakt een verpletterende indruk. Quinn zingt goed, gaat waanzinnig over de top, maar laat ook zien dat hij met veel gevoel een bluesballad kan spelen. [RH]
Nadat Kamasi Washington & Metropole Orkest met rijk georkestreerde spirituele jazz wel imponeert maar ook zenuwachtig maakt, is het tijd om op adem te komen bij Gal Costa. We hebben hier immers te maken met een Braziliaanse zangeres van boven de zeventig, dus die zal het wel rustig aan doen, toch? Fout! Dit is ondanks de aanwezigheid van rood pluche niet een kwestie van onderuitzakken en gemoedelijke klanken over je heen laten komen, maar MPB (Música Popular Brasileira) van de bovenste plank en Costa is duidelijk niet van plan te teren op successen uit haar psychedelische hoogtijdagen. Eind jaren zestig, begin zeventig behoorde zij met iconische landgenoten als Caetano Veloso, Gilberto Gil, Os Mutantes en Tom Zé tot de frontlinie van de tropicália, maar nog steeds is zij bezig met het verleggen van grenzen. De podiumpresentatie is niet bijster spannend, maar haar recente songs getuigen van een nooit gedoofde experimenteerzucht en het smerige gitaarwerk van Guilherme Monteiro laten congreszaal Amazon bij vlagen meer rock & roll ademen dan de Nile tijdens de show van Vintage Trouble. [SB]
In laatstgenoemde zaal weet hiphopband The Roots het overigens spannender te maken. Achterin de enorme Nile komt het niet constant even goed over, maar voor een potje nieuwe energie op de late avond zorgen de Amerikanen wel. Bovendien volgt halverwege in het dj-intermezzo nog een mooi eerbetoon aan Prince. Al maakt stiekem het losjes ‘coveren’ van Guns N’ Roses-klassieker Sweet Child O’ Mine nog meer los, wellicht vanwege het verrassingselement. [SB]
North Sea Jazz – dag 1
Gezien op vrijdag 8 juli 2016
Foto’s: Megin Zondervan
0 Reacties