De vrijdag van North Sea Jazz was een relaxte eerste festivaldag, met boeiende concerten en mooie nieuwe indrukken. Onder andere de optredens van Snarky Puppy met het Metropole Orkest, Pokey LaFarge, Kandace Spring en Melanie de Biasio smaakten naar meer. Het energieke optreden van Buddy Guy en Quinn Sullivan maakte een verpletterende indruk. In Bird werd het feestje tot diep in de nacht voortgezet met de achtste editie van BoogieBall, de ‘official NSJ afterparty’. Cory Henry gaf daar leiding aan een jamsessie en zorgde voor een uitstekende sfeer. Op zaterdag ontwaak je rond het middaguur met het besef dat er nog twee lange dagen NSJ zijn te gaan. Een rijk gevoel.
Om 17:15 uur geven Steven Wilson en zijn band het eerste concert in de Maas. Ondanks dit vroege tijdstip wordt het een gepassioneerd optreden. Opzwepende soundscapes voeren je mee naar grote hoogten en sobere melodieën worden afgewisseld met episch drama. Eenvoud en symfonische complexiteit zijn steeds mooi in balans. De band geeft een performance met fraaie lichtbeelden. Het geluid van de ondes-Martenot geeft dromerige accenten aan de muziek. Een concert voor fijnproevers.
Gitarist Pat Metheny en bassist Ron Carter zijn twee grote namen uit de jazz- en fusion-scene. Beiden hebben een enorme staat van dienst. Ze zijn een bijzondere samenwerking aangegaan die qua bezetting niet direct voor de hand ligt. Als frivole kwajongens gaan ze spelenderwijs en rollebollend aan de haal met bekende jazzstandards. Beiden hebben veel te vertellen. De kracht van dit grootse tweetal werkt ook enigszins in hun nadeel. Hun spel is als vanzelfsprekend verweven met leiderschap. Dat wringt af en toe. De improvisaties zijn boeiende exercities waar vakmanschap en rijping in doorklinkt. De ingetogen momenten leiden direct tot meer nuance, kleur en definitie.
In de Nile start Level 42 hun show met een countdown. De band mixt een eclectisch rockgeluid met de eigen herkenbare Level 42-sound, en brengt een stevig volume tot stand waar nuance in ontbreekt. Afwisselend worden oude en nieuwe songs gespeeld. Zang en spel van Mark King drijven op routine. Het publiek reageert dan ook met een gereserveerd enthousiasme. Avery*Sunshine zorgt voor een grote verrassing met een zinderende show. Zangeres Denise White beschikt over een geweldige stem en is een geboren entertainer. “Show feels good to me” zegt ze aan het eind van haar optreden. Daar heeft niemand lang over getwijfeld. Met een verbijsterende overtuigingskracht evenaart ze moeiteloos de impact van een Tina, James of Aretha.
In een afgeladen Maas presenteert St. Germain zijn wonderlijke combinatie van sophisticated lounge-jazz met muziek uit Mali. Energieke muziek met goede grooves. Earth, Wind & Fire geeft de overweldigende show die iedereen heeft verwacht van deze superband. Zang, blazers en ritmesectie zijn perfect in balans. In de strakke regie van de performance wordt niets aan het toeval overgelaten. De oude hits klinken fris en verleiden onvermijdelijk tot dansen. De zaal verkeert al snel in extase. Een solo op de duimpiano maakt een intiem contrast en verbindt de groep met de Afrikaanse roots.
De uit Miami afkomstige zangeres Cécile McLorin Salvant beweegt zich met een souplesse door het American songbook alsof de songs voor haar persoonlijk werden geschreven. Met gevoel voor drama en understatement, gepassioneerd en vooral ook met liefde en humor geeft ze kracht aan de teksten die ze zingt. Het talent van deze 27-jarige zangeres is verpletterend. McLorin Salvant zingt in het Frans een liedje van Josephine Baker, waarin een zwarte vrouw verzucht dat het leven eenvoudiger zou zijn als ze een blanke huid zou hebben. Een bruggetje naar de negro spirituals, blues en vaudeville. Genres waar Cécile haar ziel en zaligheid in legt.
Een uurtje later staat Branford Marsalis op de planken. Geboren in New Orleans als zoon van een jazzveteraan, kreeg hij de wortels van de jazztradities met de paplepel ingegoten. Hij weet waar het om gaat in de jazz. Zijn band bereidt met crooner Kurt Elling dampend entertainment. Aan het eind van de avond zorgt de band Con Brio voor een ware sensatie in de Mississippi. Deze band lijkt de ambitie te hebben om alle grote soul- en funklegendes naar de kroon te steken. Ziek McCarter maakt de show van de dag met zijn aanstekelijke zang en dans. Con Brio – Italiaans voor ‘met leven’ – bestaat pas twee jaar, maar klinkt rijp en doorleeft. Een belofte voor de nabije toekomst. Een absolute aanrader deze band.
North Sea Jazz – dag 2
Gezien op zaterdag 9 juli 2016
Foto’s: Carolien Sikkenk / Photoline
0 Reacties