Public Image Ltd. in Paradiso

‘Anger is an energy.’ En zo is het. Als John Lydon van PiL, voorheen Johnny Rotten van Sex Pistols, het podium van Paradiso betreedt, gaat er een golf van kippenvel door de zaal. Die stem, zo sterk. Die snerp…

De karakteristieke hysterische uithalen klinken nog wat ingetogen, later zal Lydon vertellen dat hij in Amsterdam altijd last heeft van meningitis. Bij de eerste nummers blijft de leesbril op. Achter de zanger staat een bak om in te spugen, een kwispedoor. In het publiek spugen, dat was echt vroeger. Waar zich destijds de pit bevond, lichten nu beeldschermpjes op. Slechts één niet al te overtuigende hanenkam in de zaal, drie of vier skins, talrijke anderszins kale mannen, veel grijze stekeltjes met zwarte T-shirts en één jongen met een knotje, maar die was vast met zijn vader mee.

Diepe bas
Bassist Jah Wobble verliet jaren geleden de band, maar niemand kan zeggen dat de bas vanavond niet diep is. De bas is heel diep. Op een bepaald moment lijkt het of Paradiso zich in kleine stapjes van de Weteringschans af beweegt. Die combinatie van bas, strakke drums en ontregelende zang klonk ooit heel experimenteel, maar overtuigt nog steeds. Rustig zet de band This Is Not A Love Song in, een van de ‘hits’. Lydon haalt nu af en toe nog gierender uit, van andere mensen zou je zeggen dat ze hun stem forceren, maar hier hoort het zo. En dat rifje, kennen we een andere combinatie van drie tonen (zelfs Beethoven had er vier nodig) die zo opzwepend werkt?

John Lydon is op zijn best als hij kwaad en snedig is, zoals wanneer hij in Corporate zingt: ‘All humans seem to hate humanity.’ Zijn priemende ogen, de vooruitgeschoven onderlip… zie daar maar eens weerstand aan te bieden. Vanavond lijkt hij zich te vermaken (“Amsterdam is our second home”) en kijkt hij een enkele keer mild geamuseerd de zaal in. Dat geeft een ongemakkelijk effect: Lydon stapt uit zijn rol, weg is dat iconische theaterfiguur Rotten en we zien een soort Hans Liberg met een kuifje. Wij willen de kwade Lydon. Dat is trouwens ook de Lydon die heel wat te zeggen heeft. Zijn recent verschenen autobiografie, die natuurlijk Anger Is An Energy heet, is niet alleen maar heel grappig.

Geen cruiseschip
“We do not do requests, this is not a cruiseschip.” Echt aardig wordt John gelukkig nooit. Dan volgt Religion: uitgesponnen, stuwend, cynisch, kenmerkend. In de toegift het nummer Public Image en natuurlijk Rise, het ‘anthem’ van PiL. ‘May the road rise with you.’ Heel wat artiesten doen op hun oude dag nog een rondje langs de podia uit nostalgische overwegingen. PiL heeft nog steeds wat te vertellen. De oude songs maken meteen duidelijk waarom ze zoveel invloed (bijvoorbeeld op U2’s The Edge) hadden. Mocht iemand nog denken dat Johnny Rotten een hype was en John Lydon een poseur, dan brengt dit soort concerten die misverstanden wel uit de wereld. Dat Lydon nog maar lang kwaad mag blijven…

Public Image Ltd. in Paradiso, Amsterdam
Gezien op woensdag 7 oktober 2015
Foto’s: Willem Schalekamp