P!nk in de Johan Cruijff Arena

Bij concerten van P!nk weet je dat het lang niet alleen om de muziek draait. Dans en acrobatiek, videoschermen, gigantisch grote poppen en kledingwisseltrucs spelen ook een vrij grote rol om het publiek de best mogelijke avond te bezorgen. De show die P!nk in huis heeft, gaat al wat jaren mee, maar in 2019 lijkt de zangeres en entertainer echt op de toppen van haar kunnen te zijn. Dit komt door de mix van volwassen en jeugdiger songmateriaal, de krachtige stem en het plezier en zelfvertrouwen waarmee ze de stunts en dansen aangaat. Robbie Williams op Knebworth en U2 op Slane Castle zijn mooie ijkpunten van artiesten in hun allerbeste vorm, P!nk gisteravond in de Arena mag daar aan toegevoegd worden.

De avond wordt rustig opgebouwd met een dj en wat voorprogramma’s waarbij de Australische krullenbol Vance Joy – bekend van de hit Riptide – nog wel het vermelden waard is. Niet geschikt voor stadions, maar een mooie ervaring voor de jonge muzikant die met deze bekendheid vast in nog wat vollere clubzalen kan optreden. Het publiek dat voor negentig procent uit vrouwen bestaat, heeft er qua uiterlijk veel werk van gemaakt om in P!nk-stijl het concert te bezoeken. Van roze jurkjes tot felgekleurde vaak erg korte kapsels tot veel tatoeages en panterprintjes. Hoewel het concert aardig wat geld kost, met tribunekaarten van rond de negentig euro, is Pink niet zozeer van de rijken. Hier zie je dezelfde vrouwen als diegenen die sigaretten verkopen bij de Primera of aan de telefoon zitten voor Nuon. Mensen met het hart op de tong die geen zin hebben in gezeik of kapsones en daardoor voor een heel gezellige sfeer in het stadion zorgen. Ondanks dat het concert volledig uitverkocht was, voelt het niet heel druk op de vloer en is er veel dans en bewegingsvrijheid.

Aan de kroonluchter hangen
Alecia Moore alias Pink gaat wervelend van start; gelijk bij het eerste nummer Get The Party Started hangt en zwiert ze aan een kroonluchter hoog boven het podium. Ze klimt naar de top, draait zich haast duizelig aan een koord en blijft ondertussen goed zingen. In sneltreinvaart dendert ze verder met pakkende songs en een volgend hoogtepunt wordt bereikt tijdens Funhouse waarin de band tot twee keer toe overschakelt op een stukje Just A Girl van No Doubt. De namen van haar bandleden komen groots op het videoscherm. Een mooi gebaar: ook zij horen er helemaal bij. De langharige bebaarde gitarist uit de band lijkt soms wat misplaatst tussen de gladde dansers die P!nk omringen, maar bij de meer rockachtige nummers past hij juist wel weer ultiem in het totaalplaatje.

Wapperende BN’er
Geen stadionconcert zonder telefoon- en/of aanstekerlichtjes, ook bij P!nk is er zo’n moment bij Just Give Me A Reason. Luidkeels meegezongen door bijna alle aanwezigen geeft dit een erg mooie sfeer. Ook fijn aan dit nummer is het feit dat het wat kleiner gebracht wordt. Het geluid is plots uitstekend in de Arena. Zodra de band voluit gaat, klinkt de muziek op diverse plekken in de zaal helaas erg blikkerig en schel. Experimenterend met oordopjes in en uit doen, is het al met al toch goed te doen en bij pakweg de laatste tien songs is het geluid acceptabel. Ook is er geen stadionconcert zonder BN’ers. Van de temperatuur in de zaal (lekker koel en fris) lijkt maar één iemand op de tribune last te hebben, maar dan van te veel hitte blijkbaar: Gordon zit wapperend met een waaier van het concert te genieten terwijl mensen die aan de bar drinken bestellen stiekem foto’s van hem maken. Je hoort hem bijna grappen maken over ‘bloedgeslagen hete reptielenhuizen’, zo wild blijft hij wapperen met z’n waaier.

Hef het glas
Het concert gaat de diepte in middels een fraai opgenomen speech die kort samengevat refereert aan androgyne popsterren en dat je van P!nk mag zijn wie je bent. En dat je daar ook voor mag staan. Het rijtje namen dat in korte flitsen op het scherm verschijnt bevat onder meer David Bowie, Freddie Mercury, Elton John en Annie Lennox. Natuurlijk zou de artiest van dit concert zelf ook mogen aansluiten in het rijtje fameuze namen. Het nummer What About Us sluit er naadloos op aan en even later is een fabelachtig goed gezongen Walk Me Home na al die inspanningen op het podium een hoogtepunt van P!nks recente werk. Een ander moment waarop iedereen staat en meedoet, van de nok in de Arena tot achteraan op de vloer vindt even later plaats bij Raise Your Glass, een kraker die het altijd goed zal doen. We hebben wel iets met glazen heffen en drinken; denk aan Guus Meeuwis, Rowwen Hèze en The Scene. Hiermee verbindt Pink zich met het publiek en dat gevoel houdt ze vast met Blow Me (One Last Kiss) er achteraan.

Laatste stunt en casual
Kan het nog beter? Aan alle eisen van een sterk stadionconcert is ruimschoots voldaan. Maar dan schiet Pink pijlsnel door de zaal tijdens So What. Als door een kanon afgeschoten vliegt ze over het publiek heen, salto’s makend of haar handen uitstrekkend naar de fans beneden haar die alsof de zangeres een grote magneet is die alle handen van haar publiek naar zich toetrekt. Een stunt als deze is al eens pijnlijk mis gegaan bij een show in Duitsland, maar P!nk is niet bang om risico’s te nemen. Deze bewonderenswaardige ereronde, waarmee ze tegelijk het publiek achterin het stadion bedankt en begroet, is de kers op de taart van de show waar mensen het nog lang over hebben na afloop. Veel van hen hebben na deze song en act genoeg gezien en gaan voor de drukte richting trein en auto. Zij missen een mooi klein gezongen slotnummer waarbij P!nk casual gekleed in wit shirtje en spijkerbroek nogmaals fantastisch zingt en vooral ook laat zien dat ze na deze overdonderende circusshow ook heel gewoon ogend weer richting haar familie zal gaan. Die blik op hoe ze is na de show gunt ze de zaal ook nog eens even en het feest is pas echt gedaan als iedereen goed gemutst richting uitgang mag lopen op de klanken van Non, Je Ne Regrette Rien.

P!nk in Johan Cruijff Arena
Gezien op 16 juni 2019
Foto door Andrew MacPherson