Pet Shop Boys in TivoliVredenburg

Een optreden van Pet Shop Boys staat garant voor spektakel, dat was voor het optreden in Utrecht ook al bekend. Toch werd het publiek verrast door de geweldige visuals, vele uitzinnige kostuums en gek uitgedoste danseressen die de setlist vol oude hits en nieuwe dansnummers begeleidden.

De Grote Zaal van de nieuwe locatie van TivoliVredenburg mag twee dagen achter elkaar de show van Pet Shop Boys herbergen (de eerste dag was zo snel uitverkocht dat er snel een tweede werd toegevoegd). En dat is een prima keuze. De zaal loopt hoog op, zodat het grote aantal zitplaatsen nog steeds dicht bij het podium is, en het geluid klinkt fantastisch. Voor aanvang van het optreden hangt er een gigantisch, enigszins doorschijnend doek voor het podium, waarop de aankondiging van het meest recente album Electric staat op een achtergrond van een printplaat voor elektronica. Dat blijkt later logischerwijs het thema van deze Electric-tour te zijn.

Een half uur later dan gepland, wordt de show ingeluid met een geprojecteerde film waarin de twee bandleden – gehuld in glimmende zwarte pakken vol uitsteeksels en hoge punthoeden – steeds dichterbij komen lopen door een kleurrijk verlichte tunnel. Als zanger Neil Tennant en synthesizergenie Chris Lowe het podium betreden in dezelfde outfit, ontstaat er spontane hilariteit bij het publiek die de rest van de avond aanhoudt. De show wordt geopend met het opzwepende nieuwe nummer Axis. Daarna speelt het duo een combinatie van One More Chance en A Face Like That en blijkt dat Tennant een aardig woordje Nederlands heeft geleerd. “Hallo Utrecht! Wij zijn de Pet Shop Boys. Welkom bij de Electro-tour!” klinkt het bíjna accentloos, alhoewel ‘Utrecht’ natuurlijk moeilijk uit te spreken blijft voor Engels sprekenden.

Energie
Tijdens Opportunities (Let’s Make Lots Of Money) zijn de visuals wel héél toepasselijk: een stelletje dat danst tussen de wiskundige berekeningen. Halverwege het nummer valt het doek naar beneden zodat de mannen volledig in beeld zijn. Ze proberen de energie van deze oudere hit vast te houden terwijl de setlist verdergaat met een aantal nieuwe nummers. Ook al is Integral (Fundamental, 2006) zeker opzwepend genoeg om voor gedans te zorgen, zit het publiek er nog niet genoeg in om die energie terug te geven. Gelukkig maken de twee danseressen tijdens het volgende nummer, I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing, hun entree. Op hun hoofden hebben ze beiden een enorme buffelschedel met dito bos haar, eveneens een terugkerend thema. Even later verschijnen ook Tennant en Lowe met een buffelmasker, alleen dan van zilver filigrain. Tijdens het daaropvolgende Suburbia geeft het publiek zich dan ook gewonnen en wordt er eindelijk enthousiast gesprongen.

Afleiding en verrassing
I’m Not Scared (Introspective, 1988) wordt ingeluid met een enorme hoeveelheid lasers waar het publiek zich aan blijft vergapen, ook tijdens het ietwat duistere Fluorescent (Electro). Tijdens West End Girls zijn de dansende buffelmeisjes terug, ditmaal gehuld in fluoriserende oranje pakken met bijpassende hoorns en handschoentjes. Tijdens Somewhere, de wel héél vrolijke cover van het droevige liefdesnummer uit West Side Story, wordt het publiek getrakteerd op een heuse balletsolo van de twee. Tijdens Leaving komen Tennant en Lowe terug het podium op en wordt er flink gelachen om en gewezen naar hun hoofddeksels: hun hoofden zijn nu voorzien van discoballen, inclusief bijbehorende spotlights. Ook Thursday (Electro) en Love Etc. (Yes, 2009) zitten vol verrassingen. De open kooien met gegraveerde printplaat-figuurtjes die aan de zijkant van het podium stonden, worden meer naar het midden geschoven zodat ze een podium vormen voor de danseressen die hun hoofden nu onder een dikke bal oranje haar verbergen. Voor Love Etc. worden de kooien omgedraaid en komt er een rechtopstaand bed tevoorschijn waar de muzikanten in gaan staan, zodat alleen hun hoofden nog zichtbaar zijn. De rest van hun lichamen worden er, al gekke bewegingen makend, op geprojecteerd.

It’s A Sin zorgt een paar nummers later voor een dans- en springexplosie, waarna het rustigere Domino Dancing en Always On My Mind de feestvreugde vasthouden en er een wolk oranje snippers de zaal in wordt geknald. Tennant en Lowe verdwijnen van het podium, om even later in fluoriserend oranje terug te keren met hun op stelten lopende danseressen. Het van Electro afkomstige Vocal blijkt een geweldige afsluiter te zijn en tovert de zaal om in een ware rave. De mannen verdwijnen voldaan van het podium, al voordat het nummer en het bijbehorende feest tot een einde zijn gekomen. Morgen nog een keer.

Pet Shop Boys in TivoliVredenburg
Gezien op zondag 10 augustus 2014
Foto’s: Megin Zondervan