Placebo in TivoliVredenburg

Ooit begon Placebo met muziek voor tieners in moeilijkheden; ze hebben nota bene een nummer genaamd Teenage Angst. Na bijna twintig jaar en zeven cd’s is niet alleen de band maar ook de fanbase volwassen geworden. Gelukkig houden ook de oude nummers zich verrassend goed staande tussen het nieuwere geweld. Placebo is en blijft een superstrak spelende groep die de tand des tijds prima blijkt te hebben doorstaan.

Dat deze tour om meer gaat dan alleen goede muziek zal het grootste gedeelte van het publiek ontgaan zijn, maar voor aanvang van het optreden kwam de nog steeds androgyn ogende zanger/gitarist Brian Molko ons daar even stellig aan herinneren. Een deel van de opbrengst van de tour gaat namelijk naar The Mercy Centre in Bangkok, een stichting die hulpbehoevende kinderen en moeders met AIDS/HIV opvangt. Molko lijkt doodnerveus; zijn stem trilt zelfs een beetje terwijl hij zijn boodschap overbrengt en hij verzoekt het publiek de telefoons vooral in de broekzak te houden. Als één eigenwijze bezoeker dat niet doet, wordt hij persoonlijk erop aangesproken. “Hey you, white light! I can see you!” Na Molko’s tekst en uitleg komt er een kort filmpje voorbij over The Mercy Centre en hebben de kinderen, maar vooral ook de oprichter, een gezicht.

Greatest hits
Officieel bestaat Placebo tegenwoordig alleen uit twee van de drie originele leden, Molko en bassist/gitarist/toetsenist Stefan Olsdal. Drummers hebben ze inmiddels al een drietal versleten, meest recent daarvan de jonge Steve Forrest, die ze ooit wegkaapten van één van de bands uit hun voorprogramma. Op het podium worden ze uiteraard wel vergezeld door extra muzikanten. Naast een drummer is er een extra gitarist (“voor de echt harde stukjes”) en een violiste/pianiste die ook de rol van Alison Mosshart van The Kills op zich neemt tijdens Meds. De show, die zo’n beetje een greatest hits-setlist heeft, opent met een verrassend nummer. B3 is alleen uitgebracht op een gelijknamige ep uit 2012, maar zit erg goed in elkaar. Daarna volgt For What It’s Worth, meteen het enige nummer van Battle For The Sun (2009) dat gespeeld wordt. Waarschijnlijk een verstandige keuze.

Jeugdsentiment
Het geluid is fantastisch afgesteld in de uitverkochte Ronda en het publiek is enthousiast, welwillend en geniet liefdevol van jeugdsentiment gemengd met recentere, bijna net zo sterke nummers. De laatste cd Loud Like Love (2013) is weliswaar niet slecht, vooral het titelnummer niet, maar de hoogtijdagen van Placebo liggen waarschijnlijk qua populariteit en misschien ook wel kwaliteit – in ieder geval als het gaat om hitgevoeligheid – rond Black Market Music (2000), Sleeping With Ghosts (2003) en Meds (2006). Aan de reacties van het toch wat ouder geworden publiek is dat ook zeker te merken. Het hoogtepunt van het optreden ligt dan ook ongeveer op tweederde, wanneer Meds, Song To Say Goodbye, Special K en The Bitter End achter elkaar gespeeld worden.

Trots
Contact met het publiek heeft Molko niet veel, maar dat is ook niet nodig. Placebo heeft geen praatjes of lachertjes nodig; het is een serieuze, ontzettend strak spelende band zonder al te veel poespas. Als de zanger dan toch contact zoekt, is er van zijn eerdere zenuwen niks meer over. Hij glimlacht eigenwijs en kijkt zijn fans trots aan. Terecht: de band heeft inmiddels een oeuvre om u tegen te zeggen, en dat zonder meer dan twee nummers de spelen van de eerste twee cd’s, terwijl die nog een hoop ander moois te bieden hebben. Met een van die oude nummers, Teenage Angst, opent de band de toegift. Daarna volgt misschien wel een van de mooiste covers uit de muziekgeschiedenis: Running Up That Hill, origineel  van Kate Bush. De uitvoering is prachtig; de band heeft zich het nummer compleet eigen gemaakt. Na weer twee nummers van Meds – Post Blue en Infra-red – is het optreden dan definitief afgelopen.

Placebo in Tivoli Vredenburg
Gezien op maandag 15 juni 2015