Procol Harum in De Kubus

Wie denkt aan Procol Harum, denkt vanzelfsprekend aan A Whiter Shade Of Pale. Deze wereldhit uit 1967 wordt nog altijd gezien als een mijlpaal in de popmuziek en als een symbool voor de sixties. Dat de Britse band met o.a. Homburg en Conquistador nog andere hits op zijn naam heeft staan, zouden we bijna vergeten. Het is daarom goed dat Procol Harum deze week, na een afwezigheid van negen jaar, weer eens twee optredens verzorgde in Nederland. Donderdag stond de band in Zoetermeer, een dag later was ik erbij in Lelystad.

Het affiche meldt vanavond weliswaar ‘Procol Harum’, maar wie denkt dat de band tegenwoordig nog in de oorspronkelijke sixties-formatie optreedt, komt bedrogen uit. De bezetting van de band heeft sinds de oprichting in 1967 veel wisselingen gekend en het is nog slechts Gary Brooker die als zanger en toetsenist over is uit de originele bemanning. Gelukkig neemt hij vanavond een prima band mee.

Procol Harum trapt vanavond af met Shine On Brightly, de titeltrack van het gelijknamige album uit 1968. Het nummer laat meteen horen wat we vanavond kunnen verwachten: jarenzestigrock met invloeden uit de klassieke muziek. Ook in de latere nummers die de band vanavond speelt, zoals An Old English Dream en The Blink Of An Eye uit 2003, horen we deze stijl terug. Het toont aan dat Procol Harum zijn oorspronkelijke stijl niet verloochend heeft in de afgelopen decennia.

Vanavond worden oudere nummers afgewisseld met nieuw werk. Zo nu en dan krijgt het publiek een klassieker voorgeschoteld, zoals het sterke Conquistador. Uiteraard laat de band ook Homburg (1968) horen. Het nummer haalde weliswaar een nummer 1-positie in Nederland, maar staat toch enigszins in de schaduw van het succes van A Whiter Shade Of Pale, dat het jaar daarvoor werd uitgebracht. En dat is zonde, want beide nummers doen wat mij betreft niet voor elkaar onder. De versie van Homburg die vanavond wordt gebracht, valt me echter wat tegen. Het gitaargeluid is te nadrukkelijk aanwezig, en de accenten die gitarist Geoff Whitehorn aanbrengt in het nummer doen af aan de kracht van de song.

Mix van prog en blues
Diezelfde Whitehorn tilt andere nummers gelukkig wel naar een hoger niveau. Zo laat hij in Whaling Stories, een interessante mix van progressieve rock en blues, horen een technisch zeer begaafd gitarist te zijn die het nummer naar zijn climax brengt met een indrukwekkende solo. In Pandora’s Box krijgt toetsenist Josh Philips op zijn beurt de kans z’n virtuositeit te laten horen. Dat doet hij met verve op de Hammond. Het nummer kenmerkt zich door een voortdurend terugkomende riff, maar is geen moment saai. Ook drummer Geoff Dunn komt aan de beurt; hij mag er lustig op los soleren in Whiskey Train, een rocker uit 1970.

Deze prestaties ten spijt, de grootste ster van vanavond is Gary Brooker. Meermaals laat hij horen dat zijn krachtige stemgeluid de tand des tijds heeft doorstaan. Af en toe klinkt het iets heser dan in de sixties, maar hoge tonen haalt hij nog moeiteloos. Ook tussen de nummers door is Brooker de gangmaker; hij vertelt de ene anekdote na de andere, en zijn opmerkingen zijn niet zelden doorspekt met droge Britse humor. Zo voorspelt hij dat Nederland ook de komende jaren het Eurovisie Songfestival niet zal winnen, doordat we steeds countrysongs blijven inzenden. Ook vertelt hij over ‘bitterballs’ en ‘kroketten’, en zet hij als grap de intro van The Beatles’ Come Together in nadat hij Strangers In Space heeft aangekondigd.

Muzikaal wordt een van de hoogtepunten vanavond gevormd door A Salty Dog uit 1969. Net als Homburg is dit een ijzersterke song, waarin popmuziek en klassieke muziek op uitstekende wijze met elkaar verweven zijn. De zeemeeuw die op de originele plaat klinkt wordt bovendien nagebootst op gitaar, wat een leuk effect geeft. Zonde dat we dit nummer niet wat vaker op de radio horen!

Het laatste nummer kon er natuurlijk maar één zijn: A Whiter Shade Of Pale. Brooker maakt er een show van door tot twee keer toe te doen of hij het nummer inzet, om vervolgens een ander nummer te gaan zingen (When A Man Loves A Woman en No Woman No Cry), maar daarna klinkt dan toch de bekende intro en die eerste, lastig te begrijpen, zin: “We skipped the light fandango…”. Dit is waar het publiek op zat te wachten. Het slotakkoord wordt eveneens verzorgd door Brooker, die het nummer besluit met een stukje Bach op klavecimbel. Een ode aan de klassieke meester, op wiens stijl A Whiter Shade Of Pale gebaseerd is. En zo is de cirkel rond.

Procol Harum in De Kubus, Lelystad
Gezien op vrijdag 27 mei 2016
Foto’s: Bert Treep