Veertig jaar geleden nam Patti Smith haar versie van Gloria op. Van Morrison en de rest van de wereld hadden toen kunnen weten dat vanaf dat moment alles anders zou worden. Het eerste nummer van het legendarische album Horses startte met het minstens zo legendarische intro: ‘Jesus died for somebody’s sins, but not mine.’ Met deze plaat verdiende Smith de eretitel ‘Godmother Of Punk’. Vanavond speelt ze het album integraal in een uitverkocht Paradiso.
Waarom zou je een plaat na al die jaren nog eens van voor naar achter willen uitvoeren? Het is niet dat Smith de afgelopen vier decennia stil heeft gezeten: ze maakte nog elf albums, exposeerde haar foto’s, werd commandeur in de Franse Orde van Kunsten en Letteren en schreef onder andere het bekroonde boek Just Kids en recent het prachtige M-train. Het zal ook niet zijn omdat ze zulke goede herinneringen had aan de opname van Horses, waarbij ze de hele tijd ruzie had met producer John Cale, die haar een ‘bloody fool’ noemde. Nee, het lijkt erop dat Smith (68) daar staat met een simpele reden: omdat ze het kan. Heel goed kan.
Patti Smith komt op met naast haar bassist Tony Shanahan en gitarist Lenny Kaye. Hij en drummer Jay Dee Daugherty waren er ook al bij in 1975. Zoon Jackson completeert de band op gitaar. Smith draagt het gedicht voor dat ook op de originele albumhoes staat, met ’the feel of horses long before horses’, en daarna inderdaad ‘Jesus died…’, woordelijk meegeroepen door het publiek. Smiths stem is wat rauwer geworden, nog beter geschikt dan vroeger voor de veelvuldige wisselingen tussen parlando gebrachte poëzie en krachtig gezongen rock. Na opwarmer Redondo Beach volgt het epische Birdland (de eerste helft van de setlist is natuurlijk geen verrassing, de meeste aanwezigen kennen de volgorde uit hun hoofd), met meer dan 800 woorden. Daar heeft Smith eerst papier en leesbril voor nodig, maar als het papier wegdwarrelt en in het publiek belandt, blijkt ze ook zonder te kunnen.
Lugubere populariteitspoll
Bij Free Money gaat Smith helemaal los en zien we waarom zij mede aan de wieg van de punk stond. Dan wordt de albumhoes er weer bijgehaald, de plaat moet immers worden omgedraaid. Live lijkt het minder flauw dan op papier. Land, niet minder episch, krijgt vanavond een afwijkende tekst, waarin zelfs Amsterdam figureert. En Eligie bevat vanavond een lange dodenlijst. Op iedere gedeclameerde naam reageert het publiek met meer of minder enthousiasme (Kurt Cobain scoort hoog), waardoor het een lugubere populariteitspoll wordt.
Dan is Horses helemaal gespeeld, maar Smith is nog niet klaar. Dancing Barefoot, ooit voor het eerst in Paradiso door publiek meegezongen en nu weer, opent de tweede helft. De band speelt een Velvet Underground-medley, terwijl Smith zich even terugtrekt om zich te verkleden. Of tenminste, het zwarte jasje gaat uit en het zwarte gilet blijft. Met haar zoon (“my boy…”) naast zich speelt Smith Because The Night voor haar overleden echtgenoot en Jacksons vader Fred. Dan de slappe lach: “Sorry, I am just happy.” Toegift My Generation wordt gespeeld met extra veel vuur en krijgt misschien nog wel meer een geëngageerde boodschap dan dat Pete Townshend er al inlegde. Na het laatste couplet (‘I hope I die before I get old’) schreeuwt Patti Smith: “And I am fucking old.” Het zou zomaar eens kunnen dat dit vanavond niemand is opgevallen.
Patti Smith in Paradiso, Amsterdam
Gezien op zondag 25 oktober 2015
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties